[1/4p]: PDF - Totalizm

H-44
opisania substancji panujących w obu światach, a także współzależności pomiędzy
cechami (atrybutami) tych substancji.
Substancja panująca w naszym świecie jest już dobrze poznana przez
dotychczasową naukę. Referujemy do niej pod nazwą "materia". Jej fundamentalne
własności obejmują masę, inercję, tarcie, brak inteligencji w stanie naturalnym, itp.
Substancja panująca w przeciw-świecie dotychczas nie była jeszcze przez nikogo
formalnie ani postulowana, ani też opisywana. Stąd jej opisy dostarczone przez Koncept
Dipolarnej Grawitacji reprezentują jej pierwszą naukową prezentację. Do nazwania owej
niezwykłej substancji, koncept ten wprowadza zupełnie nowy termin "przeciw-materia".
Powodem dla takiego właśnie jej nazwania jest uczynienie jasnym, że substancja ta
charakteryzowana jest przez zdecydowanie odmienny zbiór własności, niż wszelkie inne
substancje postulowane dotychczas przez jakichkolwiek badaczy. Szczególnie zaś różni się
ona od substancji zwanej "antymaterią", jaka postulowana była przez stary koncept
monopolarnej grawitacji.
Jak dotychczas, owa niezwykła substancja jaka zgodnie z Konceptem Dipolarnej
Grawitacji wypełnia przeciw-świat, nie była też przez nikogo ani formalnie badana ani też
analizowana. Stąd jej opisy wynikające z tego konceptu reprezentują wyniki pierwszych
naukowych analiz jej cech. W sensie fizykalnym musi ona wykazywać fundamentalne
własności, które są dokładną odwrotnością podobnych własności naszej materii. A więc
musi ona być: bezważka (tj. nie posiadać masy), samo-mobilna (tj. wykazywać odwrotność
inercji), idealnie sprężysta (tj. nie pozwalać na trwałe odkształcenia plastyczne), nie lepka
(tj. wykazywać przeciwieństwo adhezji), nadśliska (tj. wykazywać cechę jaka jest
odwrotnością tarcia), inteligentna w stanie naturalnym (tj. być przeciwieństwem naturalnie
"głupiej" materii z naszego świata), itp.
Jest nam wiadomym z historii nauki, że istnienie substancji charakteryzującej się
niektórymi atrubutami jakie są podobne do atrybutów przeciw-materii (np. bezważkością),
postulowane już było przez klasyków fizyki. Jednym z tych fizyków był James Clerk Maxwell
(1831-1879) - twórca słynnych równań elekromagnetyzmu oraz tzw. "demona Maxwell'a".
Do opisywania owej historycznej substancji używali oni nazwy "eter". Niestety, ponieważ
fizycy ci opierali swe rozważania na starym koncepcie monopolarnej grawitacji, ich eter miał
jakoby istnieć w tym samym świecie co materia, tj. w naszym świecie fizycznym. To błędne
umiejscowienie eteru okazało się fatalne dla jego konceptu, bowiem prowadziło ono do
negatywnych wyników w próbach eksperymentalnego potwierdzenia faktu jego istnienia.
Ponadto uniemożliwiło ono poznanie wszystkich atrybutów tej substancji. Przykładowo eter
nie posiadał opisanych w rozdziale "I" atrybutów intelektualnych tak znamiennych dla
przeciw-materii. Ponieważ wiele atrybutów owego historycznego eteru zdecydowanie
różniło się od substancji omawianej w niniejszej monografii, a także ponieważ ludzka
wiedza na temat owych atrybutów "eteru" jest już skrystalizowana i wpisana na trwałe do
licznych podręczników - stąd nie podda się ona już zmodyfikowaniu, nazwa "eter" dla
substancji z przeciw-świata NIE jest podtrzymywana przez nowy Koncept Dipolarnej
Grawitacji. Koncept ten wprowadza więc nową nazwę "przeciw-materia" dla owej substancji
z przeciw-świata, oraz jedynie komentuje podobieństwa i różnice pomiędzy tymi dwoma
substancjami. Najważniejsze z różnic pomiędzy eterem i przeciw-materią, które
zadecydowały o ich odmienności, obejmują: umiejscowienie (eter zawarty miał być w
naszym świecie, podczas gdy przeciw-materia zawarta jest w odrębnym przeciw-świecie),
oraz własności intelektualne (eter jest głupi - jak każda inna materia, podczas gdy przeciwmateria
jest inteligentna w swoim stanie naturalnym).
W 1887 roku przeprowadzono słynny eksperyment Michelson'a-Morley'a.
Eksperyment ten udowodnił, że eter nie istnieje w naszym świecie. Ponieważ jednak w
międzyczasie fakt istnienia substancji podobnej do eteru potwierdzony został naukowo
przez szereg faktów obserwacyjnych - patrz zestawienie w punkcie #1H2 z ostatniej części
tego podrozdziału H2, w pośredni więc sposób ten sam eksperyment potwierdził
jednocześnie, że przeciw-materia postulowana przez Koncept Dipolarnej Grawitacji musi