[1/4p]: PDF - Totalizm

G-12
Nawet jeśli udałoby się technicznie rozwiązać problem struktury kotwiczącej, ciągle
pozostawałby nierozwiązalny problem przyspieszenia w momencie startu. Aby bowiem w
słabnącym polu grawitacyjnym Ziemi utrzymać w miarę równomierne przyspieszenie
ulatującego w górę wehikułu, ilość energii zawarta w jego polu antygrawitacyjnym
musiałaby się zwiększać w miarę jak statek ten będzie się wznosił. Jednak po oderwaniu
się od Ziemi, jego połączenie z ziemskimi źródłami energii również uległoby przerwaniu. Nie
mógłby więc on potem już zwiększać ilości energii swego pola. Stąd w miarę wznoszenia,
jego przyspieszenie gwałtownie by spadało.
Opisywane tutaj problemy, w połączeniu z problemem pozbycia się energii podczas
lądowania opisanym w poprzednim podrozdziale, wymagają aby statek antygrawitacyjny
posiadał na swym pokładzie ogromnie pojemny akumulator energii, który zdolny byłby do
pomieszczenia w sobie całej energii zawartej w polu tego wehikułu. Jedynie w przypadku
gdy posiadałby on taki akumulator: (a) jego wznoszenie się i rozpędzanie mogłoby
następować ze stałym przyspieszeniem, (b) przed startem nie byłaby konieczna żadna
struktura kotwicząca, a ponadto (c) w przypadku lądowania statek ten nie musiałby
rozpraszać swojej energii. Niestety wykonanie akumulatora o tak ogromnej pojemności
byłoby niemal równie trudne jak wykonanie pędnika antygrawitacyjnego. Stąd budowa
statku antygrawitacyjnego w sensie technicznym sprowadzałaby się do rozwiązania co
najmniej dwóch ogromnie trudnych problemów technicznych, tj. (1) problemu wytwarzania
pola antygrawitacyjnego (czyli pędnika antygrawitacyjnego), oraz (2) problemu akumulatora
dla przechowywania całej energii zawartej w polu antygrawitacyjnym tego statku. Dla
porównania zbudowanie magnokraftu wymaga rozwiązania tylko jednego problemu
technicznego i to o znacznie mniejszej skali trudności, tj. zbudowanie pędnika
magnetycznego (którego zasada działania, w przeciwieństwie do pędnika
antygrawitacyjnego, już obecnie jest dokładnie znana i nawet opisana w rozdziale C
niniejszej monografii i monografii [1/3]), podczas gdy problem akumulacji energii
rozwiązany jest samoczynnie zasadą działania tego pędnika (patrz podrozdział C7.6
niniejszej monografii i monografii [1/3]).
G8. Silne pole antygrawitacyjne odpychałoby wszelką materię od powłoki owego
statku
Skoncentrowanie ogromnych ilości energii w polu relatywnie niewielkiego statku
antygrawitacyjnego wprowadziłoby też cały szereg bardzo drastycznych następstw
środowiskowych. Ponieważ siły odpychania wytwarzane przez to pole rosłyby z kwadratem
zbliżenia się do powierzchni tego statku (porównaj Newtonowskie Prawo Uniwersalnej
Grawitacji), wszystkie obiekty jakie znalazłyby się w zasięgu tego pola zostałyby nim
dotknięte. W przypadku bliskich zetknięć, ich moc byłaby trudna obecnie do ogarnięcia.
Stąd każde pojawienie się pola takiego statku natychmiast powodowałoby:
(a) Odrzucenie i usunięcie wszystkich obiektów i materii z jego otoczenia.
(b) Odrzucenie powietrza od tego statku i uformowanie wokół niego rodzaju bąbla
próżniowego, który udusiłby brakiem tlenu wszystkie istoty żywe znajdujące się w pobliżu.
(c) Uniemożliwienie załodze i pasażerom wejście na pokład tego statku. Każde
zbliżenie się do niego wymagałoby wszakże pokonania ogromnych sił odpychających
(zwiększających się z kwadratem zbliżenia do statku), zdolnych do "spłaszczenia" upartego
amatora lotu.
(d) Zgniecenie i zniszczenie wszystkich organizmów żywych jakie znalazłyby się w
pobliżu statku (z których większość już wcześniej zresztą straciłaby życie z powodu braku
powietrza i tlenu).