[1/4p]: PDF - Totalizm

G-14
trudności z manewrowaniem tym statkiem, nawet najmniejszy meteoryt spowodowałby
znaczące zboczenie tego statku z zadanego mu kursu. W rezultacie statek ten nigdy nie
byłby w stanie dotrzeć do zamierzonego punktu docelowego.
(b) Nagłe zmiany trajektorii statku antygrawitacyjnego przy każdym przelocie w
pobliżu ciężkich obiektów poruszających się z dużymi prędkościami. Siły inercyjne
D'Alembert'a formowane w strukturze wehikułu podczas takich zmian trajektorii
uśmiercałyby załogę oraz niszczyły cały wehikuł antygrawitacyjny.
Jednym jednak z najbardziej poważnych problemów wynikających z odpychania się
statku antygrawitacyjnego od każdego napotkanego w przestrzeni obiektu byłaby
niemożliwość osiągnięcia przez niego powierzchni planet cięższych po odlocie z planet
lżejszych. Dla przykładu, po wystartowaniu z Ziemi statek antygrawitacyjny nie byłby w
stanie osiągnąć powierzchni Jupitera lub Saturna, podczas gdy po zastartowaniu z
powierzchni Księżyca nie byłby w stanie osiągnąć powierzchni Ziemi. Powodem dla tego
stanu rzeczy jest, że szybkość startowa uzyskana podczas oddziaływania wehikułu
antygrawitacyjnego z polem lżejszych planet nie byłaby wystarczająca aby przebić się
poprzez strefę silniejszego odpychania od docelowej planety o większej masie. Ponieważ w
powrotnych podróżach międzygwiezdnych zawsze w którąś ze stron statek musiałby
przemieszczać się z planety lżejszej na cięższą, praktycznie więc, kiedy raz by on
wystartował w przestrzeń, w wielu przypadkach nie byłby w stanie osiągnąć swojego
przeznaczenia ani też powrócić z powrotem na Ziemię.
Ostatnie dwa podrozdziały w sposób jednoznaczny wykazują, że antygrawitacja nie
byłaby, jak niektórzy tego się spodziewają, uległym sługą spełniającym nasze życzenia, a
raczej ślepym, nieokiełznanym żywiołem jaki byłby w stanie obrócić się przeciwko swoim
twórcom.
G12. Antygrawitacja wprowadziłaby szereg poważnych niebezpieczeństw
Z powodów które przedstawiłem w podrozdziale G14, niemal wszystkie spekulacje o
antygrawitacji ograniczają się tylko do rozważenia jedynie pozytywnych aspektów tego
pola. Natomiast w rzeczywistości byłoby ono niezwykle niszczycielskim i niebezpiecznym
zjawiskiem. Przedsmakiem jego możliwości zniszczeniowych było wyjaśnione w
podrozdziale G10 zjawisko eksplodowania przez niego wszelkich materiałów z jakimi pole
tego statku weszłoby w bezpośredni kontakt, czy wyjaśnione w podrozdziale G9 zjawisko
uśmiercania wszelkich istot żyjących jakie nieostrożnie weszłyby w zasięg tego pola.
Przeglądnijmy teraz najbardziej istotne zagrożenia jakie pole to wprowadzałoby sobą:
(a) Ucieczka naszej atmosfery. Bąbel pola antygrawitacyjnego wprowadziłby rodzaj
"cienia" jaki rozciągałby się od statku antygrawitacyjnego w przestrzeń kosmiczną. Gdyby
cień ten zaczynał się w atmosferze ziemskiej, wtedy cząsteczki powietrza zwolnione przez
niego od przyciągania ziemskiego przestałyby być wiązane siłami grawitacyjnymi do naszej
planety. W rezultacie cząsteczki te zaczęłyby ucieczkę w przestrzeń kosmiczną. Dlatego
nawet krótki przelot statku antygrawitacyjnego w obrębie naszej atmosfery spowodowałby
niemal natychmiastową ucieczkę całej ziemskiej atmosfery w sposób podobny jak
wykonanie dziury w powłoce balonu powoduje ucieczkę całego zawartego w tym balonie
gazu.
(b) Wzbudzanie ruchu wszelkich obiektów i cząsteczek. Ubocznym efektem
grawitacji jest tarcie. Esencja tarcia sprowadza się do zamiany energii kinetycznej ruchu w
ciepło. Należy jednak się spodziewać, ze dla negatywnej grawitacji (tj. dla antygrawitacji) to
zjawisko zostałoby spontanicznie odwrócone (co zresztą w rozdziale H jest postulowane dla
przeciw-materii). W rezultacie obecność energii cieplnej powodowałaby samo-aktywowany
ruch wszelkich obiektów i cząsteczek. Ruch ten trwałby tak długo aż ich temperatura nie
spadłaby do absolutnego zera. Wygląda więc na to, że załoga statku antygrawitacyjnego