sił powietrznych - Ministerstwo Obrony Narodowej

NR 3/2013szkolenie i blTabela 1. Wybrane parametry pociskówprzeciwradiolokacyjnych lat 50. i 60.TyprakietyOznaczenieNATOLataopracowania[wdrożenia]Prędkośćlotu[m/s]Min.zasięg[km]Min.czaslotu[s]Maks.zasięg[km]Maks.czaslotu[s]USAGAM-67Crossbow–w II połowielat 50.[1957]292 b.d. – 480 1640ASM-N-8CorvusKSR-2P /KSR-11KSR-5P/KSR-5MP–AS-5KeltAS-6Kingfishw II połowielat 50.[1959]lata 50./60.[1962]lata 60.[1973]272 b.d. – 315 1160ZSRR340–416,do 87070205–168,do 80180–230670–430,do 264888–944 b.d. – 280–700 788–296opracowanie własneb.d. – brak danych.loty oraz przeciwlotnicze zestawy rakietowe typuHawk, jednak kilka rakiet przeniknęło systemobrony powietrznej Izraela i osiągnęło wskazanecele. Trafiły w dwa posterunki radiotechniczne(między innymi trzy stacje radiolokacyjne) orazpunkt zaopatrzenia na półwyspie Synaj.Na podstawie doświadczeń zdobytych w konfliktachzbrojnych, głównie w Wietnamie i wojnachizraelsko-arabskich, oraz uwzględniając rozwóji znaczenie środków rakietowych systemuobrony powietrznej, opracowano kolejną generacjępocisków przeciwradiolokacyjnych. Powstawałyone w latach sześćdziesiątych oraz na początkusiedemdziesiątych i miały służyć głównie lotnictwutaktycznemu i operacyjnemu 5 lub – zgodniez nomenklaturą radziecką – lotnictwu frontowemu(np. w USA: AGM-45 Shrike, AGM-78 Standard--ARM; w ZSRR: Ch-22P, Ch-22MP, Ch-25P,Ch-27, Ch-28, Ch-28M, Ch-58; we Francji: AS-37Martel). Z założenia miały być wykorzystywanegłównie do zwalczania naziemnych stacji radiolokacyjnychgłowicami konwencjonalnymi, choćczęść z nich nadal mogła być nosicielami głowicjądrowych (tab. 2). Pociski te w trakcie pokonywaniasystemu obrony powietrznej umożliwiały niszczeniestacji radiolokacyjnych podsystemu wykrywaniaśrodków napadu powietrznego oraznaprowadzania na nie rakiet, pozwalały także niszczyćinne stacje radiolokacyjne, gdy działaływ głębi ugrupowania przeciwnika (na przykład radarykontroli ruchu lotniczego). Ich maksymalnyzasięg jest już mniejszy w stosunku do pociskówwcześniejszej generacji (projektowanych dla lotnictwastrategicznego). W różnych wersjach pociskówwynosił od 18 do 120 kilometrów. Ch-22Poraz jego zmodernizowana wersja Ch-22MP miałymaksymalny zasięg od 300 do 600 kilometrów,były one przeznaczone dla lotnictwa strategicznego,gdyż w ZSRR nie zapominano o ewentualnymprowadzeniu konfliktu globalnego.Pociski przeciwradiolokacyjne tej generacji wykorzystanow czasie wojny iracko-irańskiej(lata 1980–1988). Lotnictwo irackie użyło wtedybojowo pocisków Ch-28 przeciwko stacjom radio-44przegląd sił powietrznych