Lees het rapport - Reith | Hendriks & partners

eschrijving te geven van de wijze waarop en de intenties waarmee men per gebied problemen
vaststelt, oplossingen vormgeeft en onderling afspraken maakt voor de taakverdeling
wordt niet alleen duidelijk wat gebiedsgericht werken is, maar ook hoe men het
doet. Een overzicht hiervan stelt, zo is de bedoeling, in staat om beter te bepalen wie op
welke wijze betrokken hoort te zijn bij gebiedsontwikkeling en op welke wijze dit georganiseerd
moet worden.
Zoals hierboven vermeld gebruiken we het begrip Regime Theory hier om voor de
verschillende cases een vergelijkbare lezing te krijgen, maar niet een gelijke. Iedere wijk is
anders en moet in zijn eigen termen worden geduid. Contextspecifiek is het toverwoord
voor gebiedsgericht werken en dat geldt ook voor gebiedsgericht onderzoek. De casuïstiek
wordt het best begrepen door er in eerste instantie zo weinig mogelijk afstand van te
nemen. Het streven is de ontwikkelingen zoveel mogelijk te duiden in de termen en interpretatiekaders
van direct betrokkenen. Wat doen zij in het kader van gebiedsgericht werken?
Hoe stemmen zij dit af met de omgeving?
Zo ontstaan verschillende beelden per situatie. Overal is de aanpak anders: soms zoekt
men maandenlang naar de middelen, elders weet men niet goed wat het probleem precies
is en in een derde instantie weet de overheid wel wat zij wil maar werken de maatschappelijke
organisaties niet mee. Ook het object van handelen verschilt per gebied. Iedere
casus vertelt daarover een ander verhaal. Hieronder wordt kort aangegeven en beargumenteerd
welke verhaallijn per situatie is geaccentueerd.
Mariahoeve gaat over de tegenstelling fysiek en sociaal en de wijze waarop dit onderscheid
mensen verdeelt en nieuwe coalities doet vormen. Om dit scherp in beeld te krijgen, ligt
in deze case de nadruk op de periode waarin men de stap zette van beleidsvorming naar
uitvoering: van plannen naar actie. Het laat de meervoudigheid zien van een gebiedsgerichte
aanpak: door de tijd heen is er verschuiving van aanleiding, doelstelling, middelen
en mensen. Het laat de mogelijkheden zien van mensen in de uitvoering om gaandeweg
de schijnbaar essentiële kenmerken van een aanpak fundamenteel te veranderen.
In Laak Noord staat de relatie tussen maatschappelijke organisaties en gemeente centraal.
Door uitgebreid in te gaan op de recente geschiedenis wordt duidelijk dat gebiedsgericht
beleid in deze wijk slechts een van de vele kansen is die men instrumenteel tracht
te maken in de omgang met lokale problemen. Door nadruk te leggen op de interactie
met de WMO wordt duidelijk dat beleid niet zozeer onverwachte of onbedoelde consequenties
heeft maar door verschillende mensen op verschillende manieren wordt aangewend
om ‘eigen’ problemen op te lossen.
De Schilderswijk is een krachtwijk. Centraal in dit verhaal staat de regiefunctie van de
gemeente om ideeën en wensen uit de wijk uiteindelijk samen te brengen met wensen
vanuit het Rijk. Om dit te doen moeten agenda’s van bewoners, stakeholders in de wijk,
woningbouwcorporaties, gemeentelijke diensten, wethouders, ministeries en de minister
van WWI op elkaar afgestemd worden. De casus illustreert hoe de agenda’s zijn samengebracht
en gaat in op de consequenties voor de uitvoering.
In Duindorp lijkt men bij aanvang lessen te hebben geleerd die uit de overige casussen
zijn te trekken. Bij de start heeft men een heldere agenda, voldoende middelen, korte lijn-
Wijken in uitvoering 17