Lees het rapport - Reith | Hendriks & partners

Dit dreigt in Laak Noord te gebeuren zoals blijkt uit het afsluitende interview. De kenmerken
van coördinatie tussen institutionele agenda’s (via beleidsprocedures) krijgen een
grotere invloed op de inhoud van het beleid dan de initieel beoogde outcome (de aard van
de problemen) voor de doelgroep. 1
5.5 Samenwerkingsovereenkomst als kracht en kramp
30
Uiteraard is er de samenwerkingsovereenkomst tussen OCW-V en Esloo voor het bouwen
van de school. Ook is er een oude maar nog steeds geldende overeenkomst tussen de zorginstelling
en de corporatie voor de huur van het gebouw De Wenckebach. Daarnaast zijn
er overeenkomsten tussen de welzijnsinstelling en de gemeente voor subsidiëring van het
welzijnswerk en bestaan er overeenkomsten tussen zorginstelling en gemeente over de
WMO. Er zijn kortom talloze overeenkomsten van invloed op de samenwerking vanuit
Laak Noord, maar deze worden vooral als beperkend ervaren.
De meest tastbare overeenkomst die voorvloeit uit de samenwerking in Laak Noord is
die tussen de gemeente, de maatschappelijke organisaties en de wijkregisseur. Deze voorziet
in de ruimte om één persoon vrij te stellen. Niet voor de uitvoering van de gezamenlijke
agenda – hiervoor moeten immers eerst de maatschappelijke organisaties zelf ruimte
krijgen om anders te handelen – maar voor regimebuilding. De activiteiten van de wijkregisseur
zijn in eerste instantie wederom gericht op het betrekken van nieuwe partijen,
zoeken naar additionele middelen, combineren van interesses et cetera.
Omdat de samenwerkingsovereenkomst enkele mensen de ruimte geeft (een wijkregisseur
en enkele uren per week een ambtelijke counterpart) maar de betrokken organisaties
zelf niet, is het risico groot dat de wijkregisseur – zoals hij zelf zegt – al snel een
groot deel van zijn tijd doorbrengt op het stadhuis of in overleg met de andere maatschappelijke
organisaties. Niets ten nadele van die instellingen, maar veel tijd doorbrengen
in overleggen met die instellingen laat zich moeilijk rijmen met de ambitie van wijkgericht
werken. De wijkregisseur doet echter meer dan dat. Hij besteedt ook steeds meer
tijd in de wijk en spreekt daar met mensen die er wonen en werken. Zijn beeld van de problematiek
wordt daardoor naar zijn eigen zeggen diepgaander en veelzijdiger. Maar die
vorm van begrip helpt hem weinig bij het realiseren van verandering. Integendeel, steeds
beter ziet hij in hoe groot de discrepantie is tussen de aard van de wijk en de werking van
omliggende instellingen.
In het maken van de vertaalslag van de wijk naar betrokken instellingen gaat niet
alleen informatie verloren, het staat zelfs effectief werken aan de problemen en oplossin-
1
N.B. Hiermee worden tactieken en onderlinge verhoudingen in het beleidsproces verklaard. Dit standpunt doet
niets af aan de persoonlijke betrokkenheid en professionele inzet waarmee talloze docenten, verpleegkundigen,
welzijnswerkers en hun leidinggevenden in Laak Noord en daarbuiten zich dagelijks inzetten. Zij benoemen dit
onderscheid vaak ook zelf en benoemen ‘de overheid’, ‘het beleid’ of ‘het management’ geregeld als obstakel in
plaats van voorwaarde voor het uitoefenen van hun maatschappelijke inzet.