FAK-Manifes vir Demokratiese Afrikaners - Welkom by die FAK

More documents

Recommendations

Info

States to play.’ Slegs ’n jaar later het Mbeki Bush besoek en hom die volgende meegedeel: “I appreciate very much the commitment you have demonstrated now for some years with regard to helping us to meet our own domestic South African challenges, as well as the challenges on the African continent.” In daardie stadium het die openbare samelewing in die VSA se sienswyse teen die aanwesigheid van Washington se troepe in Irak gedraai. Met herinneringe van die mislukte VSA-sending in Somalië het Mbeki Bush geweldig gehelp met sy aanbod van Afrika-soldate – nie VSA-soldate nie – om die kontinent te polisieer. “We’ve got the people to do this – military, police, other – so long as we get this necessary logistical support. I think that’s what’s critically important”, het hy verklaar. Bush het heelhartig saamgestem, maar met dien verstande dat die opening van basisse in kritieke Afrika-terreine hierby uitgesluit word. VSA - militêre hulp was ’n sensitiewe kwessie, want om die ‘kritiek belangrike’ logistieke steun te verkry, eis Bush ’n besonder gewigtige quid pro quo: blootlegging van die Internasionale Kriminele Hof (International Criminal Court). In 2003 was Suid-Afrika een van die lande wat glo VSA - militêre hulp ter waarde van ’n paar miljoen dollar ingeboet het omdat dit ingestem het om met die Hof saam te werk teen VSA -burgers – byvoorbeeld die Pentagon en Staatsdepartemente se oorlogsmisdadigers – as en indien hulle aangekla en verhoor sou word. In 2005 het dit egter aan die lig gekom dat Washington in plaas daarvan om Pretoria ten opsigte van militêre hulp op die swartlys te plaas, bloot militêre befondsing vir Suid-Afrika deur sy Europese beheerpos in Stuttgart gekanaliseer het sodat twee addisionele bataljonne vir Afrika-sendings beskikbaar gestel kan word. Op sy beurt sou dit weer Washington se imperiale las met betrekking tot die polisiëring van Afrika verlig. In ruil hiervoor het Mbeki ’n setel in die VN- Veiligheidsraad verlang. Tydens die ernstigste veldtog in Augustus 2005 het hy nie sy sin gekry nie, gedeeltelik vanweë opposisie teen sy Bantustanleiersrol deur die AU (Afrika-Unie), wat ’n kompromis verwerp het wat twee Afrika-setels sonder vetoreg behels, asmede setels vir Duitsland, Japan, Indië en Brasilië. Feitelik het Mbeki die AU ’n globale neo- apartheidsoplossing aangebied waarvolgens die nuwe lede aan die tafel mag sit, maar oneindig minder mag het as die vyf staande permanente lede, wat vetoreg oor Veiligheidsraadaangeleenthede kan uitoefen. Dit het nie veel verskil van die apartheidshervormingstrategie wat in 1983 deur PW Botha voorgestel (en deur die ANC, die UDM (United Democratic Movement) en ander aktiviste verwerp is) om die mag van die meerderheid met behulp van eiesoortige burgerskapregte te verskraal nie. Om enigsins vertroue in die VN te stel as oord vir progressiewe steun – of selfs wrywing teen die mag van die VSA – was in daardie stadium in elk geval ’n dwaling. ’n Formidabele blok van neokonserwatiewe en neoliberale manne (en soms vroue) het al aan die stuur van multilaterale sleutelinstellings gestaan. Die Europese Unie se keuse van die Spaanse neokonserwatiewe Rodrigo Rato as besturende direkteur van die Internasionale Monetêre Fonds in mid-2004 is in Januarie 2005 opgevolg deur die