Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com
Tropische jaren 35
Hoofdstuk IX
[p. 57]
Niet alleen vaders, ook hun zoons en broers kwamen achter het prikkeldraad terecht.
Hun vrouwen en kinderen bleven achter, tenzij ook die zich onderscheidden door gebrek
aan Indonesisch bloed. Dan kwamen ze in het beschermingskamp Tjideng.
Wij kenden via Moeljono een Indonesiër die op 's Lands Archief werkte. Mijn moeder gaf
hem wat geld en kreeg van hem een kwartierstaat voor mij los, waarin zoveel plaats
door Duitsers en Aziaten werd ingenomen, dat er voor Hollanders nauwelijks plaats meer
overbleef. Dit ding, een knap staaltje van geschiedvervalsing, voorzien van al het
officieels, moest mij uit het kamp zien te houden. Ik was werkelijk een van de weinige
bleekgezichten die nog buiten het kamp te vinden waren.
Maar dat betekende dat de straat mijn harem werd, mijn geestelijke harem. Carla, Bea,
Diana - maar heb ik al die tijd dan van Julie en haar tweelingzusjes gezwegen? Cisca en
Ilse van twaalf en hun grote zus van zestien: wie waren er muzikaler dan deze drie uit
het Dreimäderlhaus? Tussen Cisca en Ilse zag ik geen verschil, ik noemde ze nooit bij de
naam. Het waren pianistes in de dop, dat kon je zo zien aan die rechte rug, die lange
soepele vingers die nooit struikelden. Urenlang duurden hun vingeroefeningen. En dan
speelden ze iets en zongen er soms iets bij, voor de aardigheid, met zo'n meisjesstem.
Ze speelden ook wel eens echt, met de kleine Joyce, die ze dan meenamen naar de
schommel in hun tuin. Julie sprak over haar zusjes als over de kleintjes, o, met alle
welwillendheid.
Zij was een sopraan, lichtzinnig en van een zindelijke sensualiteit, die me sterk aantrok.
Ook zij speelde wel eens mee, met óns dan - kastie, tennis, tikkertje. Eens moest ik haar
bij een spel, rovertje, waarbij ik de politieman was en zij de boef, driemaal op de rug
tikken om haar in het gevang te krijgen. Die rug was essentieel. Kwam je daar tikken te
kort, of werd bij het tikken de rug niet geraakt, dan
[p. 58]
gaf dat de boef het recht te vluchten. Ze probeerde los te komen toen ik haar vastgreep.
Door mij haar welgevormde boezem toe te keren, wilde ze verhinderen dat ik haar
volgens de voorschriften gevangen nam. Je zult me op mijn eerlijke gezicht moeten
geloven, Narda, als ik zeg dat ik toen nog volkomen onschuldig was; dat Carla me nog
niets had onthuld van het seksuele leven van de mens en van de zeden die opgeld doen
in Port Said en elders. 't Gebeurde allemaal nog vóór die dag dat ik groot geworden was -
in de tijd dat mijn vader werd opgepakt. Maar ach, moest ik me dit meisje, deze
prachtige prooi, dan ook laten ontglippen? Nooit, dacht ik en ik kietelde haar om haar te
dwingen zich om te keren. En toen, terwijl mijn handen nog zochten naar haar ribben,
gaf ze zich opeens en lachend gewonnen.
'Ben je mal geworden, om me dáár te kietelen?' zei ze.
'Heb ik je pijn gedaan?' vroeg ik, terwijl ik haar drie verplichte tikken gaf.
'Pijn?' vroeg ze verbaasd. 'Nee, geen pijn. Maar zulke dingen doet een kleine jongen niet
bij een meisje.'
'Jij kan wel hollen, hè?'
Ze begreep me onmiddellijk. 'Natuurlijk. En touwtje springen. Jij bent echt een gekke
jongen, geloof ik. En je bent ook veel te nieuwsgierig.'
Die avond, na de avondklok in de achtertuin gezeten, heb ik hierover heel lang
nagedacht. Als het geen pijn deed, wat was er dan tegen kietelen en tegen kleine
jongens?
Uit haar huis klonk muziek, voi che sapete zong zij, een melodie vol van verlangen naar
een onbereikbare intimiteit. Ik verstond niet wat ze zong, maar ik verstond de klacht - de