sił powietrznych - Ministerstwo Obrony Narodowej

NR 3/2013W wypadku pocisków przeciwradiolokacyjnychistotne ze względu na skuteczność rażeniacelu parametry szczegółowe to:– waga głowicy bojowej (ilość powstającychodłamków);– ciężar ładunku wybuchowego w głowicybojowej (siła wybuchu);– rodzaj ładunku wybuchowego (np. odłamkowy);– promień rażenia sprzętu radiolokacyjnego;– promień rażenia siły żywej;– dokładność trafienia;– prawdopodobieństwo trafienia w cel (rażeniacelu);– odległość zadziałania zapalnika zbliżeniowegood celu;– możliwość wybuchu w wyniku bezpośredniegotrafienia (zapalnik uderzeniowy).Pociski pierwszej generacji (lat pięćdziesiątych),ze względu na ich przeznaczenie (rażeniedużych celów naziemnych i morskich głowicamijądrowymi), nie były zbytnio celne z powodu ówczesnegopoziomu technologicznego układównaprowadzania, jednak miały stosunkowo dużyzasięg lotu. Przekładało to się na pociski przeciwradiolokacyjne,które charakteryzowały się podobnymiparametrami szczegółowymi, związanymiz dokładnością trafienia. Skutecznośćrażenia celu osiągano w wyniku umieszczeniaw głowicy bojowej ładunku wybuchowego o dużejwadze (jądrowej, odłamkowo-burzącej lub burzącej)28 . Podawany ciężar głowic pociskówbojowych 29 znajdował się w przedziale od około160 30 (ASM-N-8 Corvus), przez 240 31(GAM-67 Crossbow), do 840–1000 kilogramów(KSR-2P, tj. KSR-11) i 700–1000 kg (KSR-5Poraz KSR-5MP). Niestety, źródła nie podają promieniarażenia sprzętu radiolokacyjnego i siły żywejpocisków tej generacji. Z dostępnych parametrówznane jest jedynie prawdopodobieństwotrafienia w cel pocisku KSR-2P (KSR-11), którewynosi 0,8.W latach sześćdziesiątych i na początku siedemdziesiątychspotyka się jeszcze jednostkowąprodukcję pocisków ciężkich dla samolotówstrategicznych, które charakteryzowały siępodobnymi parametrami wagowymi głowic boszkoleniei blwymi pociskami, ale zgodnie z przyjętym oznaczeniembędą najprawdopodobniej wersjamirozwojowymi już istniejących. Pierwsza ma byćponaddźwiękowym pociskiem przeciwokrętowymo zwiększonym zasięgu, druga – przeciwradiolokacyjnympociskiem sterowanym z nową radiolokacyjnągłowicą samonaprowadzającąskonstruowaną do pocisku już istniejącego. Ciekawostkąjest fakt, że w dostępnych danych za datępowstania pocisku przeciwradiolokacyjnegoo oznaczeniu Ch-31PD wskazuje się rok 2003,więc konsekwencja w oznaczaniu nakazywałabyprzyjąć inne oznaczenie pocisku zapowiadanegojako nowy w roku 2012. Otwarte pozostaje pytanie:w jakim stopniu głowica tego drugiego pociskuzostanie poddana modernizacji. Czy tylkopoprawi się parametry istniejącej, czy będzie tocałkowicie nowe rozwiązanie.Skuteczność rażeniaOceniając wpływ zasięgu pocisków przeciwradiolokacyjnychna niszczenie stacji radiolokacyjnych,nie można pominąć towarzyszącegomu parametru, jakim jest jego prędkość lotu. Tedwa czynniki decydują o czasie, w jakim pociskosiągnie cel po odpaleniu z pokładu nosiciela.Oceniając je, należy mieć świadomość, że napotrzeby naszych obliczeń stosujemy jedynieśrednią prędkość lotu pocisku (prędkość w poszczególnychfazach lotu – w tym prędkośćmaksymalna – jest istotna z innych względów,na przykład dla ich zwalczania, reakcji obsługiradaru na pocisk przeciwradiolokacyjny itd.)oraz najkrótszą przebytą drogę (nie uwzględniającrzeczywistej trajektorii toru lotu, która jestnajbardziej optymalna ze względu na skutki rażeniacelu). W rozważaniach przyjęto maksymalnyoraz minimalny zasięg pocisków jako zasadniczyparametr, który pośrednio wpływa naefektywność niszczenia stacji radiolokacyjnych,i przekłada się na dalsze kontynuowanie skutecznychdziałań systemu obrony powietrznej.Można zatem dokonać umownego podziałupocisków przeciwradiolokacyjnych ze względuna ich zasięg na pociski: małego zasięgu (do100 km), średniego (do 200 km) i dużego (powyżej200 km).54przegląd sił powietrznych