[1/4p]: PDF - Totalizm

H-111
zilustrowania tego mechanizmu wprowadzony teraz będzie model telekietyzowania
pojedynczego atomu. Model ten, to najprostsza możliwie analogia mechaniczna tego
zjawiska, która ilustruje wszystkie elementy istotne dla jego wystąpienia, a także która
wyjaśnia funkcje i kolejne zachowania tych elementów. W przyjętym tutaj modelu
telekinetyzowania występują następujące elementy składowe: (1) materialny komponent
rozpatrywanego atomu (dalej referowany pod krótką nazwą: "atom"), uformowany z ważkiej
materii, (2) odpowiadający mu "przeciw-atom", uformowany z bezważkiej i inteligentnej
przeciw-materii, (3) "dipol grawitacyjny", (4) dwa atrybuty przeciw-materii zwane
"spężystością" i "samomobilnością", oraz (5) atrybut materii zwany "inercja". Aby móc
opisać zachowanie się tych elementów konieczne jest też ich zastąpienie w naszym modelu
przez jakieś substytuty znane nam ze świata fizycznego, które w przybliżeniu opisałyby ich
własności i działanie. Najważniejsze z tych substytutów to obie składowe rozpatrywanego
atomu (tj. materialna i przeciw-materialna) reprezentowane przez parę hipotetycznych piłek,
ważkiej i bezważkiej. Atom uformowany z materii reprezentowany jest w niej przez ważką
piłkę tej pary. Pika ta jest: idealnie kulistą, posiada masę i inercję, oraz naśladuje jak
lustrzane odbicie idealną sprężystość przeciw-atomu. Natomiast przeciw-atom
reprezentowany jest przez bezważką piłkę, idealnie sprężystą, idealnie kulistą,
samomobilną, jednak całkowicie pozbawioną masy i inercji. Jej przykładem w świecie
fizycznym mógłby więc być bardzo lekki i sprężysty balonik. (Porównaj obie te piłki do
własności materii i przeciw-materii opisane w podrozdziale H2 niniejszej monografii, a także
do wyjaśnionych tam wzajemnych relacji pomiędzy materią i przeciw-materią.) Substytut dla
dipola grawitacyjnego łączącego razem ów atom z jego przeciw-atomem, można wyobrazić
sobie w postaci "magicznego lusterka", które wiąże każdy punkt jednej piłki z
odpowiadającym mu punktem drugiej piłki, jednocześnie zmuszając je oba, aby
zachowywały się względem siebie jak obiekt i jego odbicie w lustrze. (Tj. cokolwiek czyni
jeden z tych punktów, drugi z nich też musi to wykonać, tyle że w "lustrzanym" kierunku.)
Samomobilność przeciw-materii we wprowadzonym tu modelu symbolizowana jest przez
efekty działania "magicznego lusterka". Samomobilność ta, to cecha przeciw-materii
stanowiąca odwrotność inercji. Aczkolwiek nie posiada ona odpowiednika w świecie
materialnym, stąd jest ogromnie trudna do opisania, m.in. wyraża się ona poprzez zdolność
przeciw-materii do wymuszania poruszeń materii za pośrednictwem dipola grawitacyjnego
wiążącego duplikaty przeciw-materialne z ich materialnymi odpowiednikami. W omawianym
tu modelu telekinetyzowania, jej substytutem jest powiązanie przeciw-atomu i atomu w
synchronicznie deformującą się parę. (Tj. wymuszanie działanie ich obu jak wzajemne
odbicia w "magicznym lusterku".)
W powyższym modelu dowolny ruch telekinetyczny wyobrazić sobie można jako
uchwycenie za bezważką piłkę (tj. za przeciw-atom) i jej przemieszczenie. W rezultacie
tego przemieszczenia, piłka posiadająca masę (tj. atom materii) również zostanie
pociągnięta za pośrednictwem "magicznego lusterka" (tj. dipola grawitacyjnego).
Oczywiście pociągnięcie piłki posiadającej masę spowoduje pojawienie się w jej obrębie sił
inercyjnych. Siły te, w powiązaniu z idealną sprężystością obu piłek, oraz działaniem
"magicznego lusterka" (tj. dipola grawitacyjnego), zdeformują je z początkowej formy
kulistej do postaci dwóch silnie wydłużonych elipsoid. Po chwili jednak zadziała wewnętrzna
sprężystość tych elipsoid, starająca się przywrócić im początkowy stan kulisty. Jednak z
rozpędu przetransformuje ona je w formę placków i dociśnie je ciasno ku sobie. Oczywiście,
jako placki zaczną one teraz być rozprężane siłami tej samej wewnętrznej sprężystości,
przechodząc ponownie w formę wydłużonych elipsoid a jednocześnie odskakując od siebie.
Itd., itp. W rezultacie więc każdy ruch telekinetyczny (tj. każdy ruch zainicjowany poprzez
poruszenie najpierw bezważkiej piłki), wynikał będzie we wpadnięciu obu piłek w
nieustający cykl takich oscylacji sprężystych. Oscylacje te będą typu skurczoworozprężnego,
tj. obie piłki przechodzić będą na przemian z formy wydłużonej elipsoidy w
formę spłaszczonego placka i z powrotem. Składowej inercyjnej podtrzymującej te
oscylacje, w przypadku atomu dostarczy jego masa (tj. jego ważkość i inercja). Natomiast w