Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

More documents

Recommendations

Info

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com Tropische jaren 30 Hij sloeg blindelings op de vlucht, in paniek gevolgd door mij, tot we eindelijk onder de schrammen, builen en blauwe plekken bij het Hollandse Huis belandden. Op het kazerneplein aan de overkant van de rivier wemelde het van de Jappen. Maar wat konden die nog tegen ons beginnen? We waren thuis. Een paar dagen na de razzia moesten ook Elly en haar moeder hun huis uit. Nauwkeurig wees de Jap die er beslag op had gelegd aan, wat ze niet mee mochten nemen. Ze werden ergens gehuisvest bij mensen die ook uit huis waren gezet. We zagen hoe familie en kennissen hielpen met de verhuizing en met de onttakeling van het interieur. Wat niet achtergelaten hoefde te worden, maar ook niet mee kon, werd in bewaring gegeven of cadeau gedaan. Ik kreeg zes tennisrackets. Carla was te midden van al het treurige gedoe ijskoud. Innerlijk laaide ze. Ze zag met één oogopslag wie hier uit sympathie rondliep en wie uit hebzucht. Iemand liep op een vaas af, van Chinees porselein. Ze legde er haar hand op en gaf hem later aan een in tranen verzonken meisje mee. Ook Hansje Timmer moest uit zijn huis. Hij gaf me nog een grammofoonplaat cadeau, 'lek houw van Holland', door [p. 50] een ongelooflijke slijmjurk gezongen, en beslist geen plaat waar Jappen dol op zouden zijn. Toch was het die goedgeefsheid niet waardoor ik plotseling vriendschap voor hem voelde. Op straat liet ik het ding in stukken vallen, maar er waren Hollanders en Hollanders, begreep ik. Diezelfde dag nog trok de ware vijand in zijn woning. Blond waren ze en blank, met de blauwe ogen van het affiche - de NSB-ers. In alle andere huizen kwamen Jappen. Jappen namen de plaats van de totoks in: zij waren de nieuwe heren. Op straat kon je zien, hoe gevangenen, de een nog blonder dan de andere, bezig waren een wijk van de rest van de stad met gedèk en prikkeldraad af te scheiden; en er verschenen daar uitkijkposten op stellages van bamboe. Op Carla's verjaardag kwam mijn vader van kantoor, begeleid door twee Japanse militairen. Hij moest mee naar Adek, een mannenkamp, de vroegere verzamelplaats van koelies die zich hadden laten ronselen voor landarbeid in Deli. Zijn sabeldieren keken toe wat hij behalve aan kleren mee dacht te nemen naar het kamp. Ria en ik droegen een paar dingen aan: pakken inheemse tabak, wat pas gekochte boeken, aspirine, een potje tijgerbalsem. Mijn moeder wist alles ruimtebesparend in te pakken, met tranen in de ogen, maar zonder gejammer. Ze kon zeer trots zijn als dat moest. Toen ze een familiefoto uit een lijstje haalde, woof een van de cipiers, de grootste, afwerend met de hand. Carla keek haar aan. Ik zag hoe haar violette ogen zich vernauwden toen ze de foto uit mijn moeders handen nam en die tussen de bladen van een boek stak. Ze keek hem aan, niet eens vragend - hij zwichtte, met toegevend gebaar. Ze legde het boek in de tas en trok die aan de touwtjes dicht. In de Derde Straat tegenover ons huis woonden Bea, Diana, Pierre en Edward. Edward was nog steeds druk in de weer met die radio's van hem. Toen mijn vader met zijn bewakers in een vrachtauto stapte, draaide hij, Edward, overluid de laatste plaat die hij vóór de bezetting had gekocht, Cole Porters My heart belongs to Daddy. De tekst sloeg natuurlijk nergens op, maar het ging ook om het sentiment van het ogenblik. [p. 51] Hij was een hartelijke jongen, die zich alleen met ons inliet als hij bewonderd wilde worden - om zijn kracht, zijn gedoe met radio's, zijn schuine moppen en zijn stoere taal wanneer hij zich, via zijn soldeerbout, ongeveer elektrokuteerde op een van zijn ontvangers. Hij voelde zich ver boven ons verheven en kon het zich permitteren af en toe
Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com Tropische jaren 31 naar ons af te dalen, zoals een goeroe doet, die zich eens in het jaar aan zijn blij in de handen klappende discipelen vertoont. Het liedje van Cole Porter behoorde onmiddellijk tot mijn favoriete muziek. Bea kon precies die stem nadoen en misschien komt het daardoor, dat ik er nooit naar gevraagd heb wie de zangeres op dat plaatje kon zijn. Toen ik het in '60 in Let's make love door Marilyn Monroe hoorde zingen, dacht ik de stem van Bea te horen - dat hese. Bea behoorde ook tot mijn favorieten. Eens boog ze zich, gezeten op het lage tuinmuurtje voor haar huis, voorover om haar rolschaatsen vast te maken. Boeléh, die nog steeds verliefd op haar was, stootte mij aan, en spoorde me met zijn ogen aan in haar bloesje te kijken. Ze droeg geen bh, Bea. Ze had van die kegelvormige, al heel ontwikkelde tieten, en ze bleef maar hannesen met die schaatsen van haar. Toen ze overeind kwam, stond de zon stil. Wij gloeiden. Wat was 't? Welke hunkering? Wij waren behalve verrukt, ook bedroefd. We zwegen, Boeléh en ik, en keken naar elkaar als ingewijden.
Page 1 and 2: Cornets de Groot www.cornetsdegroot
Page 29: Cornets de Groot www.cornetsdegroot
Page 81 and 82:
Cornets de Groot www.cornetsdegroot
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101:
show all

Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?