revânî dîvânı - e-Kitap

Seni sevdügi günâh ise suçın bağışla
Kıyma miskîn gönüle hây dilek hây dilek
Görmeyen tâze nihâli gül-i nesrînler ile
Görsün ol şûhı kaçan kim geyer altunlu benek
Kanuma gamzelerün göz göre etmek toğrar
Yokdur arada meger anun ile hakk-ı nemek
Gel begüm cân virelüm bûsene didügüm içün
Bana ol gonce-dehen gitdi Revânî sögerek
197
. . - - / . . - - /. . - - /. . -
Kâmetün ‘ar’arıdur zîneti sahn-ı çemenün
Hat-ı sebzün durur ârâyişi berg-i semenün
Fâyide idemedi kılca tolaşup saçuna
Kendüye kaldı yüzü karası misk-i Hotenün
Leb-i la’lüne nice öyküne kim bir bûsen
Kan bahâsı durur ey dost ‘akîk-i Yemenün
Ne kadar geldise hat ‘ârızuna öykünemez
Gerçi kim âb-ı revân yüzi suyıdur çemenün
Hoş safâyıla Revânî seni koçardı eger
Ey semen-ten aradan çıksa idi pîrehenün
198
- . - - / - . - - /- . - - /- . -
Var durur iller içinde ad u sanı hâtemün
Görinür alnında çün beglik nişânı hâtemün
La’lüne yâkûtun öykündügini işitmegin
Dostum gülmekden egildi dehânı hâtemün
Pûte-i ‘ışk içre böyle cân eritmezdi eger
Olmasa ‘âşık gibi derd-i nihânı hâtemün
Sanma kim zeyn eylemiş durur anı yâkût-ı nâb
Dil-berâ la’lün görüp kurudı kanı hâtemün
Elini öper gibi olup ısırdı barmağın
Var durur yâr ile bir hâli Revânî hâtemün
199
- - . / - . - . / . - - . / - . -
El sunmaz idi şol ruh-ı zîbâya perçemün