06.04.2014 Views

nr 1(1) - Najwyższa Izba Kontroli

nr 1(1) - Najwyższa Izba Kontroli

nr 1(1) - Najwyższa Izba Kontroli

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

36<br />

Jacek Jagielski<br />

[36]<br />

dały wyraz nowej koncepcji kontroli – nawiązującej do modelu z lat 1952–1957<br />

– stanowiącej jeden z tragicznych rezultatów pogłębiających się tendencji politycznych<br />

i gospodarczych, polegających na narastającej centralizacji i biurokratyzacji<br />

życia państwowego. Reorganizacja NIK wyrażała dążenie do uwolnienia<br />

organów administracji spod kontroli Sejmu i terenowych organów przedstawicielskich<br />

przez zintegrowanie powiązanej dotychczas z tymi organami kontroli<br />

NIK i jej delegatur z administracją państwową.<br />

W świetle regulacji z 1976 r., Najwyższa <strong>Izba</strong> <strong>Kontroli</strong> znalazła się – mimo<br />

pozostawienia nazwy – w ramach aparatu administracyjnego. Konstytucja, co<br />

prawda, przyjmowała, że NIK służy Sejmowi, Radzie Państwa i Radzie Ministrów<br />

(art. 35 ust. 2), ale równocześnie stanowiła, że podlega nadzorowi Prezesa<br />

Rady Ministrów. Prezes NIK wchodził w skład Rady Ministrów, a ustawa o NIK<br />

stwierdzała wprost, że jest on naczelnym organem administracji państwowej (art.<br />

4 ust. 1 ustawy). Rozwiązanie to stwarzało sytuację dominacji Prezesa Rady Ministrów<br />

wobec Prezesa Najwyższej Izby <strong>Kontroli</strong>, a w konsekwencji względem<br />

całej Izby, skoro NIK podlegała jednoosobowemu kierownictwu Prezesa.<br />

Drugim, widocznym nurtem rozwojowym w zakresie kontroli państwowej<br />

były przekształcenia w dziedzinie kontroli wewnętrznej (resortowej). Dotychczasowy<br />

stan rzeczy w tym przedmiocie, wynikający z rozwiązań przyjętych<br />

w 1952 r., oceniany był po 1956 r. jako ogólnikowy, nieprzejrzysty i mało skuteczny<br />

26 . Stąd też podejmowane były przedsięwzięcia służące podniesieniu efektywności<br />

kontroli gospodarczej, miały one wszakże początkowo charakter działań<br />

doraźnych. Dopiero na początku lat siedemdziesiątych XX wieku podjęta została<br />

próba całościowej przebudowy systemu kontroli gospodarczej i finansowej w resortach.<br />

W 1971 r. powstało (na podstawie zarządzenia Prezesa Rady Ministrów <strong>nr</strong><br />

48 z 12 maja 1971 r.) Biuro <strong>Kontroli</strong> w Urzędzie Rady Ministrów, mające przeprowadzać<br />

merytoryczne kontrole wykonania przez organy administracji i jednostki<br />

gospodarki uspołecznionej zadań wynikających z aktów prawnych, decyzji i postanowień<br />

RM, Prezydium Rządu i Prezesa RM. Podstawowym aktem prawnym<br />

w zakresie reformowania tej kontroli stała się uchwała <strong>nr</strong> 191 Rady Ministrów<br />

z 10 września 1971 r. w sprawie resortowej kontroli działalności gospodarczej<br />

państwowych jednostek organizacyjnych 27 . Kontrola potraktowana została tu jako<br />

„integralny element funkcji zarządzania”, działający jednak w ramach określonego<br />

systemu organizacyjnego. System ten obejmował kontrolę wewnętrzną, sprawowaną<br />

przez same jednostki organizacyjne w ich obrębie, oraz kontrolę zewnętrzną,<br />

26<br />

Por. A. Chełmoński: Rola kontroli finansowo-gospodarczej w zarządzaniu gospodarką państwową,<br />

[w:] Zagadnienia kontroli finansowo-gospodarczej przedsiębiorstw i zjednoczeń, red. N. Gajl, Warszawa<br />

1973, s. 60.<br />

27<br />

MP <strong>nr</strong> 48, poz. 309.

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!