De kunstrijder.pdf

'Kun je morgenmiddag om tien over vier bij ons thuis
komen? Ik woon in de . . .'
'Witte de Witstraat 86, hoogste verdieping.'
'Je moet doorleren voor detective,' zei Victoria. 'Precies
tien over vier. Niet eerder, niet veel later. Gaat dat?'
'Ik heb gezien dat er een lift is. Hoe groot is die?'
'Daar kan je stoel in,' zei Victoria.
'Dan kom ik. Is het goed als ik Tom meebreng?'
'Liever niet,' zei Victoria. 'Ik vind het al eng genoeg met
jou alleen.'
'Goed, maar ik moet het Tom wel vertellen. Hij is zo
betrouwbaar als de Nederlandse Bank en zo gesloten als een
oester.'
'Tot morgen,' zei Victoria. 'Tien over vier.'
Tien over vier. De bel zat hoog. Hij richtte zich op met hulp
van een kruk. en drukte op de knop. Gekraak. De stem van
Victoria die zei: 'Ik kom eraan.'
Even later verscheen ze, met de lift. Ze hielp hem erin. Op
de hal van de tweede verdieping kwamen twee deuren uit.
Links woonde een oude mevrouw, zei Victoria. Ze stak een
sleutel in het slot van de rechterdeur.
'Zijn je ouders thuis?' vroeg Patrick.
Ze schudde haar hoofd. Hij reed naar binnen. Een vrij
smalle gang waar vijf deuren op uitkwamen. Hij zag dat hij
er met zijn grote rolstoel niet door kon. Er stond een kastje
in de weg. Victoria zag het ook. Ze krabde aan haar kin en
zei:
'Eh .. .'
'Ik heb mijn krukken,' zei Patrick.
Hij haakte ze los en kwam uit zijn stoel. Victoria ging
hem voor naar de laatste deur links. Hij ging naar binnen.
Het was de vreemdste kamer die hij ooit had gezien. In een
vrij brede, gemakkelijke fauteuil zat een kind. Een jongen.
Je zag onmiddellijk dat hij zeer zwaar gehandicapt was. Zijn
39