Lees het rapport - Reith | Hendriks & partners

9 Conclusies
9.1 Steeds meer verschillende partijen rondom één probleem
Om nieuwe problemen op te pakken worden vanuit het concept van integrale, multisectorale
of gebiedsgerichte beleidsontwikkeling nieuwe werkverbanden opgezet en toegepast.
Binnen en tussen instellingen ontstaan permanent nieuwe stuur-, regie- of werkgroepen
waarvan de deelnemers door de tijd heen wijzigen al naar gelang de voortgang
die er wordt geboekt. In de onderzochte gebieden zien wij permanent deelnemers aanschuiven
of stilletjes afscheid nemen van gevormde coalities. Er is sprake van een voortdurend
proces van groepsformatie waarin de gebiedsgerichte aanpak steeds opnieuw
wordt gedefinieerd in termen van agenda, middelen en samenwerkingsverband.
Dit is een positieve ontwikkeling in die zin, dat op deze wijze een werkvorm is ontwikkeld
die flexibel kan aansluiten op de ontwikkelingen in de omgeving. Hier staat
tegenover dat deze partijen hun activiteiten onderling moeten afstemmen: binnen het
samenwerkingsverband of richting omliggende organisaties.
De wijze waarop er steeds nieuwe partijen tot stand komen en wat de consequenties
daarvan zijn, laat zich uitstekend illustreren aan de hand van de deconcentratie. Met de
deconcentratie van OCW-beleidsuitvoering naar de stadsdelen in januari 2008 zijn de
OCW-ambtenaren op de stadsdeelkantoren overgegaan naar de Bestuursdienst. Omdat
de verantwoordelijkheid voor de beleidsontwikkeling evenals voor de besteding van de
middelen bij OCW blijft, wordt met de deconcentratie een scheiding georganiseerd tussen
beleidsontwikkeling en verantwoording enerzijds (door OCW vanuit het stadhuis) en
de uitvoering ervan anderzijds (door Bestuursdienst per stadsdeel).
Deze taakverdeling is verre van ideaal voor de dienst OCW in het licht van de beoogde
gebiedsgerichte beleidsoriëntatie. Gebiedsgericht werken is gebaat bij een continue beïnvloeding
van beleidsontwikkeling en -uitvoering. OCW-beleidsmakers zijn echter door
de deconcentratie eerder verder weg dan dichterbij de uitvoering geraakt. Een deel van de
relaties met de uitvoerders in het beleidsveld is immers overgedragen aan medewerkers
van een andere dienst die werken op een andere locatie. Er is zo een extra gemeentelijke
laag ingevoegd in het wijkgerichte beleidsproces. Een additionele partij die leidt tot een
additionele coördinatiebehoefte. Bovendien is de scheiding tussen beleidsontwikkeling en
beleidsuitvoering niet op voorhand gegeven. Het is een bekend leerstuk in de bestuurskunde
dat op ‘uitvoerings’niveau veel (discretionaire) beleids‘ontwikkeling’ plaatsvindt.
Omgekeerd ontkomen ambtenaren op beleidsontwikkelingsniveau er niet aan om zich
met allerlei uitvoeringskwesties bezig te houden (Pressman & Wildavsky, 1973; Lipsky,
1980). De conclusie is dat er tussen beleidsontwikkeling en -uitvoering geen heldere, stabiele
en voor iedereen zichtbare scheidslijn bestaat. Het is meer een ideaal dan een realiteit.
In de praktijk moet het onderscheid tussen ontwikkeling en uitvoering keer op keer
opnieuw onderhandeld worden.
Wijken in uitvoering 61