De kunstrijder.pdf

laat, zeg na elf uur, proberen in te breken in de Potten­
bakkersstraat,' zei Patrick. 'Ik klim wel in de regenpijp. Mo­
gen jullie zo laat nog weg?'
'Ik heb een huissleutel,' zei Victoria. 'Mijn vader en T ony
slapen tegen die tijd.'
'Ik mag zeker niet,' gebaarde Tom. 'Maar ik kan vanuit
het raam van mijn slaapkamer in de kastanje komen. Heb ik
meer gedaan.'
'Ik overtuig mijn moeder wel,' zei Patrick. 'En als we dè
Reynolds en de Metsu vinden, hoe nemen we ze dan mee en
waar brengen we ze naar toe?'
'Ik zal een paar oude paarde dekens meebrengen,' stelde
Victoria voor. 'Jij woont het dichtst bij de Pottenbakkers­
straat, Patrick. Kunnen we ze bij jou verstoppen?'
'Ze kunnen wel in de fietsenkelder.'
'Tot vanavond elf uur dan. In de Pottenbakkersstraat,
voor nummer 53. Nou nee, niet vlak ervoor. Een bee* uit
het zicht.'
'T ot straks.'
Het gebouw stond een meter of veertig van de weg. Er was
een hek om het terrein, maar dat was zo geteisterd door de
tand des tijds dat zelfs Patrick er gemakkelijk door kon ko­
men. Ze waren blij toen ze uit het schijnsel van de lantaarn
op de Pottenbakkers straat waren en in de luwte van het oude
huis konden overleggen hoe ze naar binnen konden komen.
Het spreken met Tom werd bemoeilijkt door het gebrek aan
licht, maar met behulp van de zaklantaarn lukte het.
T om verdween geruisloos voor een inspectie. Een mi­
nuut of vijflater was hij terug, met de mededeling dat er aan
de achterkant een bijkeuken was met een kapot raam. Het
zou hem geen moeite kosten daar binnen te komen. Ze gin­
gen er met z'n drieën heen. Hoewel ze nu echt uit het gezicht
van de weg waren, klopte het hart hen toch in de keel.
'Gaan jullie maar,' zei Patrick. 'Ik verdedig de tuin.'
106