tc çukurova üniversitesi sosyal bilimler enstitüsü resim ... - Kütüphane

93
anti-sanat şoku yaratabilmek için yine burjuva sanat kavramına ihtiyaç
vardı” (Krausse, 2005, 100).
Şok yaratmanın sürekli yinelenebilir bir durum olmadığını belirten
Krausse, oldukça eleştirel bir vurguyla, kısa zamanda herkesin “şok”a alıştığını
söyler:
Bu yüzden Hollandalı Dadacılar 1920’lerin başlarında
Konstrüktivistlerle daha sıkı birlikte çalışmaya başladılar; Fransa’da ise
Dadacılık yavaş yavaş Gerçeküstücülüğe dönüştü. Alman Dadacıların
zaten gayet belirgin olarak politik karakterlerinden de toplumsal
eleştiriyi ön plana çıkartan gerçekçi bir resim akımı doğdu” (Krausse,
2005, 100).
Her ikisi de Avrupa’da patlak veren iki dünya savaşı arsında birbiri üzerine
yığılan, iç içe geçen kimi zaman da farklı yönlere doğru hareket eden sanat anlayışları
son çözümlemede tartışmasız şekilde siyasal bir karaktere sahiptirler.
“Yeni nesnelcilik (Alm. Neue Sachlichkeit, İng. New Objectivity),
duygulara yoğunlaşan Dışavurumculuk (Expressionism) ile Kübist ve
Konstrüktivist soyutlamalara karşı bir duruş geliştirmek istemiştir. Bu
akımın resimleri artık öznel bir duygunun ya da sanatsal biçimlerle
oynamanın sonucu olarak karşımıza çıkmazlar; nesneler dünyasının
sessiz, ayrıntılı tasvirleri olma iddiasındadırlar. Ama öylesine
durağandırlar ki, çok iyi tanıdığımız objeler gözümüze yabancı görünür.
Bu akımın içinde Almanya’daki Weimar Cumhuriyeti’nin büyük
kentlerindeki yaşamı eleştirel gözle yansıtan eserlerin sanatsal karakteri
“Verizm” adıyla tanımlanmıştır (Lat. “veritas”, ‘gerçek’).
Zamanın eleştirmenlerinden birinin yazdığı gibi ‘Verizm, toplumcu
sanatçıların Birinci Dünya Savaş’ı sonrası Almanya’daki devrimci kriz
havasına verdiği yanıt’tı. Georg Grosz, Rudolf Schlichter ve Otto Dix
gibi sanatçılar keskin çizgileriyle ve dolaysız, süslemesiz anlatımlarıyla
savaş gazilerini, savaş zenginliklerini ve toplumun sefaletini
betimlemişlerdir” (Krausse, 2005, 100, 101).