[1/4p]: PDF - Totalizm

H-46
wzajemnie ze sobą w odpowiedniki albo stanu stałego, albo ciekłego, albo też gazowego z
naszego świata.
Z kolei przeciw-materia w swojej grawitacyjnie niezwbudzonej manifestacji tworzy
rodzaj bezważkiego, niewidzialnego i niewykrywalnego płynu nieustannie przepływającego
przez przeciw-świat. Przez dzisiejszą naukę najczęściej obdarzana jest ona nazwą
"próżnia". Płyn ten może zostać podzielony dalej na kilka odmiennych kategorii, zależnie od
inteligentnego zapisu pamięciowego jaki na niego jest nałożony i programu jakiemu się on
podporządkowuje. I tak zgodnie z teoriami zaprezentowanymi w niniejszej monografii,
niektóre z odmiennych kategorii takiej grawitacyjnie niewzbudzonej przeciw-materii, w
oddzielnych podrozdziałach opisywane są pod nazwami: aura, pole magnetyczne, pole
elektryczne, itp. (Dalsze dane i opisy na ten temat zawarte są w podrozdziałach I2, H5.1 i
H5.2.)
Przeciw-materia okazuje się być niezwykle istotnym składnikiem wszechświata. Jej
istnienie okazuje się niezbędne dla niemal wszystkich dyscyplin wiedzy. W miarę też jak
ludzka wiedza postępuje naprzód, różni intelektualiści zmuszani są do ponownego
wprowadzania do użycia idei tej substancji. Wprowadzanie to zmuszone jest jednak
uwzględniać fakt, że do czasu sformułowania nowego Konceptu Dipolarnej Grawitacji,
poprzednio nikt nie postulował istnienia przeciw-świata. Z kolei w odniesieniu do naszego
świata wyniki eksperymentu Michelson'a-Morley'a ciągle pozostają ważne. Stąd owa
niezbędna wszystkim substancja wprowadzana jest ponownie do nauki w sposób ukryty,
jakby tylnimi drzwiami i już pod nazwami innymi niż "eter". Jednakże bez względu na to jaką
nazwę ona otrzymuje, jej ogólny koncept i niektóre atrybuty fizykalne pozostają zbliżone do
tych wydedukowanych tutaj dla przeciw-materii, a także postulowanych już dawniej dla
eteru przez klasyków naszej fizyki. Wylistujmy więc poniżej kilka przykładów terminologii
używanej aby wyrazić koncept przeciw-materii w różnych dzisiejszych prezentacjach. Warto
przy tym odnotować, że każdy z tych przykładów faktycznie reprezentuje dodatkowy dowód
empiryczny na istnienie przeciw-materii oraz na jej równoczesne ukrywanie się przed
naszym wglądem w odrębnym układzie wymiarów, czyli w przeciw-świecie.
#1H2. Nasza nauka, stopniowo powróciła do starej idei eteru. Uczyniła to po jedynie
kosmetycznej zmianie nazwy tej substancji na kilka innych nazw. Powrót przez nią do idei
eteru nastapił pomimo uprzedniego eksperymentalnego i oficjalnego zaprzeczania, że eter
wogóle istnieje. Powodem tego zdumiewającego powrotu jest przytłaczająca liczba
różnorodnych ustaleń obserwacyjnych, jaka zmusza naukowców do coraz częstrzego
przyznawania w sposób pośredni faktu, że jakaś substancja o cechach przeciw-materii
faktycznie istnieje. Oto przykłady naukowych nazw obecnie przyporządkowanych idei jaką
nowy Koncept Dipolarnej Grawiatacji upowszechnia pod nazwą "przeciw-materia", a jakiej
pierwsze niezgrabne sformułowanie prezentowane było kiedyś pod nazwą "eter":
- Próżnia. Współczesna teoria pola kwantowego (po angielsku "quantum field
theory"), twierdzi że próżnia jest tak pozbawiona wszelkich atrybutów, a jednocześnie
posiada tak wysoką symetrię, że vektor prędkości nie może do niej być przyporządkowany.
Więcej, ta sama teoria twierdzi, że cząsteczki materii są po prostu wzbudzonymi stanami
próżni. (Dokładnie to samo twierdzi nowy Koncept Dipolarnej Grawitacji, jedynie że zamiast
terminu "próżnia" używa on terminu "przeciw-materia", a także że umiejscawia on przeciwmaterię
w odrębnym przeciw-świecie.) Praktycznie powyższe oznacza, że teoria pola
kwantowego (czyli owe "quantum field theory") przyporządkowała próżni dokładnie
wszystkie te cechy, jakie poprzednio klasycyści fizyki przyporządkowywali eterowi, jakie zaś
ja obecnie przyporządkowuję grawitacyjnie niewzbudzonej przeciw-materii.
- Energia próżni. Niektórzy naukowcy doszli do wniosku, że jeśli usunąć z
próżni całą masę, ciepło i promieniowanie, ciągle panuje w niej inteligentny rodzaj energii,
często zwanej "energią próżni" (po angielsku "vacuum energy"). Jedna z wersji tych
poglądów zaprezentowana została w [1H2] przez Hal'a E. Puthoff w jego artykule "Gravity
as a Zero-Point Fluctuation Force", Physical Review A, vol. 39, no.5, 1 March 1989.