Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com
Tropische jaren 48
tastzin? Ik liep op haar toe, maar hoe zal de deugdzaamheid van een pen als de mijne
haar raadselachtigheden ooit kunnen beschrijven?
'Edward is jouw vriendje, hè?' vroeg ik.
'Ja,' zei ze. Ze keek me aan, onzeker, o ja, maar trots toch ook. 'Ik ben heel slecht,
hoor!'
Toen maakte ze zich los van mij en fantaseerde een dansje. Maar daar hield ze na een
paar pasjes toch mee op, en ze maakte de knoopjes weer vast - allemaal, tot aan de
hals. 'Kom,' zei ze, 'ik moet nog anderhalf uur aan de piano.'
Zo ging ze zich aan allerlei koketterieën te buiten. Carla had gelijk: wanneer zou dit
sekreet eindelijk eens natuurlijk doen?
Toen Julie weer eens voor me poseerde, dacht ik haar bloesje weg en gaf haar zúlke
joekels.
'Ben je wel wijs?' vroeg ze, en tikte met een vinger tegen haar voorhoofd.
Die tekening wilde ik houden.
[p. 80]
Op straat hield Carla me aan.
'Laat eens kijken?' vroeg ze lief, en ik was daar niks te beroerd voor.
Toen zag ik die ogen weer, en de sleutelgaten, waar ze bij hoorden.
'Mooi,' zei ze vol bewondering. 'Mag ik hem hebben voor mijn verjaardag, volgende
week?'
'0 ja,' zei ik. 'Hier, hij is voor jou.'
Ze pakte de tekening aan, en langzaam, langzaam trok ze die aan flarden. En met een
stem die die van Julie treiterend imiteerde, zong ze: 'Nichts ist so hässlich wie die Rache.'