Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com
Tropische jaren 28
Hoofdstuk VII
[p. 46]
Het Hollandse Huis, waar Hansje Timmer woonde voordat het door de NSB-ers in beslag
genomen werd, zal ik nooit vergeten. Hem trouwens ook niet, omdat hij er zo mateloos
trots op was, en omdat alles wat er zich in bevond 'net als in Holland' was.
Zijn moeder bij voorbeeld. Een stijf, nors mens dat een Nederlands sprak 'net als in
Holland' en dat hier dus geheel misplaatst was. Ze nationaliseerde zelfs de Goenoeng
Gdéh, waar ze aan de zuidkant op uitkeken. 'Het is net Holland,' zei ze. 'Zo was het
uitzicht op de duinen ook, in Scheveningen, o, dat tere groen.' Ze vergat te vertellen, dat
die duinen dan wel vlak voor je voeten lagen. Ik heb in Holland nimmer een mogelijkheid
kunnen ontdekken om duinen met vulkanen te vergelijken.
'Net als in Holland' waren ook hun maaltijden. Stel je voor dat je na het eten rijst met
krenten kreeg, kapot en zacht gekookt in melk. Dan nog een klont boter erop en een
schep suiker... Ik griezelde, toen Hansje me dit verlekkerd vertelde. 1
'Waar is je vader?' vroeg ik.
'Naar de soos.'
'0.'
De soos was een club die beginselvast Indo's weerde. Ik fietste er wel eens langs. Er
waren tennisbanen, een spiegelglad pleintje, waarop de meegebrachte kinderen kon-
1. Mr. Edip: 'Maar dat is helemaal niet zo Hollands als jullie in Indië denken of dachten! Het is een puur Turkse
lekkernij. Alleen strooien we er dan nog kaneel over heen, in poedervorm. Heel rijkelijk.'
Ik: 'Verdomd, er hoort kaneelpoeder bij. 0 ja? Is dat iets Turks? Nu, dan is het misschien toch lekker. Ik heb
me er nooit aan gewaagd, dus...'
'Nou,' zei hij, aarzelend, 'misschien is het iets Marokkaans. Ik kreeg het eens voorgeschoteld bij Marokkaanse
vrienden - in Holland. Er zat ook wat citroensap in. Verschrikkelijk!'
[p. 47]
den rolschaatsen. Er werd daar uit de hoogte gedaan, en er was een zelfbehagen waar je
beroerd van werd. Men deed er nu eens nooit of men in Indië was. Ik ontvlood zijn
woning, zijn moeder en hem. Ik begreep toen niet, dat je als Hollanders wel eens onder
elkaar wilde zijn. Waarom kwamen ze daarvoor hier?
Op die gedenkwaardige dag, waarvan ik nu vertellen wil, liepen Boeléh, Tjoh en ik langs
Hansjes huis het steile pad af naar de kali. Tjoh wees in de verte, achter ons.
'Een gètèk!' riep hij. En werkelijk, er kwam een bamboevlot van zeker twaalf meter
lengte aan.
'Een gètèk,' herhaalde Boeléh. 'Schiet op, we gaan naar de brug.'
'Dat halen we niet,' zei ik.
'Jawel. We hebben een voorsprong, vooruit,' zei Tjoh.
Hij bestond net als alle andere Watimena's uit spierbundels en elastiek. In de strijd
haalde hij alle vechttechnieken door elkaar. Wat zijn vuisten niet voor elkaar konden
krijgen, liet hij over aan knie en hiel en voet en aan zijn witmetalen en wreed gebit. Zijn
haar liet hij tot schouderhoogte groeien - van dat stevige, glanzende haar, met een slag
erin: een zwarte leeuw. 'Vechten is geen sport,' zei hij. 'Als je weet dat je verliest, moet
je niet vechten, en als je vecht, moet je dus winnen.'
Hij vocht altijd, Boeléh soms, ik nooit. Overwonnenen meden hem voortaan, want
vergevensgezind was hij niet en vaak koesterden zijn vijanden dan ook gevoelens van
wrok tegen hem. Toch lieten ze hem met rust, ook als zij met velen waren en hij alleen:
hij had veel te veel broers, die net zo over vechten dachten als hij. Hij zou alleen tijdelijk
een verliezer kunnen zijn.
'Vooruit, naar de brug.'