Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com <strong>Tropische</strong> <strong>jaren</strong> 52 burgermansfatsoen worden veracht, maar niet door jou. Ze zou in Japan een geisha zijn. Ze zou zich het recht niet aanmatigen jou, of wie dan ook, af te wijzen. 0, je zou van haar óók nog een Carla maken...' 'Maar is die dan zo beroerd? Die verzon toch ook de aardigste dingen. Zij betreurde het - al was dat veel later - dat het menselijk ras maar twee geslachten heeft. Heel leuk, maar is dat dan netjes?' 'Ze zou je onder de guillotine leggen, lieverd.' Ze liet even met een glimlach haar tong over onder- en bovenlip glijden en toonde mij haar tanden. 'Kom,' zei ze. 'We gaan naar de kamer. Dan laat ik jou zien, hoe het jou zou zijn vergaan als ik Julie was geweest, en dan hoe het met Carla zou kunnen zijn. Dat zijn de reële mogelijkheden voor mij, in dat verleden van jou. Dat tuimel ik in één roes om.'
Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com <strong>Tropische</strong> <strong>jaren</strong> 53 Hoofdstuk XIV [p. 87] Naar haar leer van de tuimel der verleden <strong>werk</strong>elijkheden was ik heel nieuwsgierig. Wie zou willen beweren dat zij niet ijdel, plagerig of koket was, al kwamen daar dan geen opzichtige halssnoeren bij kijken, zoals bij Julie? Zij zou even goed een danseres kunnen zijn, lenig als een turnster en vrouwelijk daarbij; even goed een kwelling, een meisje dat heel voorzichtig (niet) belooft haar beloften te houden. Maar dat was toen ze de leeftijd bereikte die Julie in '43 had, toch anders. Tegenover mij en een paar vriendinnen buitengewoon <strong>open</strong>hartig, hield ze anderen stug op een afstand. Ze koesterde een geheim toen - mij, en vaak genoeg deed ze dit op mijn atelier. Julie koesterde Edward niet in het geheim al verving ze hem soms of noodgedwongen door mij. Ik kon, als ze danste, haar bewegingen voorzien, maar kwam dat niet omdat ik wist dat ook zij mijn wensen voorzag, vooral de diepste? Wat is het dat vrouwen ertoe brengt ons op te zwepen, om op het kritieke moment aan de noodrem te trekken onder het platonisch fluisteren van de naam van de geliefde? Wat de huidige Narda betreft, deze, die niets meer geheim hoeft te houden: in koortsdromen moet ik dierbare vrienden het pistool ontnemen, hen bezwerend niet tot daden over te gaan, die ik zou moeten berouwen. Welke natuurwet maakt een driehoeksverhouding mogelijk? 'Rits even mijn jurk <strong>open</strong>, wil je?' - ze keerde me haar rug toe en keek me over de schouder aan, met van die half gesluierde ogen. 'Kunnen we geen toast bestellen met feta en van die jam van rozebladeren?' Intussen inspecteerde ze de koelkast. 'Bel maar op en doe iets aan, want ik ga in bad,' zei ik. Aan Carla dacht ik. 'Carla,' fluisterde ik, 'lijkt ze op jou, deze Narda?' En Carla kijkt me aan, met ogen die door me heen zien, en zegt, dat ik zo makkelijk te verleiden ben door uiterlijke, [p. 88] oppervlakkige symbolen - billen, tieten, benen, lippen, heupen, een middel: de 10.000 erogene zones van een droom, een verhaal. Zodat zij - Carla - in Narda's ogen vrijmoedig leek door gebrek aan raffinement, en ongevaarlijk door dat tikkeltje teveel aan ingetogenheid - en dat het immers de sfeer was, en níet het uiterlijke, die Narda aan haar verbinden kon: die sfeer van de verduistering ginds, en die van al te lange schemeruren, hier in Holland, die het denken zo vloeiend maakten, en zo grillig. 'Wat paste beter bij die <strong>open</strong>hartige dromerijen van jou, dan deze nachtelijkheid onder het noorderlicht van onze inspiratie, Leo?' vroeg ze. <strong>De</strong> dagen na haar actie tegen Julies portret ontweek ik het licht van Carla's bedwelmende oogopslag: ze moest niet denken dat alles maar kon. Maar in het midden van de week, op het middernachtelijk uur, het prilste uur van haar verjaardag, brak ze bij me in de garage in. 'Ik ben zestien, vandaag,' zei ze. 'Een jaar geleden werd je vader opgepakt. Ik kom je troosten - even maar, en stiekem.' Ik pakte haar hoofd in mijn handen en toen sloeg ze die ogen op - sterren, o, een oogwenk maar. Ik streelde haar krulletjes, zoenend, likkend, bijtend. Haar nagels trokken strepen in mijn huid, maar zachtjes, zachtjes. 'Feliciteer je me niet?' vroeg ze. 'Ja, zei ik, 'o, ja!' 'Gauw dan, Romeo,' zei ze, terwijl ze zich achterover op bed liet vallen, 'want ik moet zo weer weg.' Maar, o god, nee - daar had ik helemaal geen zin in. Er zijn grenzen aan de
Change language