Partnerstwo dla Pokoju 20 lat później

Reforma armii rosyjskiej w latach 2008-2020 i jej wpływ na
bezpieczeństwo obszaru Europy Środkowej i Wschodniej
Łukasz Cacko
Akademia Obrony Narodowej
Reforma armii rosyjskiej trwa nieprzerwanie od 1992 roku.
Za prezydentury Władimira Putina i Dmitrija Miedwiediewa nabrała ona
niespotykanego wcześniej tempa. Rozpoczęty jesienią 2008 roku kolejny
szereg zmian w rosyjskich Siłach Zbrojnych ma na celu kompleksową
przebudowę modelu armii, który został odziedziczony po Związku
Radzieckim. Szereg krytycznych wniosków, jakie wyciągnięto na Kremlu
z konfliktu gruzińskiego, przyspieszył zmiany i wzmógł determinację władz
w przeprowadzaniu modernizacji Sił Zbrojnych. Radykalna reforma struktur
dowódczych i organizacyjnych Sił Zbrojnych, przejście wszystkich jednostek
w stan stałej i pełnej gotowości bojowej oraz plan podniesienia do 2020
roku współczynnika udziału nowoczesnego uzbrojenia do 0,7 (70%
uzbrojenia armii) mają zwiększyć możliwości bojowe, mobilność oraz
elastyczność Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. O wadze, jaką Kreml
przykłada do modernizacji armii, świadczy najlepiej to, że mimo kryzysu
ekonomicznego i deficytu budżetowego wydatki obronne Rosji
systematycznie rosną (zdecydowany wzrost w latach 2012-2014) 170 .
Główne założenia reformy Sił Zbrojnych FR
W lutym 2007 roku Ministrem Obrony Federacji Rosyjskiej został
Anatolij Serdiukow. Od początku powrócił on do idei tzw. Sił Mobilnych.
Eksperymentalnie stworzył też dowództwo regionalne w ramach
ówczesnych Syberyjskiego i Dalekowschodniego Okręgów Wojskowych.
Zanim jednak doczekano się realnych wyników tych działań wybuchła wojna
z Gruzją. Zaraz po niej do publicznej wiadomości trafiły informacje
zawierające główne założenia reformy ministra Serdiukowa (a jak się
okazało również jego kontynuatorów). Należały do nich:
170 R. Śmigielski, Finansowe aspekty reformy rosyjskich Sił Zbrojnych, „Biuletyn PISM”
nr 120, 23.09.2010.
183