FAK-Manifes vir Demokratiese Afrikaners - Welkom by die FAK

In weerwil van toenemende geleenthede vir
deelname in die wandelgange van mag deur NRO’s is
bykans niks werklik bereik deur die 2001-05-geleenthede
nie:
• op die VN se rassismekonferensie het Mbeki met
die EU saamgesweer om die eise van NRO’s en
Afrikaleiers vir vergoeding vir slawerny/kolonialisme/
apartheid te verwerp;
• NEPAD het bloot ’n tuisgekweekte weergawe van
die Washington-Konsensus verskaf;
• te Doha het die Minister van Handel, Alec Erwin,
die Afrika-afvaardiging so verdeel dat dit ’n herhaling van
die ontkenning van konsensus verhoed het wat die Seattleministersberaad
in Desember 1999 gedwarsboom het;
• in Monterrey was Manuel mede- spitsberaadleier
(met die voormalige besturende direkteur van die IMF,
Michel Camdessus), het hy die Mexikaanse oudpresident
Ernesto Zedillo in die verleentheid gestel en alle lopende
IMF/Bank-strategieë gelegitimiseer;
• uit Kananaskis is Mbeki vort met ’n skamele
addisionele $1 miljard-belofte aan Afrika, (afgesien van
fondse reeds in Monterrey beloof), en geeneen van die
daaropvolgende G8-berade – Evian, Sea Island of
Gleneagles – het ware vordering in die sak gebring nie;
• die Afrika-Unie het sowel NEPAD as die
Zimbabwiese regime van president Robert Mugabe
gesteun, wat die selfverdedigende politieke projek van
Afrika-elite verder geïllegitimeer het;
• op die Johannesburgse Wêreldberaad oor
Volhoubare Ontwikkeling het Mbeki VN- demokratiese
prosedure ondermyn, die privatisering van die natuur
gefasiliteer en niks gedoen om die lot van die wêreld se
arm meerderheid te probeer verlig nie;
• in Davos het wêreld-elites Afrika geïgnoreer, in
2003 en daarna;
• as vergoeding vir die befondsing van ’n been van
Bush se Afrikatoer het Mbeki bloot die VSA se
kontakman’ oor Zimbabwe geraak, en het hy alle konflik
oor Irak se herkolonisering vermy;
• in Cancun het die ineenstorting van
handelsonderhandelinge – weereens gekataliseer deur die
uitstappery van Afrikane – Erwin ‘teleurgestel’ gelaat;
• by Wêreldbank- en IMF-jaarvergaderings van
2001-05, met Manuel as leier van die
Ontwikkelingskomitee, was daar geen Bretton Woodsdemokratisering,
nuwe skuldverligting of Post-
Washingtonse beleidshervorming nie; en
• die VN se Millennium Oorsigberaad (2005) het aan
Mbeki genoegsame gronde vir gebrokenheid van hart
besorg en hom sy lot laat bekla: ‘We should not be
surprised when these billions do not acclaim us as
heroes and heroines.’
Verdere mislukkings het aan die lig gekom in 2006
tydens die onderhandelings van die Doha-rondte wat in
Julie (onder die applous van die progressiewes in die
Globale Suide) in duie gestort het, met verskuldigde
respek vir die G8 se hulp en gestanddoening aan beloftes
’n jaar na hulle Gleneagles-spitsberaad. Vanweë die kloof
tussen egte wêreldskaalse hervormingsmoontlikhede het
die aandag na die kontinentale skaal verskuif, waar ’n
paar lande – insluitende Suid-Afrika – teësinnig ’n skerp
afgebakende portuurgroepshersiening ondergaan het. Dit
is hier waar die Weste se deurlopende oorwinning oor
Afrika – in politieke, militêre en ideologiese verband –
nie alleen die voortsetting van neoliberalisme nie, maar
ook kerngesonde regering en teenkorrupsie-truuks behels
onder die dekmantel van NEPAD vereis.
Die afsteek van kleims op Afrika
Teen vroeg 2001 in Davos het Mbeki duidelik laat blyk
wie se belange NEPAD sal dien. Ons vertaal: ‘Dit is
betekenisvol dat die eerste formele inligtingsessie oor
die vordering van die ontwikkelingsproses van hierdie
program by geleentheid van die Wêreld- Ekonomiese
Forum-vergadering plaasvind. Die welslae van die
implementering hiervan verg die inkoop (aktiewe
deelname) van lede van hierdie geslaagde en
lewenskragtige forum. Internasionale kapitaal sal baat
vind by groot infrastruktuurkonstruksiegeleenthede op
die openbare/private vennootskapsmodel, geprivatiseerde
staatsdiens, deurlopende strukturele aanpassing,
geïntensiveerde internasionale eiendomsreg en verskeie
van NEPAD se sektorale planne, almal gekoördineer
vanaf ’n Suid-Afrikaanse kantoor beman deur
neoliberaliste en oop vir ekonomiese en geopolitiese
hekbewaking. Die werklike NEPAD-dokument is in die
openbaar op 23 Oktober 2001 in Abuja, Nigerië, deur
Afrika-staatshoofde amptelik bekendgestel. Binne 18
maande is NEPAD deur die Withuis se voorste Afrikabeampte
as ‘filosofies in die kol’ beskryf.
Wie trek die meeste voordeel uit NEPAD?
Johannesburg-gebaseerde korporasies het tougestaan as
‘nuwe imperialiste’, ’n probleem wat vir Jeff Radebe,
Pretoria se destydse minister van openbare
ondernemings, vroeg in 2004 groot kommer verskaf het:
‘There are strong perceptions that many South African
companies working elsewhere in Africa come across as
arrogant, disrespectful, aloof and careless in their
attitude towards local business communities, work
seekers and even governments’.
Teen hierdie agtergrond het die linkse Afrika-vleuel
diepgaande skeptisisme oor NEPAD se hoofstrategieë
uitgespreek. In April 2002 het bondige kritiek uit ’n
konferensie van die Raad op Ontwikkeling en
sosiowetenskaplike Navorsing in Afrika en Derdewêreld
Netwerk-Afrika (Council for Development and Social
Science Research in Africa and Third World Network-
Africa) voortgekom. Volgens die vergadering se
resolusie sluit die fundamentele gebreke van NEPAD,
wat die sentrale elemente van die Wêreldbank se Can
Africa Claim the Twenty-first Century? en die VN se
Economic Commission on Africa’s Compact for African
Recovery sluit die volgende in:
(a) die neoliberale ekonomiese beleidsraamwerk
wat die kern van die plan vorm en wat die strukturele
beleidsaanpassings van die vorige twee dekades herhaal,
sonder om die ramspoedige uitwerking van daardie
beleide uit te lig.
(b) die feit dat die Afrika-bevolking in weerwil van
NEPAD se geproklameerde erkenning van hulle sentrale
plek in die plan, geen rol gespeel het in die voorstelling,
ontwerp of formulering van die NEPAD nie;
(c) dat dit nieteenstaande sy uitgesproke besorgd-
www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 15 September 2006 | BLADSY 64