[1/4p]: PDF - Totalizm

H-80
jakiegokolwiek zadowalającego wyjaśnienia dla zjawiska samoistnego inicjowania się
kierunku ruchu wiru. (Dzisiejsza nauka potrafi jedynie opisać mechanizm jaki podtrzymuje
przebieg wiru i jaki dostarcza mu energii wymaganej do jego kontynuacji, nie jest jednak w
stanie wyjaśnić co powoduje taki a nie inny kierunek samoistnego zainicjowania jego
obrotu.) Ja osobiście jestem głęboko przekonany, że powodem braku wyjaśnienia dla owej
konsystencji w kierunku inicjacji wirów w płynach, jest że kierunek ruchu cząsteczek
materialnych w samoistnie powstałych wirach stanowi dowód na istnienie duplikatów
przeciw-materialnych dla każdego obiektu i dla każdej substancji. Stąd jako takie,
wyjaśnienie to mogło zostać postulowane dopiero po opracowaniu Konceptu Dipolarnej
Grawitacji.
Oczywiście woda jest tylko jednym z przykładów wirów jakie odwzorowują kierunek
ruchu wiroqwgo kontrolującej je przeciw-materii. Wszystkie inne wiry również muszą
wypełniać to samo prawo. Z tego powodu np. tornada, zależnie od półkuli, muszą
wykazywć tendencję aby obracać się w przeciwstawnych kierunkach. Tyle tylko, że
mechanizm formowania się tornad wynika z działania szczególnych wirów przeciw-materii
opisywanych w podrozdziałach H4.2 i KB1, a nie z ruchu Ziemi względem otaczającego ją
oceanu przeciw-materii. Dlatego tornada, podobnie jak cyklony i tajfuny, zawsze na połkuli
północnej wirują przeciwstawnie do ruchu wskazówek zegara, zaś na półkuli południowej
zawsze wirują zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Jednak spiralny kurz zawsze osiada
po kątach według kierunków podobnyuch do wirów wodnych. Galaktyki spiralne rozkładem
swych ramion zawsze wykazują kierunek swego ruchu względem otaczającej je przeciwmaterii.
Nie wspominając już o tym, że cała Ziemska atmosfera wcale nie chce wirować
wraz z Ziemią, tak jak zgodnie ze starym konceptem monopolarnej grawitacji warunki jej
wirowania w absolutnej próżni zdawałyby się nakazywać. Wykazuje ona za to tendencję do
zachowywania się dokładnie tak jak zachowują się owe ogromne wiry przeciw-materii, z
których przeciw-ciało naszej planety i jej atmosfery zostały uformowane – jak to opisano w
podrozdziałach H5.4, H4.2, oraz KB1.
#7H5.3. Kaskady zawirowań atmosfery rozprzestrzeniające się od bieguna
południowego. Doskonale wiemy że nasz wszechświat jest wysoce symetryczny.
Stwierdza to już DeBroglie'wska zasada symetrii natury, opisana w podrozdziale H6.1. Owa
symetria oznacza, że najróżniejsze odpowiedniki zjawisk, które możemy zaobserwować np.
na wodzie rzek, występowały będą także w przeciw-materii jaka przepływa przez naszą
planetę. Jednym z takich zjawisk jest kaskada wirów. W rzekach taka kaskada manifestuje
się w postaci mniejszych wirów wodnych, jakie powstają na obrzeżu większych wirów
umiejscowionych w stacjonarnej wodzie. Mechanizm takich większych wirów jest bardzo
podobny do zasady działania centralnych kół zębatych w tzw. "przekładniach planetarnych".
(Doskonałym przykładem przekładni planetarnej jest tz. "mechanizm różnicowy"
zabudowany w tylniej osi napędowej niemal każdego większego samochodu.) Mechanizm
ten powoduje, że każdy większy wir zachowuje się jak owo centralne koło zębate w
przekładni planetarnej. W sprzyjających więc okolicznościach formuje on wokół własnego
obwodu kilka mniejszych wirów, jakie obracają się w odwrotnym kierunku, a jakie
reprezentują koła satelitarne z owej przekładni planetarnej.
Przeciw-materia jest znacznie bardziej ruchliwa niż woda. Wszakże nie posiada ona
inercji ani nie występuje w niej tarcie. Dlatego, jeśli jakiś większy wir jest uformowany w
przeciw-materii, wówczas - podobnie jak w przypadku wody, wokoło jego obwodu pas
mniejszych wirów jest także formowany. Te mniejsze wiry obracają się w odwrotnym
kierunku. Owe mniejsze wiry mogą z kolei zindukować pas kilku następnych wirów jakie
ponownie wykazują odwrócony kierunek wirowania, tj. jakie wirują w tym samym kierunku
co wir centralny, itp.
Ocean przeciw-materii w jakiej nasza Ziemia wiruje, w porównaniu z szybkim ruchem
wirowym ziemi może być uważany za relatywnie nieruchomy. Jednak ów strumień przeciwmaterii,
który formuje pole magnetyczne Ziemi i dlatego który przepływa przez wnętrze
naszej planety, w trakcie swego przemieszczenia się przez masę Ziemi ulega zawirowaniu.