Verzameld werk - Tropische jaren - De open ruimte

Cornets de Groot www.cornetsdegroot.com
Tropische jaren 36
klacht van een aardige jongen als meisje gekleed -, mijn klacht.
Ze droeg oorringen, altijd, net als tante Anna. Oorringen. Ze fascineerden mij. Een gaatje
in je oor, iets glinsterends daarin - waarom? Hoorde je dan beter? Zelf kon je ze alleen in
een spiegel zien, wat had je er dan aan? Je werd er mooier door voor een ander. Maar
die kaatste dat terug, 'en dan werd je ook mooier voor jezelf', zei ze. Wat wist ik van
imponeergedrag? Een armband. 'Goud,' zei ze. En een ring, ook van goud, met een
amethist erin. Ze hield van pracht en praal, van concerten en ballet, een wereld
[p. 59]
die niet meer bestond. Rennen kon ze. Dat ze zelf eens aan ballet gedaan had, kon je
zien aan haar bekoorlijke en onbekommerde loop. Of was dat een kwestie van ras? Zij
was met haar zwarte, toch zo heldere en een beetje getrokken ogen een echt kind van
Batavia. Kijk naar die rode mond, zuigend aan een sigaret. Haar prachtig bruine huid, die
hoge jukbeenderen, dat zwarte, blauw glanzende, lang vallende haar - waar kwam het
vandaan? Ze was even Chinees als Javaans, even Iers als Zeeuws, een samenraapsel van
alle volken en net zo verdorven en onschuldig als zij. Je zou ook kunnen zeggen dat ze
van een nieuw ras afstamde. Het ras der underdogs, het ras, waaruit volgens een
filosofie die Nietzsche en Hegel nog moeten verzinnen, de Uebermensch geboren moet
worden.
Natuurlijk overdacht ik haar wezen in die dagen niet met de helderheid die deze termen
suggereren. Maar ik had toch enig idee van de aantrekkingskracht die Julie op me
uitoefende - vaag en grillig nog in zijn streven naar het kristallisatiepunt; een streven dat
in zijn groei evenzeer belemmerd werd als begunstigd door het ongrijpbare van haar
muziek, haar stem, haar gebaren en het aardige van haar gebabbel met mij. Toen Carla
dit ongewisse, half-bewuste vermoeden van mij in het licht van de volwassenheid
plaatste, was die plotseling verworven kennis het jongensachtig-romantische niet meer,
dat het was. Ik werd niet verliefd, maar ik besloot verliefd te worden op Julie. Zo werkt
het positivisme.
Van de straat af kon ik in haar kamer kijken, die open stond. Ik sprong over het lage
muurtje aan de straat de tuin in en ging eens kijken. Ze was er niet. Op een tafeltje
stond een tabaksblik, Dunlop & Co, van voor de oorlog nog. Er zat natuurlijk inheemse
tabak in. Ik rolde met veel gepruts een sigaret en stak die op. Zonder inhaleren blies ik
de rook weer uit. Hoe kon iemand dat plezierig vinden? Ik mikte de sigaret in de tuin,
klaar om maar weer te verdwijnen, toen ze opeens door de achterdeur in haar kamer
kwam. Haar plotselinge aanwezigheid verraste mij al evenzeer, als de mijne haar. Maar
haar hele kamer scheen opeens op te lichten door deze schoonheid in haar witte kimono
van zij.
'Ha, Leo,' zei ze, 'wat een verrassing.'
[p. 60]
In haar glanzende kleed bewoog zich het soepele lichaam van de danseres die ze was.
Haar ceintuur knelde haar in, die heupen daar beneden. Die borsten daarboven,
prachtborsten. Toen ze ging zitten en haar benen over elkaar sloeg, viel de kimono open:
haar benen, hoe slank.
'Ik wil je iets zeggen,' begon ik.
'Zeg het maar.'
'Ik vind je mooi.'
Ze glimlachte. Het was heel prettig zoiets te horen, merkte ik wel.
'En ik ben groter dan je denkt.'
'Werkelijk?'
Ze rolde zich een sigaret en ik gaf haar een vuurtje. Ik keek naar haar boezem, haar
benen. Wat moest ik verder nog zeggen, wat doen? Welke wereld is bestand tegen de