[1/4p]: PDF - Totalizm

H-131
Rys. H1. "Jarzenie pochłaniania" utrwalone na fotografii a wytworzone w przestrzeni przebytej
przez V-kształtną różdżkę radiestezyjną zadzieraną w górę oddziaływaniem telekinetycznym.
Wykrycie tego świecenia dostarcza jednego z eksperymentalnych dowodów na istnienie efektu
telekinetycznego a stąd i na istnienie przeciw-świata. Jarzenie pochłaniania powstaje gdy, zgodnie
z "postulatem samoczynnej wymiany ciepła z otoczeniem" (patrz podrozdziały H6.1.3 i H1.3),
obiekty przemieszczane telekinetycznie zaspokajają swoją konsumpcję energii poprzez
spontaniczne pochłanianie ciepła otoczenia. Z kolei taka absorpcja ciepła powoduje gwałtowną
zmianę orbit elektronów w materii z której ta energia cieplna została pochłonięta (elektrony te
spadają na niższe orbity). Zgodnie zaś z fizyką kwantową taka zmiana orbit elektronów musi wiązać
się z emisją fotonów. Stąd następstwem ruchu telekinetycznego jest świecenie atomów materii
otaczającej przemieszczany obiekt. Najdostępniejszym źródłem biologicznego ruchu
telekinetycznego są radiesteci, których różdżki zostają ugięte telekinetycznie w dół w chwili
wykrycia żyły wodnej. (U kobiet-różdżkarzy uginanie to zwykle następuje w górę.) Powyższe zdjęcie
ilustruje niezwykle silne jarzenie pochłaniania wydzielane z przestrzeni otaczającej koniec różdżki
radiestezyjnej ugiętej w górę w chwili wykrycia wody. Oryginalnie było ono opublikowane w dwóch
książkach Christopher'a Bird'a, zatytułowanych: [1Rys.H1] "Divining" (A Raven Book, London 1979,
ISBN 354-043889, strona 7); oraz [2Rys.H1] "The divining hand" (1st edition, E.P. Dutton, New
York 1979, ISBN 0-525-09373-7, strona 7). Na początku swych badań nad zjawiskiem telekinezy ja
też wykonałem własną serię zdjęć różdżek radiestezyjnych, utrwalając pojawiające się na nich
jarzenie pochłaniania. Aczkolwiek zarejestrowałem przypadki wystarczające do dowiedzenia
poprawności swoich teorii, radiesteci jakich fotografowałem nie wytwarzali efektów świetlnych aż tak
spektakularnych jak ten pokazany na powyższym zdjęciu. Moje badania ujawniły więc, że
poszczególni radiesteci, podobnie jak indywidualni uzdrowiciele, są w stanie wytworzyć efekt
telekinetyczny o różniącej się intensywności. Osoby zdolne do efektu o intensywności tak dużej jak
ta pokazana na powyższej fotografii występują niezwykle rzadko.