FAK-Manifes vir Demokratiese Afrikaners - Welkom by die FAK

lang termyn en op planetêre skaal te takel). Die VSA
het hier die totale oppermag, met sy begeerte om ’n
eenpolige wêreldorde af te dwing.
- ekonomies en kommersieel, waar die denkwyses van
globalisering hoogty vier, soos gedefinieer deur die
Wêreldbank, die Internasionale Monetêre Fonds (IMF),
die Wêreldhandelsorganisasie (WHO) ... Beheer deur
privaat ondernemings en finansiële belange met
toenemende verhandeling, wat die perspektief van ’n
veelpolige wêreld in die vooruitsig stel;
- ekologies en maatskaplik, waar probleme op drie
vlakke opeenhoop: Die omgewing (klimaatsverandering,
kweekhuiseffek, besoedeling, ontbossing,
drinkwater, biodiversiteit). Die noodsaak vir nuwe
internasionale reëls (rakende die stryd teen ’n
onregverdige wêreldorde wat internasionale spanninge
aanvuur, volksverskuiwings, die gebruik van geneties
aangepaste organismes, intellektuele eiendom, genetikanavorsing,
belastingontduiking, moderne misdaad).
En die toekoms van die aarde se bevolkings (Afrika,
pandemies, armoede, digitale gapings, megapole,
hongersnood, opvoeding, werkgeleenthede, natuurlike
rampe). Waar armoede, oproer, rampspoed en wanorde
die swaarste weeg.
Tussen dié drie skaakborde is die raakpunte
wisselvallig. Dikwels ooglopend, soms nie-bestaande,
in party gevalle raaiselagtig.
Benewens hierdie algemene opmerkings kan
enkele omsigtige oorwegings uit die onlangse krisis in
die Midde-Ooste afgelei word.
Eerste oorweging. Hierdie nuwe opvlamming
onderstreep ’n geopolitieke punt: hierdie kruitvatstreek
vorm sedert die Golfoorlog in 1991
onbetwisbaar die middelpunt van die huidige
“wêreldbrandpunt van onrus”. Sedert 1914 tot en met
die einde van die Koue Oorlog lê hierdie brandpunt in
Europa. Voortaan omvat dit ’n geografiese gebied
waarin Islam die oorheersende godsdiens is en waar,
van Pakistan tot Egipte, die meeste hedendaagse
konflikte plaasvind: Kasjmir, Afghanistan, Tsjetsjnië,
Kaukasië, Irak, Libanon, Palestina, Somalië, Darfoer ...
Hierdie gebied is eweneens ’n kookpot van
intense internasionale spanninge: verskille tussen
Pakistan en Indië rakende Kasjmir; dreigemente teen
Iran, wat daarvan verdink word dat hy kernwapens wil
hê; druk van Rusland in Transkaukasië; Turkye se
vrese rakende Irakkese Koerdistan; talle twiste om
beheer oor vars water; afguns veroorsaak deur die
aanwesigheid van die belangrikste brandstofreserwes te
midde van ’n reusedriehoek gevorm deur die Golf, Iran
en die Swart See.
Tweede oorweging. Hoewel Israel onbetwisbaar
die reg het om hom te verdedig, dui die
buitensporige straf waaraan Palestynse en Libanese
burgerlikes onderwerp word, paradoksaal slegs op ’n
soort waansinnige onmag. Om ’n eenvoudige rede, wat
die Amerikaners self begin insien en wat oudpresident
William Clinton soos volg uitgedruk het: “Ons kan nie
al ons vyande doodmaak nie (2).” Israel s’n is legio in
dié streek.
In ’n asimmetriese oorlog is ’n oorweldigende
militêre oorwig geensins ’n waarborg vir oorwinning
nie. Die VSA leer dit weereens uit bitter ondervinding.
“Ek is bevrees dat Irak dalk ons grootste militêre
katastrofe sedert Viëtnam mag raak,” verklaar die
voormalige minister van buitelandse sake, Madeleine
Albright (3).
Om jou toevlug tot ’n buitensporige,
oudmodiese militarisme te neem, bring niemand nader
aan ’n politieke oplossing solank vrede – die enigste
waarborg vir Israel se veiligheid – nie bewerkstellig is
nie. En vrede kom altyd deur onderhandeling met die
vyand.
Derde oorweging. Die mediafront skyn meer
bepalend te wees as ooit. Maar die inligtingkonteks het
van gedaante verwissel. Israel se plundering van
kragsentrales, telefoonverbindings en televisiestasies
(Al-Manar TV in die besonder (4)) om die teenstander
se kommunikasiestelsel doofstom te slaan, het
ondoeltreffend geblyk.
Selfone, miniatuurkameras en blogs van
vegters of ooggetuies sorg voortaan vir bykans oombliklike,
wêreldwye verspreiding van beeldmateriaal
wat die feite aan die kaak stel. Hoe intens hulle ook
mag wees, kan bombardemente nie die skakels van die
Internet, wat ontwerp is om kernvuurbestand te wees,
verwoes nie. Ook hier lyk dit nie of die Israeli’s geleer
het uit die Amerikaners se terugslae in Irak nadat
tonele van Aboe Graib en ander verpletterende
getuienis versprei is nie. En ook nie uit die
verkrummeling van die VSA se beeld in die oë van die
wêreld nie (5).
Vierde oorweging. In hierdie streek vorm
demokrasie, wat Washington oral wil instel (6), ’n
totaal ontoereikende buffer teen die aanvalle van Israel,
self ’n demokratiese staat ... Nadat die Palestyne, die
enigste Arabiese burgers in die Midde-Ooste – naas die
Libanese – wat demokraties gestem het toe hulle
Hamas in Januarie 2006 verkies het, hulle beloftes vir
soetkoek opgeëet het, kyk die Bush-administrasie nou
anderpad en laat toe dat (slegte) demokrate uitgemoor
word en hulle verkose verteenwoordigers in Gasa
gevange geneem word.
Met die oog daarop om “terrorisme te beveg”,
sal die straf wat Gasa en Libanon opgelê is,
ongetwyfeld die teenoorgestelde uitwerking hê. “´n
Operasie wat vyf rebelle doodmaak, is teenproduktief
indien die nagevolge die werwing van vyftig nuwe
rebelle is,” herinner William Pfaff (7). Die vergrype sal
uiteindelik lei tot wat Mao “die see waarin
guerrillavegters swem” genoem het.
Soos in Palestina en Libanon is radikale
Islamisme in die ganse “onrusbrandpunt” aan die
uitbrei. In sy diverse aspekte, en ondanks die
bedenkinge wat dit mag wakker maak, vorm dit die
grootste politieke mag wat gewapende teenstand teen
die VSA se imperiale dominansie bied. In sy
hoedanigheid as Messiaanse ideologie vir wie se sukses
sy kampvegters bereid is om te sterf, neem radikale
Islamisme deels die plek in van dit wat byvoorbeeld in
die 19de en 20ste eeu die anargisme of kommunisme
was. Selfs as dié vergelyking mag skok ...
En waar die politieke geweld afneem (8), soos
in Afganistan, waar die Taliban terug op die toneel en
die NAVO-magte op die verdediging is, in Somalië, in
Irak, in Palestina en in Libanon gaan dit voor die wind
www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 15 September 2006 | BLADSY 19