FAK-Manifes vir Demokratiese Afrikaners - Welkom by die FAK

States to play.’
Slegs ’n jaar later het Mbeki Bush besoek en hom
die volgende meegedeel: “I appreciate very much the
commitment you have demonstrated now for some
years with regard to helping us to meet our own
domestic South African challenges, as well as the
challenges on the African continent.” In daardie
stadium het die openbare samelewing in die VSA se
sienswyse teen die aanwesigheid van Washington se
troepe in Irak gedraai. Met herinneringe van die
mislukte VSA-sending in Somalië het Mbeki Bush
geweldig gehelp met sy aanbod van Afrika-soldate –
nie VSA-soldate nie – om die kontinent te polisieer.
“We’ve got the people to do this – military, police,
other – so long as we get this necessary logistical
support. I think that’s what’s critically important”, het
hy verklaar. Bush het heelhartig saamgestem, maar met
dien verstande dat die opening van basisse in kritieke
Afrika-terreine hierby uitgesluit word.
VSA - militêre hulp was ’n sensitiewe kwessie, want
om die ‘kritiek belangrike’ logistieke steun te verkry, eis
Bush ’n besonder gewigtige quid pro quo: blootlegging
van die Internasionale Kriminele Hof (International
Criminal Court). In 2003 was Suid-Afrika een van die
lande wat glo VSA - militêre hulp ter waarde van ’n paar
miljoen dollar ingeboet het omdat dit ingestem het om met
die Hof saam te werk teen VSA -burgers – byvoorbeeld die
Pentagon en Staatsdepartemente se oorlogsmisdadigers –
as en indien hulle aangekla en verhoor sou word. In 2005
het dit egter aan die lig gekom dat Washington in plaas
daarvan om Pretoria ten opsigte van militêre hulp op die
swartlys te plaas, bloot militêre befondsing vir Suid-Afrika
deur sy Europese beheerpos in Stuttgart gekanaliseer het
sodat twee addisionele bataljonne vir Afrika-sendings
beskikbaar gestel kan word. Op sy beurt sou dit weer
Washington se imperiale las met betrekking tot die
polisiëring van Afrika verlig.
In ruil hiervoor het Mbeki ’n setel in die VN-
Veiligheidsraad verlang. Tydens die ernstigste veldtog
in Augustus 2005 het hy nie sy sin gekry nie,
gedeeltelik vanweë opposisie teen sy Bantustanleiersrol
deur die AU (Afrika-Unie), wat ’n kompromis
verwerp het wat twee Afrika-setels sonder vetoreg
behels, asmede setels vir Duitsland, Japan, Indië en
Brasilië. Feitelik het Mbeki die AU ’n globale neo-
apartheidsoplossing aangebied waarvolgens die nuwe
lede aan die tafel mag sit, maar oneindig minder mag
het as die vyf staande permanente lede, wat vetoreg oor
Veiligheidsraadaangeleenthede kan uitoefen.
Dit het nie veel verskil van die
apartheidshervormingstrategie wat in 1983 deur PW
Botha voorgestel (en deur die ANC, die UDM (United
Democratic Movement) en ander aktiviste verwerp is)
om die mag van die meerderheid met behulp van
eiesoortige burgerskapregte te verskraal nie.
Om enigsins vertroue in die VN te stel as oord vir
progressiewe steun – of selfs wrywing teen die mag van
die VSA – was in daardie stadium in elk geval ’n
dwaling. ’n Formidabele blok van neokonserwatiewe
en neoliberale manne (en soms vroue) het al aan die
stuur van multilaterale sleutelinstellings gestaan. Die
Europese Unie se keuse van die Spaanse
neokonserwatiewe Rodrigo Rato as besturende direkteur
van die Internasionale Monetêre Fonds in mid-2004 is in
Januarie 2005 opgevolg deur die nuwe hoof van
UNICEF (United Nations Children’s Fund), Bush se
landbouminister Ann Veneman (ook al was die VSA en
Somalië die enigste twee verteenwoordigers uit 191
lande wat geweier het om die VN se Konvensie oor die
Regte van die Kind te onderskryf). ’n Maand later is
die uittredende neoliberale hoof van die WHO
(Wêreldhandelsorganisasie), Supachai Panitchpakdi
van Thailand (wat beide VSA - en EU-belange van
2003-05) gedien het, gekies om die VN se Konferensie
oor Handel en Ontwikkeling te lei. In Bush se grootste
staatsgreep is Paul Wolfowitz – ’n deurtrapte
oorlogsmisdadiger – in Maart 2005 verkies om die
leisels van die Wêreldbank op te neem, kort na ’n paar
raadplegende telefoonoproepe van Bush aan Mbeki en
’n paar ander nasionale regeerders. Teen die aanbreek
van die April 2005-byeenkomste is die
komiteevoorsitter en SA Minister van Finansies, Trevor
Manuel, tot morele steun aan die nuwe leiers
gereduseer: ‘… both Rodrigo here and Paul Wolfowitz
are wonderful individuals, perfectly capable’
(Wêreldbank 2005). Die Europese Unie se taai
handelsonderhandelaar, Pascal Lamy, het ’n paar weker
later die direkteurskap van die
Wêreldhandelsorganisasie gewen. As finale maatreël
om te verseker dat Washingon se instruksies aan Kofi
Annan so eksplisiet as moontlik bly, het Bush John
Bolton as VSA -ambassadeur aan die VN aangestel.
Maar Washington het ook op sy vriende in Pretoria
gesteun vir bystand.
Die imperiale agenda
Wat voer VSA -beplanners in die mou in Afrika? Die
tydperk in die 1990’s na die mislukte ingryping in
Somalië, toe Washington se leunstoelvegters Afrika uit
die sig laat gly het, kon moontlik tot ’n einde gekom
het met 11 September. Een van die skerpste kritici van
die VSA se Afrikabeleid, Bill Martin (2004), voer aan
dat “The discourse of internal and international
terrorism is thus not simply substituting for the
ideology of the Cold War, but is forging new military
and ideological networks as capable of repressing
internal dissent as pursuing ‘foreign’ terrorists.”
Die VN het ’n Africa Contingency Operations and
Assistance Programme ingestel om gunsteling-militêre
magte te steun. Weermaggeneraal Charles Wald, wat
die Afrikaprogram van die Europese Bevelsgroep
aanvoer, het die BBC vroeg in 2004 meegedeel dat hy
beoog om vyf brigades met 15,000 man in
samewerking met streeksvennote insluitende Suid-
Afrika op die been te bring.
Afrika bly ’n belangrike gebied in Washington se
offensiewe teen militante Islamitiese netwerke, veral in
Algerië en Nigerië in die noordweste, Tanzanië en Kenia
in die Ooste, en Suid-Afrika. Beheer oor Afrikaimmigrasie
na die VSA en Europa is van kardinale
belang, deels vanweë die uitbreiding van die VSA styl
van gevangeneming via privaatsektorfirmas soos
Wackenhut, wat in geprivatiseerde Suid-Afrikaanse
gevangenisbestuur belê het, saam met die berugte
Lindela-uitleweringskamp vir ‘onwettige immigrante’.
www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 15 September 2006 | BLADSY 62