Lees het rapport - Reith | Hendriks & partners

is. Van mij hoeft niemand zijn werkelijkheidsbeeld te veranderen. Beleidsmedewerkers
en met name politici, die hebben gewoon hun perceptie van de werkelijkheid,
nou ja, dat laat je toch gewoon in stand.
Ik heb heel veel jaren geprobeerd die perceptie aan te laten passen, maar uiteindelijk
gaat het erom wat er met dat geld gebeurt, dus als ik dat vervolgens met de directeur
van de welzijnsinstelling kan gebruiken voor extra sportactiviteiten of naschoolse
opvang, tja, waarom niet?”
‘Infietsen’ is geen incident maar een structureel fenomeen dat in alle onderzochte situaties
is waargenomen. De uitkomst ervan is niet alleen dat het bestuurders, beleidsmakers
en burgers het zicht ontneemt op maatschappelijke problemen, maar het ondermijnt ook
de coördinatie van doelen, mensen en middelen binnen en tussen instellingen. Tot slot
saboteert deze tactiek ook een van de hoofddoelstellingen van gebiedsgericht werken:
beleid dichter bij de uitvoering brengen.
De casuïstiek laat zien dat niet alleen ambtenaren de eigen gemeente zo benaderen
maar dat externe partijen dit ook doen. De strategie die men toepast bestaat eruit de problemen
die men zelf ondervindt te vertalen naar beleidsprogramma’s en de problemen
die de gemeente (of een andere overheid) benoemt – en dus erkent. Een probleem zoals
dreigende bezuiniging op de activiteiten van instellingen – om wat voor een reden dan
ook – wordt vertaald naar een WMO-beleidsveld in de hoop zo de zorg zeker te kunnen
stellen.
Dit lijkt wellicht een woordspelletje maar de consequenties ervan zijn verreikend. Het
laat ten eerste zien dat de communicatie die noodzakelijk is om beleid dat is bedacht op
de ene plaats (centraal) uit te laten voeren op een andere plaats (decentraal) disfunctioneel
kan zijn. Ten tweede ontneemt het ‘infietsen’ centraal geplaatste beleidsmakers het
zicht op de problemen ‘in de wijk’ want zij worden naar de mond gepraat. Ten derde ontneemt
dit mechanisme het zicht op de gevolgen van het gevoerd beleid. Men weet niet
zeker in hoeverre het wordt uitgevoerd en evenmin in hoeverre de uitwerking ervan
getrouw wordt teruggekoppeld. Kortom, het leren wordt ernstig ondermijnd.
9.5 Passende communicatievormen en -kanalen ontbreken
64
Wijkgericht werken legitimeert contextspecifieke standpunten. De nadruk op de relatie
met stakeholders in het benoemen van problemen en het vinden van oplossingen vormt
een legitimatie voor de eigen visie die leden van wijkgerichte groepen ontwikkelen.
Omdat deze visies contextspecifiek zijn vallen zij niet eenvoudig aan anderen uit te leggen:
ze zijn niet eenvoudig overdraagbaar of verplaatsbaar. Dit Engelse gezegde kan dit
punt verduidelijken: For every complex problem there is a simple solution. And it’s always
wrong. Anders gezegd, complexe problemen vragen om complexe oplossingen. Die zijn
niet over te brengen binnen het bestek van een formeel overleg, een e-mailtje of een statusrapport.
Dit vraagt om productieve vormen van communicatie tussen de stakeholders.