Partnerstwo dla Pokoju 20 lat później

Zmiana wykładni jest w tym wypadku wymuszona okolicznościami
zewnętrznymi. Teoretycznie bowiem droga na Zachód oznaczać może
pogodzenie się z utratą Krymu, a także potencjalnie niektórych obwodów
wschodnich lub wręcz większej ich części po prawej stronie Dniepru –
w zależności od przebiegu rosyjskiej inwazji oraz decyzji politycznych na
Kremlu i na Zachodzie.
Wciąż nie ulega wątpliwości, że pełna realizacja wektora
zachodniego jest praktycznie jedynym wyjściem dla Kijowa jeśli chodzi
o utrzymanie swojej samodzielności i realizowanie własnej, długofalowej
polityki zagranicznej. Może także stać się narzędziem dla wzmocnienia
ukraińskiej pozycji wobec Moskwy, dając nowe, konieczne impulsy dla
ukraińskich polityków, ale i społeczeństwa, do daleko idących zmian
w każdej dziedzinie życia. Jest wreszcie szansą dla Zachodu na
potwierdzenie własnej atrakcyjności ideologicznej, kulturowej, gospodarczej
i percepcyjnej. W kontekście słabnącej pozycji państw zachodnich, w tym
i USA, w globalnym układzie sił i wzroście aktywności FR na obszarze
poradzieckim, ale nie tylko, wciąż może okazać się to szansą na opóźnienie
pewnych procesów lub przeciwnie – przysłowiowym „gwoździem do
trumny” znaczenia Zachodu w wielobiegunowym ładzie międzynarodowym.
Obecnie jednak trudno jest określić, na jakie ustępstwa zgodzą się
europejskie stolice, a zwłaszcza Berlin, w imię pokoju w bezpośrednim
sąsiedztwie UE i powrotu do normalnych relacji handlowych z FR. Trudno
jest też określić jak daleko może posunąć się Kreml jeżeli chodzi o politykę
„faktów dokonanych” w kwestii definicji jego faktycznych celów
strategicznych – czy chodzi o zdobycie formalnej, politycznej kontroli nad
Ukrainą, zachowanie Krymu (uznanie Zachodu) i autonomia dla wschodnich
obwodów Ukrainy, czy docelowo „wystarczy” trwałe zablokowanie
integracji z Unią Europejską bez zdobyczy terytorialnych.
Na chwilę obecną determinacja ukraińskiego społeczeństwa i elit do
realizacji drogi na Zachód nie przekłada się na realną efektywność
zachodniego wektora dla Kijowa. To, czy będzie on rzeczywiście skuteczną
emanacją wyboru cywilizacyjnego Ukraińców, powiązaną z długofalowym
procesem zmian, w tym i tych geopolitycznych w regionie, jest aktualnie jak
nigdy wcześniej wypadkową ścierających się interesów różnych ośrodków
decyzyjnych w Europie, a zwłaszcza Berlina, oraz Moskwy i Waszyngtonu.
40