sił powietrznych - Ministerstwo Obrony Narodowej

NR 3/2013kategorię obiektów, tak zwany zintegrowany systemobrony powietrznej, którą przypisano działaniomw osobnej operacji „Martwe oko” („Deadeye”).Wyeliminowanie zintegrowanegosystemu obrony powietrznej miało być realizowanew ramach misji typu SEAD. Wybranoi zdefiniowano 17 rodzajów obiektów (w tymmiędzy innymi 94 stacje radiolokacyjne, jedenprzeciwlotniczy system rakietowy, 12 posterunkówmeldowania i kontroli oraz ośrodek powiadamianiai kontroli) 19 .W kolejnym etapie tego konfliktu w roku 1999odpalono nad Serbią i Kosowem sześć pociskówAlarm do różnych celów 20 . Użyte wówczasprzez samoloty sił powietrznych USA pociskiAGM-88C Harm oraz przez Luftwaffe pociskiwersji AGM-88B Harm nie były w stanie zadaćruchliwym jugosłowiańskim siłom i środkomsystemu obrony powietrznej znaczących strat.Uszkodzenia były symboliczne i wynikały zezbyt małej dokładności bezwładnościowych (inercyjnych)układów naprowadzania głowic pocisków,co było ważnym impulsem do rozwojui późniejszego wykorzystania w układach sterowaniasystemu GPS.Łącznie samoloty NATO w trakcie działańnad krajami byłej Jugosławii odpaliły do radarówjugosłowiańskiej obrony przeciwlotniczej743 pociski Harm, 6 pocisków Alarm oraz 8 pociskówArmat. W ich wyniku zniszczono jedynieokoło 115–130 celów naziemnych promieniującychelektromagnetycznie, co wskazuje na wysokąskuteczność działań sił jugosłowiańskich,czyli dyscyplinę w zakresie kontroli czasu promieniowaniaradarów (czas emisji – do 10 sekund21 ) i utrzymywanie wysokiej manewrowościw ugrupowaniu bojowym (ciągłe zmiany pozycjizestawów przeciwlotniczych po krótkim promieniowaniuradarów).W oficjalnych raportach NATO skuteczność pociskówHarm oceniono na poziomie 3–6,6 procent22 , zależnie od etapu działań. O skutecznościdziałań sił jugosłowiańskich świadczy fakt, że stronaamerykańska przebazowała do Włoch w czasieoperacji w Kosowie z Centrum Uzbrojenia MarynarkiWojennej USA z China Lake swój eksperymentalnyzespół „Tygrys”, który zajmuje się testoszkoleniei bldzenia działań w głębi ugrupowania przeciwnika.W kilku wypadkach odpalenia pociskówAlarm pochodzących z pierwszej (próbnej) seriibyły nieudane 14 .W celu niszczenia elementów systemu obronypowietrznej Iraku wojska koalicji wykorzystywałyrównież pociski przeciwradiolokacyjneHarm. W kierunku irackich stacji radiolokacyjnychw operacji „Desert Storm” wystrzelonookoło dwóch tysięcy tych pocisków 15 (inne źródłatakże potwierdzają tę liczbę 16 ). Nasuwa siępytanie, czy Irak miał aż tyle stacji radiolokacyjnychsystemu obrony powietrznej? Możnadojść do wniosku, że pociski te stosowano wielokrotniena wszelki wypadek. Jak wskazująniektóre źródła, robili to głównie piloci samolotówF/A-18 marynarki wojennej USA, którzy donaprowadzania pocisków wykorzystywali niedokładnąaparaturę ALR-67 RWR pierwszej wersji17 . Należy mieć na uwadze, że załogi samolotówspecjalizowanych, zaprojektowanychspecjalnie do misji SEAD, prowadzą przemyślanąselekcję i niszczą cele. Mają na to więcej czasu(zasadnicze ich zadanie), są też lepiej wyszkolonei dysponują zdecydowanie lepszymwyposażeniem elektronicznym.W siedemnastodniowej kampanii powietrznejNATO na Bałkanach „Celowe siły” („DeliberateForce”) w roku 1995 użyto pocisków amerykańskichtypu AGM-88 Harm pierwszych wersji,których odpalono łącznie 56 (48 sztuk samolotyF/A-18C i EA-6B marynarki wojennej orazF/A-18D Korpusu Piechoty Morskiej USA,6 sztuk samoloty F-16 sił powietrznych USA wyposażonew system HTS – pierwsze użycie bojowetego systemu, oraz dwa przez EF-18 hiszpańskichsił powietrznych) 18 .W tym czasie poszczególne obiekty atakówpogrupowano i przyporządkowano przyszłymrodzajom działań lotnictwa. Wyodrębniono, międzyinnymi, dwie ich charakterystyczne kategorie:mające służyć demonstracji siły oraz prowadzeniuwłaściwych operacji powietrznych.Koncepcja uderzeń lotniczych dowódcy SojuszniczychSił Powietrznych NATO Europy Południowej(Allied Air Forces, Southern Europe –AIRSOUTH) obejmowała również trzecią50przegląd sił powietrznych