[1/4p]: PDF - Totalizm

H-107
"8" zależy bowiem od "pojemności wibracyjnej" warstwy wody ponad nimi. To zaś oznacza,
że formowanie "ripples" następuje beztarciowo w efekcie pojawienia się stojącej fali wibracji
ciśnieniowych. Fala ta jest rezultatem rezonansu ciśnieniowego (infra-dźwiękowego) w jaki
wpada dowolne medium poddane jednostajnie powtarzalnym zmianom swego ciśnienia.
(To wyjaśnia dlaczego zmienne wiatry nie są w stanie jej uformować, a jednocześnie
dlaczego formują je koła podskakujących wibracyjnie ciągników jadących po gliniastej
drodze.) Mechanizm formowania omawianych "ripples" okazuje się więc być zupełnie
odmienny od obecnie przyjętych wyjaśnień, które przypisują mu pochodzenie tarciowe.
Wyjaśnienie beztarciowego mechanizmu formowania ripples na dnie mórz otwiera
kilka możliwości dla jego praktycznego wykorzystania. Jednym z przykładów takiego
wykorzystania, jaki natychmiast mi przychodzi do głowy, byłoby wykorzystanie stojącej fali
ciśnieniowej do produkowania elektryczności. Zamiast - jak dotychczas, wysilać się nad
wymyśleniem mechanizmów jakie skutecznie zamieniałyby na energię elektryczną
powierzchniowe fale morskie o długości i amplitudzie zmieniającej się wraz z pogodą,
znacznie łatwiej byłoby zejść na dno morza i zbudować tam przegrody, które odbijałyby
stojące fale ciśnieniowe formujące wielkoskalową podmorską wersję wspomnianych ripples.
Długość tych fal zależy wszakże tylko od głębokości wody, zaś położenie ich grzbietów
zdefiniowane jest konfiguracją dna - stąd jest relatywnie stałe. Faktycznie to zwróciłem
nawet uwagę, że na filmach przyrodniczych pokazujących płaskie i piaszczyste dna
morskie, wyraźnie widoczne są rzędy porozstawianych względem siebie co kilka metrów
równoległych "wałów" uformowanych z grzbietów owych ripples. Zdumiewająca przy tym
jest regularność, stałość, i podobieństwo owych podmorskich ripples do grzbietów siatki
szwajcarskiej opisywanej w podrozdziale H5.3. Gdyby więc na grzbietach tych podmorskich
ripples umieścić jakieś płaszczyzny odbijające, bez przerwy przejmowałyby one i odbijały
naciskające na nie wibracyjne fale ciśnień. Z kolei po odbiciu tych niezależnych od pogody
fal ciśnienia dennego, wywołane nimi albo ruchy wody albo zmiany naprężenia
mechanicznego można by wykorzystać do nieprzerwanego generowania elektryczności.
(Np. poprzez oddziaływanie nimi na kryształy piezoelektryczne.)
Szokującego odkrycia dokonałem również obserwując z samolotu powierzchnię
pozbawionej roślinności i zupełnie niezamieszkałej Centralnej Australii. Jej powierzchnia
przyjmuje jednorodny, czerwony kolor australijskiej pustyni. Stąd we wczesnych godzinach
rannych i późnych wieczornych, wszelkie zafałdowania tej powierzchni są na niej doskonale
widoczne. Kiedy więc obserwuje się ją z powietrza, wówczas rzuca się oczy, że
powierzchnia większej części tego kontynentu pokryta jest właśnie takimi ripples, tyle tylko,
że o ogromnym rozstawie ich grzbietów względem siebie, sięgającym rzędu kilometrów.
Ciekawe, że dokładnie w centrum Australii, tj. tam gdzie w środku pustyni zbiegają się
granice trzech stanów (tj. Południowej Australii, Queenslandu, oraz Terytoriów Północnych),
owe ogromne ripples przebiegają dokładnie w kierunkach północ-południe. To
sugerowałoby, że dominujący czynnik jaki spowodował ich uformowanie, był ruch Ziemi
wokół swojej osi (patrz także rozważania z podrozdziału H5.3). Następujące po tej
obserwacji w Australii uważne przyglądanie się również innym obszarom wykazało, że takie
same systematyczne ripples, o przebiegu równoległym do siatki szwajcarskiej, tyle że o
ogromnym rozstawie, daje się odnotować praktycznie wyciśnięte na powierzchni każdego
kontynentu. Niestety przebiegi ich grzbietów zwykle są starannie zamaskowane
pokrywającą ten kontynent szatą rośliną, tworami ludzkimi, szachownicą pól, itp. Co jeszcze
bardziej ciekawe, jeśli nad jakimś obszarem Ziemi przy bezwietrznej pogodzie nisko nad
ziemią zawieszona jest cienka warstewka chmur, zaś pozycja tych chmur jest na tyle
nieruchoma, że pulsowania ciśnienia przeciw-materii, które formują te ripples mają
wystarczająco dużo czasu aby wywrzeć swój wpływ na dane obszary chmur, wówczas
nawet chmury zostają pocięte na kwadratowe fragmenty. Równoległe linie południkowe i
równoleżnikowe formujące proste jak strzała prześwity przez taką cienką warstewkę
nieruchomych chmur, reprezentują właśnie owe ripples wyciskające na chmurach swoje
odnotowalne piętno. Z tak ogromnej powszechności tych ripples i jednoczesnego ich