revânî dîvânı - e-Kitap

Gül budağında kızıl güller açıldı sanuram
Sâki-i meh-rûlar aldukca ele peymâneler
Kesret-i ‘uşşâkdan incinme hüsnün çağıdur
Nev-bahâr oldukda artar ey perî dîvâneler
Gözlerine mesken olmazdı Revânî cân ü dil
Ger harâmîler yatağı olmasa vîrâneler
63
- - . / . - - . / . - - . / . - -
Yanınca kimün sencileyin bir sanemi var
Kâfirdür eger zerrece gönlinde gamı var
Ayağı tozı gözleredür kuhl-i cevâhir
Ol serv-i revânun ne mübârek kademi var
Aldanma kad ü zülf ü dehânına nigârun
Zîrâ ki güzel sevmegün ey dil elemi var
Gün şemsesinün dâ’iresin eyledi tahrîr
Nakkâş mıdur zülfi k’anun kıl kalemi var
Ol dil-bere dirlerse nola husrev-i hûbân
Çün kâmet ü zülfi gibi tuğ u ‘alemi var
Bir tâze güzel sevdi cihân içre Revânî
Kim serv boyı lâle ruhı gonce femi var
64
- - . / - . - . / . - - . / - . -
Terk itdi kûyunı yine ağyâr idüp sefer
Her kim işitdi didi ki fi’n-nâri fi’s-Sakar
Dil-berler içre gün gibi çün bî-nazîrsin
Göster cemâlüni görelüm biz de bir nazar
Gül nisbet itdügi yüzini haddüne bu kim
Nâzüglüg ile halka turup kendüyi satar
Bezmünde şevkden ezilür dâyimâ sana
Ben bilmezem mi ne boğazı iplüdür şeker
Tîğ-ı ‘itâb ile depelersin Revânîyi
Ölsün mi neylesün seni ey bî-vefâ sever
65
. .- - / . . - - /. . - - / . . -
Zülfi dâyim hatı yanında dile kîn eyler
Tolaşur ol ana âhir beni miskîn eyler