nuwe hoof van UNICEF (United Nations Children’s Fund), Bush se landbouminister Ann Veneman (ook al was die VSA en Somalië die enigste twee verteenwoordigers uit 191 lande wat geweier het om die VN se Konvensie oor die Regte van die Kind te onderskryf). ’n Maand later is die uittredende neoliberale hoof van die WHO (Wêreldhandelsorganisasie), Supachai Panitchpakdi van Thailand (wat beide VSA - en EU-belange van 2003-05) gedien het, gekies om die VN se Konferensie oor Handel en Ontwikkeling te lei. In Bush se grootste staatsgreep is Paul Wolfowitz – ’n deurtrapte oorlogsmisdadiger – in Maart 2005 verkies om die leisels van die Wêreldbank op te neem, kort na ’n paar raadplegende telefoonoproepe van Bush aan Mbeki en ’n paar ander nasionale regeerders. Teen die aanbreek van die April 2005-byeenkomste is die komiteevoorsitter en SA Minister van Finansies, Trevor Manuel, tot morele steun aan die nuwe leiers gereduseer: ‘… both Rodrigo here and Paul Wolfowitz are wonderful individuals, perfectly capable’ (Wêreldbank 2005). Die Europese Unie se taai handelsonderhandelaar, Pascal Lamy, het ’n paar weker later die direkteurskap van die Wêreldhandelsorganisasie gewen. As finale maatreël om te verseker dat Washingon se instruksies aan Kofi Annan so eksplisiet as moontlik bly, het Bush John Bolton as VSA -ambassadeur aan die VN aangestel. Maar Washington het ook op sy vriende in Pretoria gesteun vir bystand. Die imperiale agenda Wat voer VSA -beplanners in die mou in Afrika? Die tydperk in die 1990’s na die mislukte ingryping in Somalië, toe Washington se leunstoelvegters Afrika uit die sig laat gly het, kon moontlik tot ’n einde gekom het met 11 September. Een van die skerpste kritici van die VSA se Afrikabeleid, Bill Martin (2004), voer aan dat “The discourse of internal and international terrorism is thus not simply substituting for the ideology of the Cold War, but is forging new military and ideological networks as capable of repressing internal dissent as pursuing ‘foreign’ terrorists.” Die VN het ’n Africa Contingency Operations and Assistance Programme ingestel om gunsteling-militêre magte te steun. Weermaggeneraal Charles Wald, wat die Afrikaprogram van die Europese Bevelsgroep aanvoer, het die BBC vroeg in 2004 meegedeel dat hy beoog om vyf brigades met 15,000 man in samewerking met streeksvennote insluitende Suid- Afrika op die been te bring. Afrika bly ’n belangrike gebied in Washington se offensiewe teen militante Islamitiese netwerke, veral in Algerië en Nigerië in die noordweste, Tanzanië en Kenia in die Ooste, en Suid-Afrika. Beheer oor Afrikaimmigrasie na die VSA en Europa is van kardinale belang, deels vanweë die uitbreiding van die VSA styl van gevangeneming via privaatsektorfirmas soos Wackenhut, wat in geprivatiseerde Suid-Afrikaanse gevangenisbestuur belê het, saam met die berugte Lindela-uitleweringskamp vir ‘onwettige immigrante’. www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 15 September 2006 | BLADSY 62
