tc çukurova üniversitesi sosyal bilimler enstitüsü resim ... - Kütüphane

33
XVI. yüzyılda Floransa ve Roma’da sanatçılar doğa ve mekan incelemeleriyle,
matematiksel yöntemlerle hesaplanmış kompozisyonlarla, biçimlemede kusursuzluğu
yaratacağı öngörüsüyle çizilen desenlerle uğraşırken Venedikli sanatçılar resimde
bambaşka arayışlar içindedir. Onların gözünde en önemli unsur resimlerinde renkle
yakaladıkları anlatım dilidir. Venedik İtalya’nın en zengin kentidir ve oluşmaya
başlayan ticaret burjuvazisinin gösterişli yaşamının, eğlenceli ve canlı bir hayat
algısının sanatçıların duyarlılıklarını etkilememesi olanaksızdır. Floransa ve Roma’ da
antikite tekrar tekrar çözümlenirken Venedikte ticaret gemileriyle dünyayı, özellikle de
doğuyu dolaşan tüccarların getirdiği görsel zenginlikler yeni arayışlara olanak
sağlıyordu. Zenginlerin kendi varlıklarını mutlaklaştırma çabası portre sanatının
yaygınlaşmasına yol açtı. Venedikli ressamlar renklerin duyularımız üzerinde bıraktığı
etkiyi ustaca yönlendiriyor, doygun kırmızılar ve mavilerle betimlenen doğayı ışık
oyunlarıyla hakiki kılmaya çalışıyorlardı.
Bütün farklılıklarına karşın Venedik, Rönesans’ın üçüncü büyük sanat
merkezidir ve döneminin ünlü sanatçısı Tiziano Vecellio’un ismiyle birlikte anılır.
Tiziano’nun ressamlık anlayışı ve değişik renk kurgulamalarına dayalı
kompozisyonları yalnız Venedik’in resim sanatını etkilemekle kalmamış, sanatın
geneline 19. yüzyıla kadar sürecek olan önemli katkılarda bulunmuştu.
“Tiziano, tanrısal ve fani güzelliği aynı bedende birleştiren Venüs’ün
divan üstünde yatarken bir çok resmini yaptı. Divanda Venüs 19.
yüzyıla kadar, yatan nü prototipi olarak kalacaktı. Urbinolu Venüs’ün
açık tenli vücudu karanlık arka plandan net bir şekilde ayrılıyor.
Hizmetkarlarının etrafında dört döndüğü Venüs, odasında sere serpe
uzanmış yatmakta. Modelin bireysel yüz hatları ve vücudunun gerçeğe
son derece uygun tasviri, Venediklilerin Floransa’daki gibi heykellere
bakarak değil, gerçek modeller eşliğinde çalıştığının kanıtıdır. Bu
gerçekçi betimleme, Tiziano’nun tipik sıcak renkleriyle birleşerek
resme oldukça mahrem karakter, hatta erotik bir hava katar. Tiziano
buna rağmen Venüs’üne ulaşılamaz bir tanrıça havası vermeyi, onu
kadın güzelliğinin ebedi bir simgesine dönüştürmeyi de başarır”
(Krausse, 2005, 18).