Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com
Tropische jaren 84
Ik haalde de sigaretten. Ik kwam, nog steeds te vroeg, gewoon binnen en zocht gewoon
een plaats tussen een tiental kussens op de bank. Toen kwam ook zij - met de fles.
'Eerst drinken we wat, en dan moet je vertellen wat je wilt horen.'
We dronken wat en ik wilde horen wat ze maar spelen wilde. Alles.
'Kom maar,' zei ze.
Ze bracht me naar de piano achter de bank: 'Mijn studio,' stelde ze me voor.
Op de vloer lag een tapijt. Maar wat voor tapijt!
'Een kirman,' riep ik uit.
'En een kenner,' zei ze. 'Wat weet jij nou van kirmans?'
Ik viel op mijn knieën. Bloem voor bloem en slinger voor slinger herkende ik de kirman
die ik Carla in bewaring gegeven had.
'In godsnaam,' vroeg ik, schor een beetje, 'hoe kom je hieraan?"
'Lieve hemel, weet ik 't! Zolang ik hier woon, ligt dat ding hier, hè?'
Ze speelde van alles, we dronken van alles.
'Kom,' zei ze op een gegeven moment, 'ik hou ermee op, ik ga slapen.'
Ze hielp me in de jas en zwaaide me uit.
Ik wist niet of ik dronken was.
Thuis nam ik een Alka Selzer en toen kwam ik snel tot mezelf.
Een jonge, dacht ik, een jonge kan beslist geen kwaad.
Ik liep naar de koelkast. Ik rolde een sigaret en tastte naar mijn aansteker. Een sleutel
vond ik, Sylvia's huissleutel.
Ik pakte de fiets en reed terug.
Er brandde nog licht.
Ze is helemaal niet naar bed, flitste het door mijn hoofd. Behoedzaam, geruisloos opende
ik de deur en even behoedzaam, de hand aan de muur, liep ik door de gang, die door
een glazen deur van haar 'studio' was gescheiden. Ik wilde haar verrassen.
Voor de deur bleef ik staan. Sylvia lag moedernaakt op mijn met kussens overdekte
kirman. Naast haar een
[p. 135]
vrouw, die, op haar knieën gezeten, zich loswurmde uit de trui. Natuurlijk kon ik toen
haar gezicht niet zien. Maar die tieten, die taille - waren dat de tieten en taille van Carla
niet -, onveranderd beeldschoon na al die jaren?
Maar daar is haar gezicht al, Leo. Ze ís het - ze staart je aan, ontzet, ze ziet een
inbreker, haar hart staat stil, een schooier ziet ze, een zombie, een visioen. Ze heft zich
op, ze komt naar je toe, en 'Carla' fluister je ontroerd, 'Carla.' En eindelijk, eindelijk
gebeurde het dan, daar in die woning, op dat vliegend tapijt.
'Kijk,' zegt Narda, 'de Alpen.' Op welke hoogte zitten we hier? Twintigduizend,
veertigduizend voet? In zo'n onverschillige formule vat de piloot het onvoorstelbaar diepe
en het menselijk nederige samen.
Mijn eerste vliegreis beleefde ik in '46, in een tweemotorig vliegtuigje van de RAF, een
dakota.
Alles trilde aan dat ding; soms viel het met een smak in een luchtzak. Hoe het
zigzaggend zijn weg vond tussen de bergen door naar Djakarta.
Waarom vliegt hij niet hoog boven de bergen uit? dacht ik. Dit is het ware vliegwerk niet.
In een trein keek je immers ook tegen die bergwanden op.
Hier, van deze hoogte uit gezien, zijn de Alpen verkreukeld zilverpapier,
banketbakkerswerk met kandij overstrooid. 't Is ontaard, 't is hemelsmooi. Werkelijk, je
kijkt anders tegen de wereld aan, wanneer je die kent van een lucht- of satellietfoto, dan
wanneer je die kent van de kaart. Zo'n foto laat zien dat de wereld waarlijk uit het