Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

More documents

Recommendations

Info

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com Tropische jaren 72 de priester in een taal, die als internationaal gold, maar die toch door niemand werd verstaan. Ik vond dat allerminst belachelijk. Ik vond dat het zo hoorde: zo spreekt men tot God - via een toren van Babel, die geen spraakverwarring kent. De monstrans, de kelk en het koortje. En wij natuurlijk, invallend met Here, ik ben niet waardig... In een rij liepen we naar de communiebank, knielden neer [p. 116] en hieven het hoofd op vrome wijze een weinig achterover toen de priester met de hostie kwam. Hij was geen handige man. Hij knakte de hostie tegen mijn boventanden aan flarden - er bleef geen kruimel van heel. Ik schrok. Na al die wonderverhalen moest je wel schrikken. Maar niks. Geen bloed, geen straf, geen wonder - hoe anders zou mijn leven zijn geweest, als dit nimmer was gebeurd... Ik stond op, wakker geschud, ontnuchterd. Dus - dit was het? Na de mis viel ik gulzig op het feestontbijt aan. En toen moesten we op de foto. 'Lach eens even,' zei de fotograaf. Hij maakte een plaatje, waarop ik te zien ben met wijd opengesperde mond. 'Een aap,' zei mijn moeder, toen ze het zag. 'Je lijkt wel een aap.' Geloof... En toch! Een paar dagen voor 5 december van dat jaar, midden in de nacht, ontwaakte ik, lekker en ontspannen. Ik sloeg mijn ogen op en zag dat de goede Sint aan mijn voeteneinde zat. Hij keek heel vriendelijk op me neer, de kindervriend. En zo lang bleef hij zitten, zwijgend, dat ik, dromerig opnieuw, weer insliep. Ik heb dit mijn ouders nooit verteld. Ik heb het verschijnsel ook nooit kunnen verklaren. Of moet ik zeggen dat strand, sport en Sinterklaas zich niet zo van het lichaam losmaakten, als de kerk dat deed met ongeloofwaardige sprookjes, of de school met zijn soms zo emotieloze kennis: Holland, de verhalen over Holland, de aardrijkskunde, de natuur en de geschiedenis van Holland, de vlag, de eer en de koningin van Holland? Ze interesseerden me geen lor. Ze stonden heel ver van me vandaan, verder dan Sinterklaas of Djajabaja. Ze hadden met het verhevene te maken, een leven van de geest, dat - omdat het zo buiten de werkelijkheid stond - zovelen tot tranen kon brengen. Ik had daar geen last van. Bewondering, liefde en het plezier daarin voelde ik alleen voor mensen, dingen en gebeurtenissen die ik zien, horen, betasten, bekloppen, bepeinzen, schilderen of verheerlijken kon. Het moest niet zo abstract zijn allemaal. Ik, die later, vooral door toedoen van [p. 117] Carla, alles van het lichaam te weten kwam, koesterde toen al niet veel verwachtingen van zijn tegendeel. Maar wat viel er, onder de omstandigheden van dat laatste oorlogsjaar, nog van dit erbarmelijke lichaam te verwachten? Tjoh, die me bij die razzia zo deerlijk in de steek gelaten had, vertelde ik van mijn vlucht voor Anwar en van mijn gevoel nergens meer bij te behoren. Wie zou er ooit om mij treuren als ik werkelijk voor mijn raap geschoten werd, om een bel, een claxon, een tekening, een woord - om niks? Onverhoeds en tegen onze zin, kregen wij de rol van de vijand der Indonesiërs opgedrongen, direct nadat Soekarno, overgelukkig wenend, eindelijk, eindelijk - en nog vóór de val van Leyte - de vlag en het lied van zijn volk kreeg. Pionnen waren wij opeens, veel te aardig voor deze wereld, die ons zo graag naar die andere zenden zou.
Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com Tropische jaren 73 'Als Anwar in mijn buurt komt, zal ik hem vragen wat een peloppor is,' zei Tjoh. Met hem kon ik op voet van gelijkheid omgaan, niet omdat ik zo vechtlustig was, maar omdat ik zo handig was met voetbal en kastie en zo onmisbaar bij de wedstrijden die we wel eens speelden. Ik wil natuurlijk niet opscheppen, maar als ik met kastie aan slag was, hield de veldpartij er rekening mee dat een knal van mij bijna zeker een home-run betekende. Ik voelde me door de vriendschap en de woorden van Tjoh gesticht. Niet ongelukkig meer, hoogstens veroordeeld of uitverkoren tot iets noodlottigs. Tot een van haat vervulde liefde voor al die Anwars en Bahars met hun hartstocht en hun droom. Met hen kon ik niet meer overweg - nooit meer. Het vertrouwen ontbrak en bracht ellende. Aan beide partijen misschien, aan mij in ieder geval. (15 augustus) 1 1. 15 augustus 1945. In New York buigt een matroos in zwart uniform een meisje om, ruggelings - daar staat ze, wit jurkje, witte kousen, te balanceren op één been en ze laat zich kussen, wild en onstuimig. Life publiceerde een feestelijke coverfoto van die vrolijke aanranding: Vrede! Vrijheid! Feest! - jawel... In Djakarta kreeg je de vrede heel anders voor je kiezen. Vrede en vrijheid. Bleven er. Geheim.
Page 1 and 2:
Cornets de Groot www.cornetsdegroot
Page 3 and 4:
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22: Cornets de Groot www.cornetsdegroot
Page 71: Cornets de Groot www.cornetsdegroot
Page 101: Cornets de Groot www.cornetsdegroot
show all

Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?