Partnerstwo dla Pokoju 20 lat później

jest obecnie wielowymiarowa polsko-ukraińska współpraca, która
w przyszłości przyniesie wymierne korzyści dla obu narodów. Po rezygnacji
z ubiegania się o członkostwo w NATO Kijów zmienił założenia doktryny
wojennej, przyjętej za prezydentury Leonida Kuczmy. Zgodnie z nową
doktryną Ukraina miała być krajem neutralnym. Stara doktryna wymieniała
bowiem członkostwo w NATO jako główny cel polityki zagranicznej, co
zmieniło się w lipcu 2010 roku, gdy parlament przyjął nowe priorytety
w polityce zagranicznej kraju. Przyjęcie nowej doktryny nie oznaczało, że
członkostwo Ukrainy w NATO ostatecznie zostało pogrzebane, jednak
obecna sytuacja to zmieniła i pokazała, iż perspektywa członkostwa w NATO
jest w tym układzie geopolitycznym nieosiągalna. W powyższym kontekście
strategicznym priorytetem Polski jest konsekwentne „przyciąganie” sąsiada
do konstelacji europejskiej, mającej swój wymiar w UE mimo trwającego
kryzysu. Polskie zaangażowanie na rzecz Ukrainy z pewnością było i jest
dobrą inwestycją w odniesieniu do szeroko pojętego interesu
i bezpieczeństwa narodowego Polski.
Niestety wewnętrzne spory polityczne na Ukrainie na przestrzeni
ostatnich 20 lat miały szczególny wpływ na wizerunek tego państwa
w świecie. Wszechobecna korupcja, charakterystyczna dla wszystkich
kolejnych ekip rządzących, stała się przyczynkiem obecnego kryzysu na
Ukrainie, którego symbolem było pozbawienie władzy Wiktora
Janukowycza. Gigantyczna iluzja stworzona przez Pomarańczową Rewolucję
i „pomarańczowych” odbija się czkawką do dziś, bowiem ideały Majdanu
z lat 2004/2005 zostały zaprzepaszczone w równym stopniu przez
W. Juszczenkę i J. Tymoszenko. Z perspektywy czasu można pokusić się
o stwierdzenie, że zmiana polityczna w ich wydaniu była tylko typowym
przewrotem pałacowo-biznesowym, a prawdziwe intencje naprawy
państwa były mrzonką i rozmyły się w biurokratyczno-korupcyjnej
strukturze państwa. Oboje roztrwonili kapitał i zaufanie dane im przez
naród. Okres władzy tego duetu, przy ciągłych konfliktach i animozjach,
ukazał nam brak wzajemności wobec gestów, jakie czyniła Polska
w stosunku do Ukrainy. Robiliśmy więcej niż Ukraina sama chciała zrobić dla
siebie, co niestety szkodziło naszym interesom europejskim i negatywnie
wpływało na relacje z Rosją. Konsekwencją rządów „pomarańczowych”
było zwycięstwo W. Janukowycza oraz Partii Regionów. Janukowycz był
wówczas nadzieją nie tylko dla Ukraińców, ale również dla UE i Rosji. Ciąg
dalszy tego wyboru i tego sposobu uprawiania polityki odczuwamy dzisiaj
w postaci destabilizacji Ukrainy.
231