Lees het rapport - Reith | Hendriks & partners

28
Op de vraag waarom de stuurgroep bovendien ook externe partijen probeert in te
sluiten in hun coalitie, op basis van steeds wisselende beleidsagenda’s, zijn er twee antwoorden.
In de eerste plaats omdat het moet. De betrokken partijen willen op een andere
manier werken en hebben daar ruimte voor nodig: steun, vrijstelling van bestaande regels,
additionele middelen. Dit ‘noodzakelijke’ aspect is afdoende aan de orde geweest. Het
tweede antwoord dat zich opdringt, is omdat het kan. Dit punt is niet eerder benoemd.
Het overzicht van beleidsagenda’s waarop men vanuit Laak Noord probeert in te haken,
laat zien dat er een omvangrijk aantal agenda’s, instellingen, subsidiepotjes en beleids- of
wetenschappelijke notities bestaat waaraan men de werkzaamheden die men wil doen
inhoudelijk kan verbinden. In deze veelheid aan potentiële partners ligt zowel kracht als
zwakte besloten. De kracht schuilt in de mogelijkheden van recombinatie. De veelheid
van partijen duidt op een veelheid aan mogelijkheden om diverse nieuwe relaties aan te
gaan en daarmee nieuw handelen mogelijk te maken. Heeft één partij een bepaalde interesse
dan moet men in zo’n omvangrijk netwerk in staat zijn partners te vinden om mee
op te trekken.
De zwakte van dit enorme veld bestaat eruit dat veel van de partijen reeds formele
relaties hebben die vanwege sancties of gewoonte de mogelijkheid tot verandering vertragen.
De vrijheid die lijkt te bestaan om met verschillende partijen nieuwe relaties te vormen,
blijkt uitermate beperkt zodra men dit probeert te doen. De mogelijkheden om vanuit
de school samen te werken met de welzijnsinstelling wordt beperkt door de
samenwerking tussen deze partijen en de gemeente. De mogelijkheid om vanuit het zorgcentrum
een relatie aan te gaan met VROM wordt beperkt door de (huur)relatie met de
corporatie et cetera. Een groot aantal domeinen is zodanig gereguleerd dat het betrekken
van een bepaalde partij bij een verandering – vroeger of later – een must is. Het aantal
partijen dat actief is rondom vergelijkbare beleidsagenda’s is enorm, en verbinding daartussen
ligt op basis van die agenda’s voor de hand. Maar zodra dit wordt betracht, blijkt
voor de leden van de werkgroep in Laak Noord dat de mogelijkheden om die relaties te
ontwikkelen zijn beperkt door bestaande coalities en bestaande samenwerkingsovereenkomsten.
Vanwege de afhankelijkheid van externe partijen en de ingewikkeldheid om daadwerkelijk
samenwerking aan te gaan met nieuwe partijen, wordt steeds naar nieuwe, abstractere
agenda’s gezocht zodat het aantal kandidaten dat in aanmerking komt om deel te
nemen aan de coalitie toeneemt. Coalitiegenoten, zo hoopt men, die de kleine groep die
in Laak Noord aan tafel zit de benodigde middelen kan verstrekken om naar eigen inzicht
de eigen werkwijzen te veranderen. Men is zodanig afhankelijk van middelen (subsidies,
wetten, legitimatie, eigendomsrechten, vergunningen etc.) van andere partijen, en steeds
te weinig succesvol om deze te verwerven, dat men steeds grotere concepten moet gebruiken
waarin al die partijen zich moeten kunnen vinden.
‘Esloo Praktijkschool’ an sich heeft voor een beleidsmedewerker van VROM geen
betekenis. Maar bij koppeling van Esloo Praktijkschool aan een door henzelf gebruikte
term zoals ‘Woonsteunpunt’ dan ontstaat er een beeld. Geen beeld van de werkelijkheid in
Laak Noord maar eerder van de betrokken intenties, evenals de mogelijkheden van de
beleidsmedewerker om namens VROM de eigen interesses (de eigen beleidsagenda