tc çukurova üniversitesi sosyal bilimler enstitüsü resim ... - Kütüphane

90
“…Birkaç on yıl önce nasıl fotoğrafın icadı ve gelişimi İzlenimcileri
resimde yeni üslup arayışlarına ittiyse, şimdi de durağan resimlerin bir
biçimde ard arda gelmesinden oluşan film sanatı resimde yeni buluşlara
zorluyordu. Ancak Fütüristlerin yenilenme heyecanı daha da ileri
gidiyordu. Resimlerine yalnız zamanı ve hızı değil, gürültüyü, sesi de
sokmak istiyorlardı. Boccioni’nin Sokağın Bütün Gürültüsü Evin İçinde
adlı eserinde sokaktan gelen tiz ama aynı zamanda melodik sesler
resmin parçalanmışlığı içinde ifade edilmeye çalışılır. Fütüristler motor
sesine duydukları hayranlığı müziğe de dökmüşlerdi. Toplanıp
“bruitist” konserler verirlerdi (Fransızca’da “bruit”, gürültü anlamında
kullanılır)” (Krausse, 2005, 96).
Toplum yavaş yavaş sanatın, hayatın bir parçası olduğu bilincini kabul
etmeliydi, çünkü sanat yaşamın her alanında kendini gösteriyordu. Sanatçılar bunun
için çaba harcıyor, sanatın hayatı yenileyici gücüne yürekten inanıyorlardı. Bu yolda
harcanılan çabalar boşa gitmiyordu belki, ama, tereddütlerle de yok değildi.
“Kavranması zaten çok güç olan soyut sanatın bir de günlük hayatın
parçası haline gelebileceği düşüncesi insanı ilk başta şaşırtabilir. Böyle
bir sanatın hayatla ne ilişkisi olabilirdi ki Sorunun yanıtı gayet basittir:
aslında bir ilişkisi yoktur -ve tam da bu nedenle müdahaleci olabilir.
Dışavurumcuların duygu yüklü yeni bir sanatla “yeni insanı” yaratma
hayali Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra salt bir ütopya olarak tarihin
tozlu raflarına kaldırılmıştı. Ancak kitle kültürünün giderek çoğalan
sinemalarla, spor saraylarıyla, kabare ve varyetelerde yaygınlaşması
sonucu sanatçılar giderek marjinalleşmekten korkmaya başladılar.
Sanatın yeniden günlük hayatın bir parçası haline getirilmesi fikri işte
bu kaygılardan doğmuştur. Ama sanatçılar, yeniden gerçeği taklit eden
bir sanat anlayışına dönmek istemiyorlardı. Dışavurumculukla temelleri
atılmış olan soyut sanatı iyice geliştirmekti niyetleri. Böylece sanat artık
somut gerçeklerle hiçbir şekilde kıyaslanamayacak ve ölçülmeyecek,
tümüyle kendi kıstaslarına göre değerlendirilecekti” (Krausse, 2005,
96).