[1/4p]: PDF - Totalizm

G-6
antygrawitacyjny przyjmowałby kształt talerza identyczny do kształtów UFO. To zaś może
oznaczać, że zgodnie z wywodami z podrozdziału A3 niniejszej monografii, poglądy tych
konstruktorów zostały zainspirowane i wmanipulowane im celowo, dla odwrócenia naszej
uwagi od prawdziwej zasady działania napędu UFO.
Ci nieliczni z wyznawców antygrawitacji, którzy zdają sobie sprawę z niemożności
manewrowania takim statkiem, zwykle postulują konieczność złożenia razem napędu
antygrawitacyjnego z jakimś innym rodzajem napędu. Antygrawitacja ciągnęłaby statek
wzdłuż linii sił pola grawitacyjnego, podczas gdy ów inny napęd działałby w pozostałych
kierunkach. W owych spekulacjach istotny punkt jest ponownie przeoczony. Punktem tym
jest, że manewrowanie statkiem kosmicznym i zmiana kierunku jego lotu zwykle wymaga
tak samo wielkich sił napędowych jak jego wyniesienie w górę. Praktycznie bowiem w
przestrzeni kosmicznej każdy lot celowy (nie mylić go z lotem inercyjnym) może być
zakwalifikowany jako manewrowanie. Stąd ów "inny" napęd konieczny do manewrowania
statkiem antygrawitacyjnym musiałby posiadać tą samą moc jak napęd antygrawitacyjny.
Dla jakich więc powodów byłoby uzasadnionym zaopatrywanie jednego statku kosmicznego
aż w dwa napędy o tej samej mocy - co w sposób oczywisty zwiększyłoby jego wagę i
zajmowałoby cenną przestrzeń. Wszakże byłoby wystarczającym zaopatrzenie go w tylko
jeden napęd, który wypełniałby wszelkie funkcje, tj. nie tylko wznoszenia ale i
manewrowania. Tym jednym napędem jednakże nie mógłby być napęd antygrawitacyjny, a
ów inny dodawany do niego w celach manewrowania (obecnie wiadomo już, że wszystkie
jego wymogi wypełnia napęd czysto magnetyczny przewidziany do zastosowania w
magnokrafcie).
Zaopatrzenie jednego wehikułu w dwa niezależne systemy napędowe byłoby także
trudne technicznie, jeśli nie zupełnie niemożliwe. Każdy odmienny napęd nakłada bowiem
swoje własne wymagania na kształt wykorzystującego go wehikułu, na jego konstrukcję,
funkcjonowanie, zasoby energii, itp. Często owe wymagania są nawzajem przeciwstawne.
Dla przykładu magnokraft nie mógłby zostać dodatkowo zaopatrzony w silnik rakietowy
ponieważ centrum tego wehikułu jest już zajmowane przez magnetyczny pędnik główny.
Jest więc całkowicie nierealistyczne spodziewać się, że napęd antygrawitacyjny będzie
pozwalał na łatwe połączenie go z jakimkolwiek innym rodzajem systemu napędowego.
Gdyby ktoś próbował przekonać wyznawców antygrawitacji, że samoloty powinny
być zaopatrywane we wszystkie cechy statków rzecznych, ponieważ dzięki temu czasami
mogłyby one dryfować w dół rzek, uznane to byłoby za dobry dowcip. Tymczasem ich
własna wizja statku antygrawitacyjnego zaopatrzonego w dodatkowy napęd jaki
umożliwiałby mu manewrowanie jest właśnie dokładnym odpowiednikiem takich
"dryfujących samolotów".
G2. Podróżowanie statkiem antygrawitacyjnym przypominałoby lot w kuli armatniej
Użycie wyłącznie pola antygrawitacyjnego do nadania napędzanemu statkowi
przyspieszań, również nie byłoby tak korzystne i wygodne jak wyznawcy antygrawitacji to
przypuszczają. Statek taki musiałby bowiem nabierać swej szybkości dokładnie na tej
samej zasadzie jak to się dzieje z kulą armatnią. Zwiększanie przez niego szybkości
mogłoby wszakże następować tylko w bliskości planety z której statek ten by startował, tj. w
obszarze gdzie pole grawitacyjne tej planety byłoby jeszcze wystarczająco wysokie aby
zapewnić wymagany odrzut statku na zasadzie antygrawitacyjnego odpychania. Tam zaś
gdzie pole grawitacyjne danej planety by się zmniejszyło poniżej poziomu zapewniającego
wytworzenie wymaganej siły takiego odrzutu, statek ten mógłby się poruszać już tylko
ruchem bezwładnym - dokładnie tak jak to czyni kula armatnia po opuszczeniu
wyrzucającej ją lufy.
Oczywiście taki lot statku antygrawitacyjnego na zasadzie kuli armatniej wiązałby się
z całym szeregiem niedogodności, które tylko by się dodawały do innych wad i