Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com
Tropische jaren 51
boezem. Ze duwde me radeloos van zich af.
'Wat betekent dit? Wat wil je?'
Ze keek hem aan, en pakte zacht mijn hand.
'Genade,' zei ze, 'plaag ons niet zo.'
Toen liet hij me machteloos los en haalde vol onbegrip zijn schouders op. Mij had hij
misschien een plezier willen doen, een feestje na een strafoefening, maar voor hem was
de lol er nu af, kon je wel merken. Moe maakte hij een gebaar van 'sodemieter dan maar
op' wat ik pijlsnel deed.
Thuis vertelde ik dat ik op straat een pak op mijn donder had gekregen.
Dat van baboe Mina, daarvan kreeg ik geen woord over de lippen.
'Dat vind ik nou zo vreemd van je,' zei ze. 'Je maakt een verhaal nooit af. Je vertelt iets
tot het breekpunt, en dan hou je gewoon op.'
'Maar dit is toch af?' vroeg ik.
'Nee. Wat zeiden ze thuis? Je moeder? Carla? Je zusje?'
'Ach, lieverd...'
[p. 85]
'Ach, lieverd,' deed ze honend mijn intonatie na, 'ach, lieverd, wat heeft dat er nou mee
te maken?'
En op eigen wijs gaf ze haar eigen antwoord: 'Nou, alles. Je laat me gewoon in de steek,
net als verleden keer, met dat portret van Julie dat ze verscheurde, die Carla van jou. Ik
wil dan weten hoe je dat vond, wat je dan deed. 0, ik weet zo weinig van jou.'
'Mijn lieve god, wat moet ik daarop zeggen? Waarom handelde Carla zo? Omdat ze
jaloers was. Maar op wie? Op wat? Op mij? Op Julie? Op ons gedrag? Op die tekening? Of
zoals gewoonlijk bij jaloerse meisjes: op niets? Toen ik die tekening maakte, deed ik
niets dan tekenen en natuurlijk heb je daar ideeën bij, emoties. Een model is geen lijk en
een schilder geen patholoog-anatoom. Er bestaat iets in die ruimte tussen je ogen en je
onderwerp, ook als het gaat om een boek, een bloem, een kan. Je ogen betasten
vormen, ze tasten niks aan. Je bent een schilder, hè, de tijd vult zich: je bent geen
fotograaf. En wat ik van haar vernielzucht vond? Ik had haar mijn auteursrecht niet
overgedragen. Ik vond het rot, al begreep ik 't wel.'
'Weet je wat ik vervelend vind?'
'Nou?'
'Dat ik niet in heb kunnen grijpen in jouw leven.'
'Hoezo?'
'pat ik geen invloed heb op wat er met jou gebeurd is, vroeger. Ik kan daar niets meer
aan veranderen, dat is niet eerlijk. Jij hebt wèl een rol gespeeld in mijn jeugd. Als ik iets
uitvlooide dat je niet beviel, dan zei je dat, en ten slotte luisterde ik naar jou. Jij hebt
nooit naar mij geluisterd toen je veertien, vijftien was. Ik heb jou niet veranderd.'
'Maar daarom is mijn leven ook als een historische roman voor jou, nee, geschiedenis,
archeologie - dat zei je eens. Of bedoel je dat je je zou willen vereenzelvigen met Julie of
Carla?'
'Hm.'
'Of dat je jaloers bent op die twee? Als jij Julie was, wat was er dan gebeurd?'
'Niets. Ik zou Carla werkelijk niet zien staan.'
'En als je Carla was?'
'Dan had ik Julie langzaam de ogen uit haar hoofd gehaald.'
'Maar waarom dan?'
[p. 86]
'Omdat ik Carla bén. Omdat ik jaloers ben. Omdat Julie mooi is, kinderlijk, trouweloos,
onberekenbaar en trots. Ze is, zoals ik wás. Ze zou door iedereen met veel