[1/4p]: PDF - Totalizm

G-8
mogłaby bowiem zastąpić cyrkulację wytwarzanego przez niego pola. Łatwiej to zrozumieć
z następującego przykładu.
Inne znane pola które też posiadają naturę koncentryczną podobną do natury
spekulatywnego pola antygrawitacyjnego, to m.in. wszystkie pola elektrostatyczne, a także
pole atmosfery ziemskiej. Stąd jakikolwiek ruch generowany w wyniku oddziaływania z tymi
polami, w sensie swoich własności byłby porównywalny z ruchem wytwarzanym przez
napęd antygrawitacyjny. Kiedy jednak jakiekolwiek z tych pól użyte zostanie do
wytworzenia ruchu, wtedy okazuje się, że produkowany przez nie ruch jest niesterowalny -
jako przykład patrz ruch listków elektroskopu czy opadanie spadochronu. Powodem tego
braku sterowności jest brak cyrkulacji czynnika roboczego przez otoczenie danego napędu.
Jeśli więc ktoś zechce odzyskać sterowanie nad ruchem wytwarzanym przez takie
koncentryczne pola, musi wprowadzić do swego napędu cyrkulowanie czynnika roboczego
jaki jest nośnikiem danego pola (np. cyrkulowanie ładunków elektrostatycznych
przenoszących pole elektrostatyczne, czy cyrkulowanie cząsteczek powietrza
przenoszących pole ciśnień atmosfery ziemskiej). Droga owego cyrkulowania musi
przechodzić zarówno przez ruchome części danego napędu, jak i przez stacjonarne obiekty
reprezentujące otoczenie. (Dla przykładu, jeśli warunek tej cyrkulacji wypełniony zostanie
dla napędów opisanych poprzednio, wtedy elektroskop zamieni się w silnik elektrostatyczny
(np. patrz INFLUENZMASCHINE opisaną w podrozdziale K2.3.1 niniejszej monografii i
monografii [1/3]), podczas gdy spadochron przekształci się w lotnię (albo wprowadzoną
ostatnio do użytku - spadochrono-lotnię.) Jednak jeśli taka cyrkulacja cząsteczek zostanie
wprowadzona do urządzenia wykorzystującego pole koncentryczne, wtedy urządzenie to
przestaje wykorzystywać samo pole, a zaczyna wykorzystywać do celów napędowych
substancję, która przenosi to pole (tj. zamiast silnika, który wykorzystuje tylko pole
elektrostatyczne, otrzymuje się silnik, który wykorzystuje przepływ ładunków
elektrostatycznych, czyli silnik konsumujący prąd elektryczny).
Obieg czynnika roboczego przez otoczenie, bardzo podobny do powyżej opisanego,
musiałby zostać zastosowany również i w przypadku użycia koncentrycznego pola
antygrawitacyjnego do celów napędowych. Oczywiście, aby stało się to możliwe,
koniecznym byłoby wytwarzanie tego pola poprzez jakiś rodzaj substancji, nie zaś przez
urządzenie - jak wyznawcy antygrawitacji obecnie to zakładają. Ponadto substancja ta
musiałaby potem cyrkulować do otoczenia w sposób bardzo podobny jak to ma miejsce z
wydatkiem rakiety lub odrzutowca. Jednakże, jeśli wymaganie to zostałoby spełnione,
wtedy wehikuł antygrawitacyjny utraciłby swoje zaplanowane własności. Zamiast więc
reprezentować napęd polowy, przekształciłby się on w napęd rozpraszający swoją masę,
czyli w jedynie nieco udoskonaloną wersję dzisiejszych rakiet. W ten sposób, zamiast
dolatywać do gwiazd bez zmiany początkowej masy, statek antygrawitacyjny stopniowo
traciłby swą masę, co znowu ograniczyłoby obszar jego działania do zasięgu
zdefiniowanego zapasami paliwa.
Podstawową zaletą napędów polowych w porównaniu do napędów rakietowych ma
być, że poprzez wyeliminowanie zjawiska rozpraszania swej masy podczas lotu, eliminują
one równocześnie paliwowe ograniczenie zasięgu swego lotu. Teoretycznie rzecz biorąc są
one więc w stanie osiągnąć odległości położone nieskończenie daleko od ich punktu
początkowego startu. Jednak w przypadku napędu antygrawitacyjnego, opisany powyżej
wymóg cyrkulowania ich czynnika roboczego poprzez otoczenie statku, całkowicie rujnuje
tą podstawową zaletę. Stąd w praktyce użycie napędu antygrawitacyjnego okazałoby się
dokładnie tak samo niedogodne jak użycie dzisiejszych napędów rakietowych.
G4. Przy napędzie samo-odzyskującym swoją energię, grawitacja nie wpływa na
konsumpcję energii