FAK-Manifes vir Demokratiese Afrikaners - Welkom by die FAK

wat hom aan die einde van 2005 buite aksie gestel het,
sal hy nog ’n tyd lank in die pad staan van enige hoop
op vrede met die Palestyne.
Itzhak Rabin was die enigste van hierdie
generaals wat ’n ware politikus geword het. Maar drie
skote, op 4 November 1995 deur ’n fanatieke verregse
Jood afgevuur, het sy lewe beëindig en ook die pogings
wat aangewend is om ’n onafhanklike Palestynse
entiteit te skep op die terrein wat sedert 1967 beset
word. Alles hang dus af, nie van die rang wat ’n man in
die weermag bereik het nie, maar van sy
wêreldbeskouings, van oortuigings en politieke moed.
Nie net in Israel nie: Generaal Charles de Gaulle,
“vader” van dekolonisering, het niks gemeen –
behalwe miskien die strepe op sy uniform – met
generaal Raul Salan, vegter van Franse Algerië nie.
Dit is toevallig dat die huidige leier van die
Israeliese regering, Ehud Olmert, en sy Minister van
Verdediging, Amir Peretz, albei ’n onindrukwekkende
militêre agtergrond het. Soos alle Israeli’s het hulle in
die weermag diensplig gedoen, maar hul kennis van
verdediging bly uiters beperk. Dis sekerlik waarom die
stafhoof, Dan Haloutz, hulle so hartlik verwelkom het:
sodat hy hulle makliker om die bos kan lei. Selfs die
Marokkaans-gebore Peretz, van die Arbeidersparty,
wat nog altyd ’n vakbondslid was en pasifistiese
oortuigings het, het in dié strik getrap.
Sedert sy nominasie en veral sedert die
aanvang van operasies in Gasa (28 Junie), het duidelike
harmonie geheers tussen die generale staf en “sy”
minister ... byna. Laasgenoemde het oordryf deur
byvoorbeeld te spog dat dit hý was wat die lugmag
opdrag gegee het om eers Palestynse en toe Libanese
residensiële areas te teiken. ’n Spotprent wat deur
Haaretz gepubliseer is, beeld twee generaals uit wat
toekyk hoe Peretz opdragte gee aan ’n klein soldaatjie
naby ’n gebombardeerde Palestynse area; die een
fluister vir die ander: “Hy het vinnig sy les geleer.”
Dis wat duidelik was op 12 Julie. In plaas
daarvan om die twee Israeliese soldate wat deur
Hisbolla gevange geneem is, te ruil vir vegters van dié
organisasie wat in Israel se hande is (’n transaksie wat
die Minister van Buitelandse Sake, Tzippi Livni,
uiteindelik teen middel-Augustus oorweeg het as laaste
uitweg), het Peretz hom geskaar by die opinie van die
generale staf, wat hom ’n ware “vuurstorm” beloof het
– een wat “binne enkele dae” al die Hisbolla-vestings
sou vernietig, 300 slagoffers tussen die Libanese
burgerlikes en hoogstens 90 in die Israeliese weermag
en algemene bevolking sou hê. Die generaals het
bevestig dat Israel se vermoë om weerstand te bied teen
Hisbolla en dus teen die Arabiese wêreld herstel moet
word. Deur by te voeg dat die verwoesting van die
militêre middele van die Sjiïtiese burgermag die
situasie in Libanon heeltemal sou verander, maak hulle
dieselfde fout as hulle Amerikaanse “oueres” in Irak: ’n
mag wat diepgewortel is in die menslike en politieke
samestel van ’n gemeenskap kan nie op militêre wyse
uitgewis word nie.
Niks is egter meer onvoorspelbaar as die
ontwikkeling van ’n oorlog nie, selfs wanneer die een
kant veel groter as die ander is. Pleks van lourierkranse
om hulle hoofde moet Haloutz, Peretz en Olmert
toekyk hoe hul gewildheid kwyn en boonop voor ’n
kommissie van ondersoek verskyn. Dit roep wrede
herinneringe op: na die verrassing van 1973,
waartydens Egipte en Sirië ’n week lank die stryd
gevoer het met Israeliese magte, het dié wat gelei is
deur Shimon Agranat ’n aardskudding op die Israeliese
politieke toneel veroorsaak. Eweneens, kort na die
slagting van Sabra en Chatila (1982), het die magte van
Itzhak Kahane generaal Sharon gedwing om sy
portefeulje as Minister van Verdediging af te lê.
Hoe ver sal die kommissie van ondersoek
gaan, wat middel-Augustus deur die Minister van
Verdediging op die been gebring is? Sal dit aan die
volk kan verduidelik waarom die inligtingsdienste nie
die Hisbolla-operasie sien kom het nie, nóg die swaard
van Damokles gemeet het wat dié se vuurpyle vir die
noordelike derde van Israel verteenwoordig? Sal dit
aan die armstes kan verduidelik waarom hulle weens
die gebrek aan middele om elders in die land
beskutting te soek, tevrede moes wees met
tuisgemaakte skuilings? En aan die soldate verduidelik
waarom die weermag hulle nie opgelei het om guerillamagte
te beveg nie? “Om ons só na die slagveld te
stuur,” verduidelik een van hulle, “is soos om ’n
chirurg wat jare laas sy hand aan ’n skalpel gesit het, te
vra om ’n ingewikkelde operasie uit te voer en te hoop
dat dit suksesvol sal wees.” Maar bowenal moet ’n
antwoord gesoek word op ’n baie belangrike vraag: Is
dit nie tyd vir die Joodse Staat om sy toekoms te
waarborg nie? Nie deur middel van duidelik
misleidende militêre mag nie, maar deur grondige
vredesamesprekings met sy Palestynse, Siriese en
Libanese buurlande? Die eensydigheid wat Sharon en
Olmert verdedig, lyk taamlik uitgedien.
Wat die oorlogsmisdade betref wat gedurende
die twee-en-dertig vreeslike dae van konflik gepleeg is,
is dit verkieslik om te vertrou – en sodoende agter die
kap van die byl te kom – op die skepping van ’n
internasionale tribunaal. Maar sal dit ooit gebeur?
www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 15 September 2006 | BLADSY 47