Die ontwikkeling van ’n hoogs rasgedrewe globale aanhoudings- en identifikasiestelsel is goed op dreef. Intussen is die Pentagon se militêre betrekkings met Pretoria volkome ‘genormaliseer’ teen Julie 2004, in die woorde van die SA adjunkminister Aziz Pahad. In vennootskap met General Dynamics Land Systems het die staatsbeheerde Denel summier begin om 105-mm-artillerie sy aan sy van ’n liggepantserde voertuigbak met ’n skiettoringloop te bemark ter ondersteuning van verbeterde “Stryker Brigade”-Gevegseenhede (‘‘n 3500-man-formasie van infanterie, pantser en artillerie in verskillende variasies van dieselfde 8x8- liggepantserde voertuig’). In die lig van Pretoria se 1998-besluit om $6 miljard in hoofsaaklik offensiewe wapens soos straalvegters en duikbote, te belê, groei die vrees dat die bewaring van vrede ’n blote toesmeer is van ’n baie groter geopolitiese agenda, en dat Mbeki besig is om stilswyend ’n veel groter VSA -rol in Afrika toe te laat as wat nodig is: van die olieryke Golf van Guineë en Horing van Afrika tot opleidingsbasisse in die Suide en Noorde. Ongetwyfeld kan Suid-Afrika darem op een intervensie roem wat sy menseregteretoriek regverdig: leierskap van die beweging in 1997 om landmyne te verban (en vandaar ’n grootskaalse ontmyningsrol vir Suid- Afrikaanse besighede wat in die eerste plek gehelp het om die myne te plant). Maar die nuwe regering in Pretoria het sy standvastiger oriëntasie getoon deur in 1994 die Myanmar- militêre junta as wettige regering te erken; die land se hoogste amptelike toekenning aan Indonesiese diktator Suharto te maak drie maande voor sy afsterwe (en in die proses $25 miljoen aan donasies vir die ANC daaruit te wen); wapens aan lande verkoop wat massageweld beoefen soos Algerië, Colombië, Peru en Turkye, en nader aan die tuisfront onderdrukkende regimes in Zimbabwe en Swaziland gekoester. Oppervlakkig gesien het Pretoria se senior rolle in die bemiddeling van konflikte in Burundi en die Demokratiese Republiek van die Kongo (DRK) gedurende 2003 positief voorgekom. Van nader bekyk, lyk die ooreenkomste meer in die styl van eliteooreenkomste wat die ‘laedigtheidsdemokrasie’ en neoliberale ekonomiese bewinde in plek hou. Bowendien, aangesien baie van die veglustige magte uitdruklik uitgelaat is, het die daaropvolgende weke en maande na vredesverklarings periodieke slagtings van gewone burgers in albei lande, en ’n bynastaatsgreep in die DRK beleef. Die DRK is veral geviktimiseer deur die Suid-Afrikaanse regering toe dit by die betaling van Mobuto se enorme buitelandse skuld gekom het, ’n punt wat hieronder weer aangeroer word. Pretoria se wêreldleierskap? Toe die Suid-Afrikaanse regering eers sy gewilligheid getoon het om eiebelang bo beginsels te stel, het die internasionale politieke magsentra toenemende vertroue in Mandela, Mbeki, Manuel en Erwin begin stel, en aan hulle binnekringtoegang tot talle internasionale eliteforums gegee. Na gelang globale ‘establishment’instansies onder skoot gekom het, het hulle soms probeer om hulself met ’n dosis van die Nuwe Suid-Afrikaanse legitimiteit te herposisioneer; kyk maar na Mandela se streling in 1998 van die IMF tydens die Oos-Asiatiese krisis, en van Clinton tydens die Lewinsky-seksskandaal. Inderdaad is Pretoria se leidende politici in die laat 1990’s toegelaat om die voorsitterstoel van die VN- Veiligheidsraad, die Beheerraad van die IMF en Wêreldbank, die VN-Konferensie oor Handel en Ontwikkeling, die Gemenebes, die Wêreldkommissie oor Damme, asook talle ander belangrike globale en kontinentale liggame in te neem. Gelyktydig met sy aanvaarding van Derdewêreldleierskap het Pretoria ook die leiding geneem van die Beweging van Onverbonde Lande, die Organisasie vir Afrika-eenheid en die Suider- Afrikaanse