[1/4p]: PDF - Totalizm

G-2
przeczytaniu rozdziałów H i I. Do tego zaś rozdziału G powinni oni powrócić dopiero po
poznaniu obu rozdziałów H i I.
Oczywiście, w sensie historycznej kolejności rozwoju wydarzeń, niniejsze
rozważania z rozdziału G miały miejsce przed rozpracowaniem teorii naukowej jaka składa
się na treść rozdziałów H i I. Stąd dla czytelników z wyraźnymi inklinacjami ku fizyce i
mechanice, lub szczegółowo studiujących właśnie Koncept Dipolarnej Grawitacji,
korzystniejsze zapewne jest zaczęcie czytania tego tomu od rozważań niniejszego
rozdziału G.
* * *
Jeśli realistycznie rozpatrzyć szanse dokonania podróży międzygwiezdnych, wtedy
musi się dojść do wniosku, że nie jest możliwe użycie do tego celu jakiegokolwiek napędu
pracującego na zasadzie odrzutu (np. rakiety, napędu jądrowego, napędu fotonowego, itp.).
Niezależnie od praktycznej niezdolności takich napędów do szybkiego i łatwego
uzyskiwania prędkości bliskich światła, a stąd ich tendencji do faktycznego skracania życia
ich załogi - patrz podrozdział JE9.1, ich podstawową wadą funkcjonalną jest bowiem, że dla
wytworzenia ruchu muszą one rozpraszać swoją masę. Stąd bez względu na to jak
ogromne zasoby paliwa zostałyby w nich zakumulowane w momencie startu, zawsze
musiałby nadejść taki moment, że ich czynnik odrzutowy uległby całkowitemu wyczerpaniu.
Powyższa wada stanowi problem jaki może być rozwiązany przy podróżach do Księżyca.
Ze sporą dozą trudności ciągle on też może zostać rozwiązany dla podróży
międzyplanetarnych po ostrożnie wybranej i dokładnie sprawdzonej trajektorii. Jednak wada
ta całkowicie uniemożliwia jakąkolwiek realistyczną próbę międzygwiezdnej podróży tam i z
powrotem. Musimy wszakże pamiętać, że w podróży takiej pojawiłby się szereg zagrożeń,
przykładowo:
- nieznana długość podróży, która może się zmieniać nawet o cały szereg
dziesięcioleci,
- niespodziewane pułapki (np. czarne dziury, meteoryty) oczekujące wzdłuż
trajektorii oraz w punkcie docelowym,
- nieprzewidywalne siły, nieznane zjawiska, wrogie cywilizacje,
- niemożliwość uzyskania jakiejkolwiek pomocy, kiedy załoga zmuszona zostanie do
nagłego wypalenia swoich zapasów paliwa.
Podjęcie żadnego z owych zagrożeń nie może zostać zaryzykowane, jeśli zapasy
paliwa są ściśle ograniczone.
Jeśli wyeliminować z rozważań możliwość użycia napędu rozpraszającego swą
masę, wtedy jedynym zjawiskiem zdolnym wynieść ludzi do gwiazd pozostającym w naszej
dyspozycji jest odpychające oddziaływanie pomiędzy dwoma polami. Napęd
wykorzystujący takie wzajemne odpychanie się dwóch pól nie będzie bowiem rozpraszał
swojej masy podczas lotu, teoretycznie więc rzecz biorąc powinien być zdolny do dotarcia
dowolnie daleko. Będzie on też w stanie szybko osiągnąć prędkości przyświetlne.
Hipotetycznie rzecz biorąc rozpatrywać możemy możliwość zbudowania aż dwóch takich
systemów napędowych, mianowicie: (1) napędu bazującego na wzajemnym odpychaniu się
pól magnetycznych, jakiego zasadę działania i urzeczywistniający ją wehikuł (magnokraft)
objaśniono w podrozdziałach A2 i F6 niniejszej monografii, oraz (2) napędu bazującego na
czysto spekulacyjnym polu zwanym "antygrawitacją" którego jak dotychczas nikt jeszcze
nie zdołał wytworzyć ani zaobserwować i którego urzeczywistnienia w formie wehikułu nikt
też szczegółowo jeszcze nie rozpracował. Praktycznie jednak, po dokładnym
przeanalizowaniu obu tych systemów napędowych, musieli będziemy dojść do wniosku, że
jedynie zrealizowanie napędu magnetycznego jest fizykalnie możliwe. Koncept napędu
antygrawitacyjnego okazuje się bowiem sprzeczny z prawami wszechświata i stąd
niemożliwy do urzeczywistnienia w naszym świecie. Niniejszy rozdział wyjaśnia dlaczego.
Nazwa "antygrawitacja" przyporządkowana została do czysto spekulatywnego pola,
jakie ma jakoby wytwarzać odpychające oddziaływania grawitacyjne. Pojęcie to wymyślone
zostało bez uwzględnienia faktu, że gdyby pole to istniało, byłoby ono sprzeczne z