Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com
Tropische jaren 76
Hoofdstuk XX
[p. 121]
Op een dag kregen we bericht dat mijn vader naar een kamp in Tjimahi was
overgebracht, een plaatsje, niet ver van Bandoeng, waar een zus van mijn moeder
woonde, tante Dé. Mijn moeder schreef haar. Kon ze ons ergens onder dak brengen?
Ja, dat kon. Ze had in de garage plaats voor twee en in het fietsenhok voor één.
'Maar dan kan Carla immers niet mee,' zei ik.
'Nee,' zei tante Anna, 'die blijft gezellig bij mij.'
Ze hadden alles al bedisseld, buiten ons om.
'Wanneer verhuizen we?' vroeg Ria.
'Eind van de maand,' zei mijn moeder. 'We maken Carla's verjaardag nog mee.'
Ze liet een opkoper komen en verkocht alles wat we niet nodig hadden. Ook het
mokkastelletje van de keizer.
Carla.
Ze was niet in de positie zich tegen die besluiten te verweren. Ik ook niet, trouwens. We
vervloekten Tjimahi, Bandoeng en de Jappen.
De regentijd begon.
Ik gaf haar de kirman en de vier tekeningen waar ze bloot voor had gestaan, in
bewaring.
'Die kunnen niet mee,' zei ik. 'Tante Dé zou zich doodschrikken. Mag ik er nog één zo van
je maken?'
'Je bent geen jongetje meer,' hield ze me voor. Bijna zestien - veel te gevaarlijk voor een
meisje als ik.'
Maar zij zou de volgende dag zeventien zijn. Ik had grote verwachtingen van het
middernachtelijk uur daaraan vooraf. Urenlang hield ik me wakker. Zij beschaamde mijn
vertrouwen. Tegen zonsopgang opende ik behoedzaam haar deur. Ze lag klaarwakker op
bed, het pyjamajasje toegevend vergleden.
'Wel gefeliciteerd,' zei ik een beetje lullig.
Ze deed haar armen naar mij open: '0, ik heb geen se-
[p. 122]
conde geslapen. Alleen van jou gedroomd.'
Met drie fietstaxi's, in elk waarvan nauwelijks nog een plaatsje was te vinden voor ieder
van ons tussen al die bagage, gingen we op weg naar het station, mijn moeder, Ria en
ik.
Ook nu had ik mijn boeken in een beddesprei geknoopt - een onvoorstelbaar zwaar
pakket.
Voor we de wachtkamer inliepen, schoof ik het geval onder een bank op het perron. Toen
de trein even later sissend en blazend binnenstoomde, moest ik ernaar zoeken. Had
iemand er last van gehad en het toen verplaatst? Ik holde heel het perron af, liep het
station uit, zocht met mijn ogen de straat af... weg. Dat zoiets opzichtigs binnen tien
minuten zo spoorloos verdwenen kon zijn!
'Gejat,' zei ik tegen mijn moeder. 'Mijn boeken, tekeningen, al mijn spullen zijn gejat.'
'Kom maar,' zei ze troostend. Ze zocht mijn ogen en drukte me tegen zich aan. 'Weet je,'
zei ze - en ik vulde het bekende zinnetje aan, en beiden zeiden we gelijktijdig: 'Er zijn
mensen die het nog veel erger hebben dan jij.'
De trein zette zich in beweging toen.