Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com
Tropische jaren 34
grappig toch ook. 'Ik ben zo ziek, dat ik het niet durf te zeggen.'
Maar ik zei het, natuurlijk zei ik het haar. En terwijl ik haar al mijn angsten en extases uit
de doeken deed, zag ik hoe ze vertederd een glimlach in toom wist te houden.
'Je weet niks, hè? Je weet met al je schuttingwoorden nergens van!' zei ze.
'En wat ben je laat, je bent al bijna veertien.'
'Wat moet ik weten?' vroeg ik, 'en waarvan?'
'Weet je dan niet,' begon ze, en ze legde me uitvoerig uit wat mij was overkomen die
morgen, en dat ik allerminst ziek was, en hoe dat met meisjes zat vertelde ze, en wat er
gebeuren kon, of niet, en hoe dat in zijn werk ging, met mannen en vrouwen, en over
kindertjes krijgen, en dat ik dat bij hondjes toch ook zo vaak had gezien, en van
menstruatie en bloed vertelde ze, en van zaad en eitjes, en smerig was het niet, nee,
natuur, instinct, en dat ik groot geworden was vandaag - hoe zou dat ooit smerig kunnen
zijn?
Opeens stond ze op, en ik zag hoe ook zij in de maanden dat ik haar verwaarloosd had,
gegroeid was, groter geworden. Ze opende de kist van haar vader en haalde er een
boekje foto's uit.
[p. 56]
'Die vond ik tussen de paperassen van mijn vader,' zei ze. 'Ze komen uit Port Said, en ze
waren vast en zeker niet voor mij bestemd. Maar dit is wat er gebeuren kan.'
Ik bekeek de foto's. En terwijl ik zag wat er gebeuren kon in alle denkbare standen,
waarbij het gebeuren met tong en mond uitvoerig werd belicht, gebeurde het dat Carla
als betoverd naar mijn broek keek, waarin een kracht schuilging die ik niet bedwingen
kon, toen hij begon te werken.