sił powietrznych - Ministerstwo Obrony Narodowej

szkolenie i blden dodatkowy aspekt – praktycznie redukujewpływ promieniowania powstającego w wynikuodbić od przedmiotów terenowych, które wprowadzadodatkowy błąd w wypadku ataku pod kątem20–40 stopni. Wykorzystanie tego efektu pracy radaruumożliwia przeprowadzenie precyzyjnegoataku pociskiem Alarm. Co więcej, można go wykonaćz dokładnością do jednego metra – eksplozjaz założenia powinna nastąpić w odległości jednegometra od anteny, by uzyskać najlepszy efektrażenia. Programowalna głowica pocisku możeposiadać dokładne informacje o zasadniczej budowiekażdego typu radaru, w tym o wysokości podniesieniaanteny, co umożliwia precyzyjną eksplozję,która niszczy zespół antenowy lub zasadniczeukłady elektroniczne umieszczone w głównychblokach w nadwoziu radaru (zależy od wcześniejzaprogramowanego zadania). Jest to szczególnieistotne w zwalczaniu radarów o wysoko unoszonejantenie, których zadaniem jest również wykrywanieobiektów nisko lecących. Należy mieć na uwadze,że głowica pocisku z ładunkiem o małejwadze, zdetonowana bardzo blisko anteny, uzyskapodobne efekty zniszczenia co pocisk przeciwradiolokacyjnyz silniejszym ładunkiem, eksplodującyw większej odległości.Zastosowanie bojoweW pociski z lat dziewięćdziesiątych jestwyposażone głównie tak zwane taktyczne lotnictwouderzeniowe wielu krajów. Ma ono potencjałdo wykonywania zadań zarówno taktycznych,operacyjnych, jak i strategicznych. Wszystko zależyod celu, który należy zniszczyć, używanegouzbrojenia oraz wsparcia informacyjnego i logistycznego.Możliwe jest to dzięki skonstruowaniusamolotów wielozadaniowych i wzrostowi ichznaczenia na współczesnym polu walki 12 .W skład uzbrojenia samolotów tego typu oraztych służących do pokonywania i zwalczania systemuobrony powietrznej przeciwnika (Suppressionof Enemy Air Defenses – SEAD), na przykładF-4 Wild Weasel, Tornado ECR, wchodziłyrównież pociski przeciwradiolokacyjne (np.w ZSRR i Rosji: Ch-25MPU, Ch-32P 13 ,Ch-58E, Ch-58EM; w Wielkiej Brytanii: Alarm;w USA: AGM-88C Harm).Alarm, to Alarm!W wojnie w Zatoce Perskiej w latach dziewięćdziesiątychAlarm był nowością. Wielu lotników alianckich lecącew górę pociski, wznoszące się w celu osiągnięcia maksymalnegopułapu, aby przejść w tryb opadania,uznawało za rakiety irackiego systemu obrony powietrzneji wszczynało alarm. Stało się to powodem powstaniawielu anegdot.W konfliktach z tych lat (Zatoka Perska, PółwysepBałkański) pociski te stosowano wyłączniez konwencjonalnymi głowicami bojowymi.Charakteryzowały się one podobnym zasięgiemmaksymalnym co te z lat osiemdziesiątych,w przedziale od 40 do 250, a nawet 700 kilometrów.Ten ostatni zasięg jest wyjątkiem – ma gopocisk Ch-32P, czyli zmodernizowana wersjapoprzednika z początku lat siedemdziesiątych –Ch-22MP. Można przypuszczać, że pociski tepo przeprowadzonych modernizacjach są równieskuteczne co Ch-15P oraz Ch-31P, a zawdzięczająto ilości miejsca w głowicy, które umożliwiazastosowanie zminiaturyzowanych, alefunkcjonalnie bardziej rozbudowanych układówelektronicznych.Po raz pierwszy pocisków przeciwradiolokacyjnychtej generacji użyto w pierwszej wojniew rejonie Zatoki Perskiej (lata 1990–1991). Odpalonowówczas 121 pocisków Alarm z pokładubrytyjskich samolotów typu Tornado, któreprzeprowadziły z ich użyciem 24 misje wyłącznieprzeciwko systemowi obrony powietrznejIraku oraz 52 misje w ramach pokonywaniasystemu OP (SEAD), a także podczas prowa-przegląd sił powietrznych 49