Partnerstwo dla Pokoju 20 lat później

Perspektywy współpracy Ukraina-NATO w kontekście
współpracy transgranicznej Ukraina-Mołdawia
Nazar Mykhaliuk
Wschodnioeuropejski Uniwersytet Narodowy im. Łesi Ukrainki
Współczesne wyzwania stojące przed Ukrainą wymagają współpracy
regionalnych, europejskich mocarstw w związku z narastaniem potencjału
wojskowego Federacji Rosyjskiej oraz dalszej agresji w stosunku do
sąsiednich państw pod hasłem misji pokojowych oraz zjednoczenia tzw.
„rosyjskiego świata”. Od takiej właśnie polityki międzynarodowej Rosji
w ciągu 25 lat jej niepodległości ucierpiało całkiem wiele krajów.
Na początku lat 90-tych z powodu konfliktu wojskowego w Naddniestrzu
Mołdawia utraciła część swojego terytorium, od 2008 roku w skutek wojny
rosyjsko-gruzińskiej okupowane są 2 regiony tego kraju, także aneksja
Krymu oraz inicjowanie, finansowanie i popieranie ruchów
separatystycznych na wschodzie Ukrainy w obwodzie Donieckim
i Ługańskim jest dziełem Rosji.
Taka polityka zagraniczna Federacji Rosyjskiej nie może nie
niepokoić sąsiednich krajów, które nie są członkami NATO oraz nie
posiadają znaczącej siły militarnej, aby być w stanie dać opór agresywnym
działaniom Rosji.
NATO a konflikt na Ukrainie
Bezpośrednie przystąpienie [Ukrainy] do Sojuszu na tym etapie nie
jest możliwe z wielu powodów. Wśród nich ważną rolę odgrywa
kategoryczny sprzeciw Rosji wobec członkostwa jej sąsiednich krajów
w NATO. Takie oficjalne stanowisko zajął Kreml ze względu na obawy, że
zostaną rozmieszczone, szczególnie w jej sąsiedztwie, bazy wojskowe,
łącznie z bronią przeciwrakietową i techniczną oraz wojskiem, co stwarza
możliwość pojawienia się zagrożeń dla bezpieczeństwa narodowego.
Dlatego też po rewolucji w Gruzji i na Ukrainie, a także po dojściu do władzy
w tych krajach polityków proeuropejskich, Rosja rozpoczęła aktywną
działalność wojskową w celu destabilizacji regionu, tak aby uniemożliwić
rozmieszczenie wojsk NATO.
159