De kunstrijder.pdf

'Iedereen kan het een béétje leren,' zei de schilder.
'Hoe goed je wordt hangt van twee dingen af: hoeveel
talent je hebt en of je bereid bent er hard voor te werken.'
'Wat zou ik het graag leren,' gebaarde Tom.
De schilder gaf hem het potlood. 'Teken eens een paard.'
Tom begon met het paardehoofd, waaraan hij zorgvuldig
twee oren toevoegde, ogen met wimpers, een ...
'Vlugger,' zei Vincent. 'Met een paar streken. Alleen wat
je het belangrijkste vindt aan een paard.'
Tom probeerde het.
'Niet gek. Misschien heb je wel talent. Ik kan je geen les
geven, daar ben ik te ongeduldig voor. Maar er zijn genoeg
goeie tekenleraren. Kijk, ik teken een paard zó.'
In minder dan een minuut stond er een paard op papier,
zo mooi dat ze allemaal applaudisseerden. Ook Lucie.
'Maar jij kunt het niet zien,' zei de schilder bedroefd.
'Ik hoor aan de anderen dat het mooi is,' zei ze vrolijk.
'Mag ik uw "gezicht voelen? Wat hebt u lang haar. Nog langer
dan ik. En wat een grote ogen hebt u. Het lijkt alsof alles
groot aan u is.'
'Dat is zo,' zei Vincent. 'Alleen ben ik niet een groot
schilder.'
Zijn gasten protesteerden luidkeels.
'Een handige schilder ben ik. Een groot schilder was de
.
,
man naar wle ze me noemen.
Het geluid van een sirene veegde die gedachte weg en
door het raam zagen ze een blauw zwaailicht. Ze waren Paul
bijna vergeten, zo opwindend vonden ze de vriend van meneer
Van Wijngaerden. Maar nu was de ban gebroken, ze
kwamen snel in actie. Het werd een ingewikkeld heen en
weer gerij in de mist. Lucie en Leen in de ziekenauto. Patrick,
Tom en rolstoel in de Landrover van de schilder. Met
een grote omweg, via de provinciale weg en een zandpad,
naar de schaapskooi.
Paul, die was bijgekomen, met Teuntje in de ziekenauto.
1 53