tc çukurova üniversitesi sosyal bilimler enstitüsü resim ... - Kütüphane

57
David, ‘Napoleone Sainte Bernard Geçitinde’ adlı yapıtında, oluşturduğu
atmosferle tarihi canlandırmıştır. Mekân ve doğa görüntüsü olarak ele alındığında yine
bir perspektif hakimdir resme. Ancak katı ve dolaysız formlar, her türlü lüksten
kaçınan coşkulu bir gösterişin yeni ifade biçimleridir. David’in yapıtları, gayet politik
bir dünya görüşünün dışa vurumudur aslında. Bu açıdan bakıldığında Neo-Klasisist
resimler gerçek anlamda ‘ideolojik resimler’dir bir bakıma. Bazı sanatçılar ise
ideolojiyi güzellik olarak tanımlar ve formlar üstünde durur.
“Ingres’in “ideolojisi’nin temelinde güzellik idea’sı yatar. Berrak Neo-
Klasik üslubu, resimde mutlak uyumu ve dengeyi bulmak için
kullanmıştır. Kendisini ilk planda bir çizim ustası olarak niteleyen
Ingres doğaya sadık kalarak doğada gözlemlediği formları klasik
idealler ışığında tuvaline aktarırdı.
Neo-Klasisist resmin daha çok Barok ve Rokoko karşıtı akımın geniş
yelpazesi içindeki öğretilerden bir tanesi olduğunu söyleyen Krausse’ye
göre 18. yüzyılın sonuna gelindiğinde, sanatın kendi içindeki bütünlük
artık tamamen paramparça olmuştur:
“Bundan sonra sanat akımları birbirine paralel olarak gelişeceklerdi.
Neo-Klasisizm’le neredeyse aynı dönemde yepyeni bir akım ortaya
çıkmıştır. Aklın önüne duyguyu koyan ve onu idealize edilmiş formlar
aracılığıyla ifade etmeye çalışan bu akım Romantizm’dir. Sanat artık
kendini bütün bağlardan koparmış, öznel ifadeyi ve bireysel içeriği
yazılı olmayan anayasası haline getirmiştir” (Krausse, 2005, 53).
Sanatta ‘ben’in, yani insanın öznel duygularının ön plana geçtiğini söyleyen
Krausse, Neo-Klasiklerin dünyayı kavramaya çalıştıkları o serinkanlı, akılcı bakış
açısının karşısında şimdi duygu ve duygudan doğan bireysel bir hayal gücünün
çıktığını söylerken sanatçının yeni hocası olarak ‘öznel duygu âlemi’ ve ‘sezgiyi’
işaret eder:
“Romantikler sezgilere, hayal gücüne ve yaratıcılık yeteneğine her
şeyden çok önem verdiler. ‘İnsanın doğadaki tanrısallığı ancak kendi
içinde bulunduğu kadarıyla kavrayabileceğini’ söyleyen Schelling’in
romantik doğa felsefesinin izinden giden ressamlar, kendi sezgilerinden
başka hiçbir şeye güvenmeyerek dünyanın esrarını çözmeye çalıştılar.