Ontwikkelingsgemeenskap. Maar dit was net die opwarmingsperiode. In ’n koorsagtige vier jaar wat in September 2001 begin het, het Mbeki en sy kollegas gasheer gespeel of leidende rolle vertolk by die volgende belangrike internasionale gebeurtenisse: die Wêreldkonferensie teen Rassisme in Durban (September 2001); die lansering van NEPAD in Abuja, Nigerië (Oktober 2001); die Doha, Qatar ministeriële spitsberaad van die Wêreldhandelsorganisasie (November 2001); die VN se Finansiering vir Ontwikkeling-konferensie in Monterrey, Mexico (Maart 2002); G8-spitsberade in Kananaskis, Kanada (Junie 2002), Evian, Frankryk (Junie 2003), Sea Island, Georgia (Junie 2004) en Gleneagles, Skotland (Julie 2005); die bekendstelling/lansering van die Afrika-Unie in Durban (Julie 2002); die Wêreldberaad op Volhoubare Ontwikkeling (WSSD) in Johannesburg (Augustus-September 2002); die Davos Ekonomiese Wêreldforum (Januarie 2003 en by geleentheid daarna); George W. Bush se eerste besoek aan Afrika (Julie 2003); die Cancun WHO ministersberaad (September 2003); Wêreldbank/IMFjaarvergaderings in Dubai (September 2003) en Washington (September 2004 en 2005); die VN- Millennium Ontwikkelingsspitsberaad (September 2005); en die Hong Kong WHO-ministersberaad (Desember 2005). www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 15 September 2006 | BLADSY 63
Page 1 and 2:
www.vryeafrikaan.co.za 15 September
Page 3 and 4:
kulturele strukture die beste wanne
Page 5 and 6:
12 riglyne vir die toekoms 1). Die
Page 7 and 8:
gemeenskap of gemeenskappe. In plaa
Page 9 and 10:
genoeg in die naam van die stryd te
Page 11 and 12: sowel produksie as verbruik, is ono
Page 13 and 14: daar ’n politieke wil bestaan om
Page 15 and 16: weefsel van gemeenskappe nie aan di
Page 17 and 18: die politieke elites van die gevest
Page 19 and 20: lang termyn en op planetêre skaal
Page 21 and 22: Libanese en 300 000 Israeli’s). S
Page 23 and 24: moet liefs nie hulle leiers verstaa
Page 25 and 26: • Briewe Na aanleiding van die ho
Page 27 and 28: • Gedig Liewe Oom Breyten. (ons b
Page 29 and 30: • Ekonomierubriek ANC-wending oor
Page 31 and 32: • FAK-nuus Gemeenskap, die tergen
Page 33 and 34: • Reeks: Die Afrikaanse universit
Page 35 and 36: program. Vanuit die visie vir die t
Page 37 and 38: om organisasiemandate uit te voer (
Page 39 and 40: • Dossier: Midde-Ooste Israel se
Page 41 and 42: Irak en ooreenstemmend met sy “Nu
Page 43 and 44: • Dossier: Midde-Ooste Tien oë v
Page 45 and 46: diskriminasie, haat en rassegeweld
Page 47 and 48: wat hom aan die einde van 2005 buit
Page 49 and 50: as vyandig ervaar. Hierdie ambisie
Page 51 and 52: • Dossier: FAK-Manifes Manifes: d
Page 53 and 54: • Dossier: FAK-Manifes Afrikaners
Page 55 and 56: Die groot polemiek oor die Universi
Page 57 and 58: onne, is die einde van die debat no
Page 59 and 60: Hollandse taal in die Parlement en
Page 61: Suid-Afrika se subimperiale projek
Page 65 and 66: heid oor maatskaplike en gender-gel
Page 67 and 68: Kapitalistiese materialisme en die
Page 69 and 70: laat plaasvind nie: dit plaas ’n
Page 71 and 72: of: Goud en silwer het ek lief, met
Page 73 and 74: • Hoor en sien Musiekrubriek Deur
Page 75 and 76: • Hoor en sien Die beiteltjie kli
Page 77: Die Vrye Afrikaan (www.vryeafrikaan
show all

FAK-Manifes vir Demokratiese Afrikaners - Welkom by die FAK

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?